SFOR-13: Bugojno-1.

Na maar liefst twee maanden geen nieuws van het Balkan front nu eindelijk een berichtje van ons. Na aankomst op Bugojno het hele zaakje overgenomen van het tankpeloton van 42 tankbataljon, waar veel “oude” bekenden tussen zaten. Deze mannen hadden al onze tanks opgehaald van de trein en keurig neergezet. V.w.b. het overige materieel, dit was gauw overgenomen; een computer, een muis, printer en een of ander computerkabeltje. Geweldig allemaal. Daarna onder leiding van het oude tankpeloton en het verkenningspeloton door het gebied gereden om de hoofdroutes in ieder geval te kennen. Na enige dagen arriveerde de rest van ons peloton en konden beide tankcommandanten zo snel mogelijk wegwijs gemaakt worden in het gebied rond Bugojno. Zodra dit gebeurd was werden de plaatsvervangers eveneens wegwijs gemaakt in het gebied. Dat het best interessant is om een de routes te kennen (en een bijgewerkte kaart) laat onderstaande foto wel zien van een door het MAC (Mine Action Center) gebruikte mijnenkaart met daarop het gebied rond Gornji Vakuf/Uskoplje. Een wandelvakantie is dan ook de komende 100 jaar af te raden.

Mijnenkaart.	Kamp van uit de lucht.

Het gebied rond Bugojno en Gornji Vakuf/Uskoplje wordt gedaan door drie pelotons te weten het tankpeloton, een Nederlands infanteriepeloton en een Bulgaars infanteriepeloton. Met deze laatste werken we veel samen Zo voeren we regelmatig gemengde patrouilles uit waarbij soms een paar Bulgaren met ons meegaan en soms een paar tankers met de Bulgaren. Soms gebeurd dit met MB’s of UAZ jeeps maar soms ook met een combinatie van BRDM-2’s en UAZ/MB’s. Om informatie in te winnen is dit soort patrouilles ideaal. De Bulgaren spreken de lokale taal en dus is er geen tolk nodig. De lokale bevolking spreekt m.i. makkelijker tegen een neutrale Bulgaar dan dat b.v. een Bosniac tegen een Bosnisch-Kroatische tolk zijn beklag doet. Na deze normale patrouillewerkzaamheden schijnt alles op een Nederlandse basis in een keer in het Engels te moeten. Zo kregen we in een keer naambordjes op de deur met daarop Sgt en SSgt. Bij navraag kwam de verklaring dat het Amerikaanse leger de rang “Wachtmeester” niet kent, dat treft want volgens mij zijn wij het Amerikaanse leger niet. Dus maar een eigen variant met Leopard tank en Nederlandse rangen uitgedraaid welke soms op mysterieuze wijze verdween. Niet getreurd want we hadden een buffervoorraad van zo’n 20 stuks. Na enige weken is de dader maar opgehouden. Ook de ops formulieren schijnen in het Engels te moeten want dat was handig voor onze buitenlandse collega’s. Da’s mooi voor die paar man van de paar honderd. Maar genoeg gemekkerd over deze futiliteiten.

Overleg te velde in de omgeving van Gornji Vakuf/Uskoplje.	“Opa” op de BRDM-2.

In het begin van de uitzending was al duidelijk gemaakt dat als je een goed plan had het mogelijk was om patrouilles met de helikopter te doen. Na een “puik plan” te hebben ingediend werd de eerste vlucht goedgekeurd en konden een man of zes plaatsnemen aan boord van een Canadese Griffin helikopter om een uur lang bepaalde zaken vanuit de lucht te bekijken en / of te fotograferen. Voor sommige onder ons een aparte ervaring. Zeker in de winter als de paden in de bergen wat minder zijn is dit ideaal. Het kaartlezen vanuit de helikopter is een stuk makkelijk dan gedacht en alles is perfect te zien. SFOR base Bugojno
Al vrij kort na aankomst in het uitzendgebied zijn we met ons peloton richting Glamoc gegaan voor de oefening “Strong Resolve””. Dit was een demo voor o.a. de hogere legerleiding van de VF (Vojska Federacija) wat de eenheden van SFOR kunnen. Het scenario was dat een opstandige en rebellerende eenheid uitgerust met BMP’s en tanks stelling hadden genomen op twee heuvels in de omgeving van Glamoc. SFOR eenheden hadden de opdracht hier hele korte metten mee te maken. Hiervoor was o.a. ter beschikking; 1 x NL tankpeloton, 2 x NL infanteriepeloton, 1 x UK mortierpeloton, 2 x (US) AH-64A Apache, UK genie en 3 x Canadees infanteriepelotons uitgerust met LAV-25/Coyote. Na een paar “rehearsals” bleek dat de Engelse commandant toch een ander plan had waarbij het tankpeloton werd opgedeeld in twee secties welke de infanterie zou volgen tot boven op de heuvels en daar het geheel zouden steunen. In de tussentijd was Gijs met hulp van het Korps Mariniers de harde doelen voor ons het voorterrein in aan het slepen. Eigenlijk wel zonde, dit waren n.l. twee M36 Jackson tankdestroyers welke nog geheel rij- en schietklaar waren. Er zijn denk ik wel musea die zo’n apparaat maar wat graag zouden willen hebben. Voordat ze afgesleept werden zijn ze nog wel aan een vergelijkend warenonderzoek onderworpen.

De 11Tkbat Buffel sleept de M36 naar zijn laatste rustplaats.	Buffel met daarachter een BAT(?) welke er wat slechter uitzag.

De hele actie verliep goed, we hadden zestien KE-ub patronen gekregen welke ook alle zestien er uit gegaan zijn op de twee aanwezige harde doelen. Bij telling achteraf bleek dat er zestien treffers waren geboekt. Zoals al vaker (Bult Francis 2002) viel bij de A23 op het “moment suprême” stab ein en beobachten uit. Dus moest er gevuurd worden in turm aus. Dat dit voor de schutter en tank geen probleem was bleek uit de vier treffer uit vier schoten op 1400 meter met de FERO. Dat kon een van de Apaches niet zeggen daar deze bijna de gehele berg achter het harde doel miste … Zijn collega boekte wel een treffer. Na deze actie is de Nederlandse en Canadese infanterie ons voorwaarts doorschreden en hebben we de rest van de tijd achter eenheid 4 van Novi Travnik aangereden terwijl deze hun kunsten vertoonden en de andere sectie achter de Canadezen.

De A22 in opstelling op het eerste aanvalsdoel achter eenheid 4.	De A23 eveneens in opstelling achter de eenheid 4, lekker handig met de manchetten …

Nadat de overwinning op de opstandige elementen in de bergen van Glamoc weer een feit was en de hogere legerleiding zich per Hip, Puma en Griffin uit de voeten maakte hebben we het geheel klaargemaakt om over de weg terug te verplaatsten naar Bugojno. Onderweg alle jaargetijden tegengekomen in de vorm van zon, wind, regen, sneeuw en hagel maar wederom zonder brokken aangekomen op Bugojno. De teamcommandant vertelde dat de hogere legerleiding zeer te spreken was over de tankactie met veel vuur, lawaai en vooral treffers. Men had geeneens gemerkt dat er een tank in turm aus vuurde. Hierna weer verder gegaan met de zogenaamde “Normal Framework Operations” oftewel patrouilles rijden, tijdschriften werpen en voetballen rondbrengen. Na enige geruchten over mogelijk illegale activiteiten in de bergen in de buurt van Bugojno (trainingskampen) zijn er diverse patrouilles van de infanterie en verkenners naar toe gestuurd met MB’s en nog veel meer leuke dingen. Deze kwamen terug met “spectaculaire” verhalen over hindernisbanen en “geheime loodsen”. Dus werd het tijd om met ons peloton maar eens een verkenning vanuit de lucht te doen om dit Bosnische “Tora Bora” eens goed van boven te bekijken. Speciaal voor dit doel hadden we maar de Hip meegenomen aangezien je hier wat leuke “rocketpods” aan kon hangen wat voor tankers wel een veilig gevoel is. Boven het gebied aangekomen diverse rondjes gemaakt om het geheel eens goed te bekijken en te fotograferen. Het enige wat werd aangetroffen waren schapen met hun begeleider en schapenhond en een roofvogel van onbekend type welke verschrikt moest uitwijken voor onze Hip.

M36 Jackson # VF-0134B na de actie. Deze is 6 x getroffen met KE-ub en 1 x met een Hellfire raket.	Oude melkfabriek met op de voorgrond schapen (of …).

Kerstmis en oud en nieuw zijn beide rustig verlopen voor het peloton. Voornamelijk “low ops” vanwege de feestdagen en tevens was er een sectie op verlof naar huis waardoor het wat lastig was alle basisdiensten zoals wacht, QRF, OPS te draaien. Nadat de R-sectie is teruggekeerd gaat de E-sectie op verlof zodat het ook voor de R-sectie wat krap aan is. Binnenkort is het hele peloton weer compleet en gaan we ons zoals het er nu uitziet opmaken om overgeplaatst te worden naar Suica. Dit zal de lokale bevolking zeker leuk gaan vinden, maar daarover meer …

SFOR-13: Bugojno-2.

We gaan weer verder waar we gebleven waren, na drie maanden in het gebied te hebben gezeten ging onze eigen “pantser zulu” oftewel de Sgt Jacobs weer terug naar Nederland. Lovenswaardig was het feit dat hij de volledige drie maanden zijn zwarte baret/GNK embleem/gele achtergrond heeft opgehouden in de zee van gepeupel die de meest vreemde combinaties op hun hoofd hadden. Ook had hij als enige “zulu” een Leopard foto op zijn slaaphok, welke regelmatig werd weggehaald door onverlaten … Als waardering voor dit alles hebben enige GNK collegae een Leopard 2A5 omgebouwd tot een Leopard 2A5GNK welke geschikt is voor het geheel gestabiliseerd vervoeren van 1 liggende patiënt en twee zittende patiënten. Het kanon, coax en torendak waren bedoeld als “medische verzekering” van de bemanning en patiënten. Sommige patrouilles voeren door gebieden waar bijzonder mooie visstekken zijn te vinden. Voor de zekerheid hadden sommige dan ook wat visspullen meegenomen op uitzending. Op een zeker moment ging een patrouille naar een gebied waar al eerder forel was waargenomen. Eerst wat spullen uitgezocht waarmee in een snelstromend beekje kon worden gevist en daarna op patrouille. Nadat de opdracht uitgevoerd was, was er wat tijd over en werd er een poging ondernomen om het menu wat aan te vullen. Na enige tijd wat lokale vissers tegengekomen welke nog wel wat betere plekken wisten te vinden wat ook zo was. De methode en materiaal waren trouwens beduidend anders als bij ons. Vissen wij met allerlei technisch hoogstaand materiaal, daar gebruikte men ongeveer het formaat zeehengel met dito lijnen. Voor de rest werd een uitgeholde en uitgeboorde kogelpunt als Jigkop gebruikt met daaronder de haak met aas. Had men wat zwaardere nodig, dan werd er een zwaarder kaliber kogelpunt op gedaan.

Een van de lokale vissers had nog wel iets bijzonders voor ons en vroeg of wij even met hem meegingen naar huis. Nadat we de base op de hoogte hadden gesteld van onze nieuwe route volgden we hem naar zijn huis, wat wel een soort kinderboerderij leek. Van alles, katten, honden, ganzen, kippen, eenden, grote forellen liep, kroop en zwom er rond. Wat er ook zat waren twee bisamratten van een redelijk formaat welke tam waren. Na wat fluiten en een stukje brood kwamen deze onder wat boomstronken bij het water vandaan en kwamen naar ons toe. Ook wel apart was dat deze man nog een UAZ jeep in zijn voortuin had liggen in originele JNA (Joegoslavische leger) kleuren en zijn huis beschermde door overal mijnenlint en markeringen op te hangen om inbrekers te weren. Na zo’n drie maanden op Bugojno was het dan zover, het tankpeloton gaat richting Forward Operating Base (FOB) Suica (ook wel Sujica). Er zou per sectie verplaatst worden en op 20 januari gingen de Bravo en Echo tank op weg. De verplaatsing zelf gebeurde niet geheel onopgemerkt aangezien diverse leden van het Bulgaarse infanteriepeloton een afscheidscomité hadden geformeerd welke plaats hadden genomen bij de QRF tent. Tevens had men vlaggen, zakdoeken en de grote ZIL vrachtauto van de Bulgaarse SMOD meegenomen om met de luchthoorn van dit apparaat het geheel wat op te luisteren. Eveneens aanwezig was de Bulgaarse “National Representative”, alhoewel dit op louter toeval berust. Met veel kabaal en dieselwalm vertrokken de eerste tanks met in de antennes de 11 Tankbataljon vlag en aan de andere zijde de Bulgaarse vlag. Voor de lokale Bosnische inlichtingendienst een verrassing, Bulgaarse Leopard 2’s….????? Op 23 januari werd in Nederland het Regimentsdiner voor onderofficieren gehouden. De planning was een diner te organiseren op Bugojno voor de twee tankpelotons. Helaas was het niet mogelijk. Op 24 januari volgde de Romeo en Alfa tank met dezelfde afscheidsprocedure daarmee kwam een eind aan de aanwezigheid van echte voertuigen op Bugojno. De aankomst op Suica vergde enige stuurmanskunst aangezien het redelijk glad was op de afrit naar de poort en de tanks meer glijdend dan rijdend bij de poort aankwamen. De eigenaar van de CD shop was zeer koelbloedig, zelfs toen er 59.000 kilo staal op zijn prefab winkel af kwam glijden liet hij zijn toko niet in de steek! Zonder brokken kwam het geheel dan toch de FOB op en was het peloton weer compleet en kon men er met frisse moed weer tegenaan in een nieuw gebied. Het gebied zelf bestaat uit heuvelachtig terrein met op sommige stukken grote vlaktes met aan weerszijden bergen tot zo’n 1800 meter hoog. Het gebied wat we hier gekregen hebben is stukken groter. Patrouilles naar de uiterste rand van ons gebied kunnen makkelijk een dag weg zijn. Grote “steden” hier in ons gebied zijn Tomislavgrad (Duvno) en Livno welke relatief welvarend zijn in vergelijking met andere gebieden. Op de FOB Suica staan geen chalets/prefabs maar slapen we in zgn. Duitse tenten welke bijzonder ruim zijn. Koud is het ook niet aangezien Generaal Damtherm (=kachel) met zijn luchtmobiele vriend (= brandstofvat met rode deksel) het geheel goed warm houden. Over het eten valt er ook niet te klagen en de kok heeft altijd behoefte aan wat extra personeel. Hierdoor was het mogelijk om een klassieke straf weer in te voeren, n.l. het 50 kilo aardappels schillen. Hier hebben al drie personen (2 x tankpeloton, 1 x infanteriepeloton) gebruik van gemaakt. Misschien een idee voor Oirschot??

Een van de, voor tankers, leukere dingen is de aanwezigheid van andere tanks in het gebied. Op een site van de Vojska Federacija (VF) in de buurt van Kupres staan in totaal negen tanks. Helaas viel deze site v.w.b. inspecties onder eenheid 6. Na het een en ander geregeld te hebben was het mogelijk met eenheid 6 mee te gaan op site telling om de aanwezige tanks eens goed te bekijken. Het bleek dat VF tankers ook zwarte baretten hebben en zodoende had men elkaar al snel gevonden en werden ervaringen v.w.b. tankoptreden in Bosnië uitgewisseld. De tanks zelf stonden er helaas zeer slecht bij. Niet een stond onder een dekzeil en zodoende waren ze bedekt met een 20cm dikke laag sneeuw. Gereedschapsbakken stonden open en de spullen binnenin waren of zwaar verroest of kapot. Men had geen geld om te oefenen, geen diesel en geen reservedelen. Afgesproken werd dat als de sneeuw weg is wij in overleg met eenheid 6 met een Leopard 2A5 naar hun toe komen om eens een demo te geven en hun in de gelegenheid te stellen onze tank eens te bekijken. Dit alles in het kader van de goede contacten met de VF. Deze waren er al op sportgebied, maar dit is eens een keer wat anders. Wat een leuke (voor tankhobbyisten) verrassing was dat er tussen de T-55’s ook nog een oude T-54 stond welke helaas in zeer slechte staat was. Van dit model heeft het voormalig Joegoslavische leger er 150 gehad.

Iets compleet anders was het oefenen voor een luchtmobiele actie met het tankpeloton. Men zou de diverse pelotons met helikopters naar het oefenterrein in Manjaca vliegen, daar zouden we uitstijgen en een aanval te voet doen met AT-4’s, MAG’s. Omdat wij wat minder mensen hebben dan een infanteriepeloton had men een 8-tal genisten aan ons peloton toegevoegd zodat we twee helikopters kon vullen. Met behulp van SM van Oosterhout welke ervaring had met dit soort activiteiten, werden de drill doorgenomen. Na dit enige keren binnen in de loods te hebben uitgevoerd zijn we naar buiten gegaan om het een en ander met volledige bepakking en in de sneeuw uit te voeren. Helaas ging het hele geheel niet door omdat de heli’s niet konden komen, het niet deden, de piloot misselijk was, de temperatuur te laag of een combinatie van het hiervoor genoemde. Misschien dat er nog een mogelijkheid komt om het geleerde in de praktijk te brengen door b.v. naar de schietbaan in Travnik te vliegen daar uit te stijgen en wat te schieten. Van 7 februari tot en met 12 februari was er een delegatie van 11 Tankbataljon op bezoek. Hierbij was tevens de Owi van Hienen waarbij hij o.a. een bezoek heeft gebracht aan het tankpeloton op Novi Travnik. Ook is de opper mee geweest op patrouille met de Wmr Docter naar een Servisch dorp om een indruk te krijgen van het gebied en de omstandigheden waarin het peloton opereert. Ook de bataljonscommandant van 11 Tankbataljon vereerde ons met een bezoek en kreeg een rondleiding over de base d.z.v. PC2. De dagelijkse praktijk van patrouilles en Mirko’s werpen werd aangenaam onderbroken door een zogenaamde “Mobile Harvest” waarbij op onregelmatige tijden op verschillende plaatsen controlepunten werden ingericht waarbij men auto’s en vrachtauto’s controleerde op verboden vuurwapenbezit. Het peloton had v.w.b. de locatie geluk in de zin dat we redelijk beschut tegen de wind stonden. Het mortierpeloton had b.v. de pech midden op een vlakte te staan waar de gevoelstemperatuur zo’n -25 graden Celsius was. Desalniettemin was het bijzonder koud op post. Aan wapens werd er niet veel gevonden, wat is er gevonden; 2 x mes, 1 x hamer, 2 x 7,92mm patroon en 1 x lege 5,56mm huls. De hamer lag onder de voorstoel en we nemen aan dat dit niet was om een schilderij in de auto op te hangen. Behalve dit soort spullen vonden we ook wel eens wat anders zoals onderstaande foto laat zien.

2e tankpeloton, R-sectie op checkpoint “Papa 2”.	Ondanks grondig zoeken werd er niets aangetroffen.

Op een van de navolgende nachten keerde er wel voor ons checkpoint een auto om er met hoge snelheid van door te gaan. Gelijk met een MB er achter aan gegaan maar helaas, hij kende de weg beter, was niet gebonden aan blauwe routes en had een snellere auto. Wat hij echter niet had was een radio en diverse andere checkpoints in de omgeving. Dus even een belletje naar het mortierpeloton met een beschrijving van de auto en na een paar minuten kwam de melding zat zij hem hadden en dat hij de warme aandacht had van hun personeel. Resultaat: een of ander slecht onderhouden pistool met 6 patronen die hij natuurlijk kwijt was. Al met al was het een bijzonder leuke week. Misschien voor herhaling vatbaar op de uitvalswegen van Amsterdam??? Ook memorabel was de OPC 1, Wmr1 May, deze week zijn bronzen medaille heeft gehad. Beter kan hij zich niet wensen, aan het Balkanfront, in front van de troepen. Deze ceremonie werd gevolgd door een receptie en een uitstekend diner! Nou, dat was ‘ie dan weer, we gaan nu de laatste twee maanden in met als hoogtepunt de schietserie op Glamoc waar beide tankpelotons tegelijkertijd gaan schieten samen met een tankeenheid van de VF. Als laatste nog een paar foto’s van voormalig Servische voertuigen die bij ons in het gebied als monument staan opgesteld. De M-84, een door Joegoslavië in licentie gebouwde T-72 is volgens de lokale bevolking door een holle lading mijn buiten gevecht gesteld. Zeer waarschijnlijk is daarbij de munitievoorraad op de bodem van het onderstel eveneens geëxplodeerd aangezien de gehele bodem er onder uit geslagen was, de spatborden boven de track naar boven gebogen zijn en de toren er los op ligt. Hoe de BOV-80 aan zijn einde is gekomen weet ik (nog) niet.

Monument M84.	M84, de naar buiten geslagen bodemplaat is duidelijk te zien.
BOV-80 pantservoertuig als monument voor de lokale school.

SFOR-13: Bugojno-3.

2e peloton A-eskadron 11 Tankbataljon RHvS.	Met jachtgeweer tijdens nachtelijke operatie aan de voet van de Dinarische alpen.

Het laatste stukje over het ons (2e peloton) tijdens de uitzending SFOR-13. Na de mobiele harvest operatie genaamd “Operatie Kerberos” was afgelopen werd er weer aangevangen met de zogenaamde “Normal Framework Operations” door het peloton oftewel Mirko’s en Mostovi’s uitdelen, sportdagen organiseren voor kinderen en verlanglijstjes van de lokale bevolking doorgeven. Wat ook in deze laatste periode stond te gebeuren was de schietserie van beide tankpelotons op Glamoc. Om het een en ander voor te bereiden werd er een verkenning georganiseerd op 14 maart. Wat van te voren een routine verkenning leek te worden met hier en daar een aantekening of schets bleek een cursus voor gevorderden te worden in het bergen van MB’s onder winterse omstandigheden. De weg van het FACTC naar Miclic range was al een hele belevenis. Voorste voertuig was de MB van de teamadjudant A-team welke af en toe dwars door een berg stuifsneeuw moest rijden en dan geheel verdween in deze meuk. Tot nu toe ging dat prima zonder sneeuwkettingen. Aangekomen op Miclic range hebben we het geheel in kaart gebracht vanaf de zgn. OP-Tango. Aangezien we hier al een keer met het hele peloton waren geweest waren we vrij snel klaar en begaven we ons in het terrein om hier en daar eens wat oude T-34 wrakken te gaan bekijken of te fotograferen. Dit alles zonder sneeuwkettingen natuurlijk want de tocht naar de range toe was geen probleem geweest … Na een flink eind in de richting te zijn gereden van een T-34 wrak bleek dat het vanwege de diepe sneeuw niet mogelijk was dit apparaat te bereiken. Niet getreurd, omgekeerd en terug naar de weg. Helaas lag een vrij diep gedeelte van de weg onder een dikke sneeuwlaag waar we dwars doorheen reden en zakte de MB er tot de bodemplaat in. Na enig graafwerk door Wouter van L. te Rockanje (bijrijder/steun en toeverlaat) wat niet echt hielp toch maar de hulp inroepen van de teamadjudant die ook door het oefenterrein reed. Helaas had deze geen kaart bij zich en moest hij zich oriënteren op wat rode rook van de rookhandgranaat. Helaas kwam na enige minuten de Aooi op het net met de melding dat ook hij vast stond in de sneeuw. Dan maar hogerop en vervolgens de S3 MB opgeroepen om ons beide er uit te halen. Na wat extra graafwerk, sneeuwkettingen en sleepkabels bevestigd te hebben werden we er uit getrokken, waarvoor dank! Hierna kon de S3 MB op zoek naar de teamadjudant A-team welke in een of andere gully vast stond. Na enig zoeken was ook deze gevonden en geborgen zodat het A-team in ieder geval weer mobiel was. Ondertussen waren de voertuigen van het B-team ook druk aan het verkennen en dacht er een dat je met een MB wel door een meter sneeuw kon rijden, helaas, helaas, ook deze stond vast. Maar de hoofdprijs gaat toch wel naar een zekere Aooi V. en zijn en zijn bijrijder Wmr1 Howard M. welke hun MB vast reden naast voorgenoemde MB welke al in een meter sneeuw vast stond … werkelijk een briljante actie. Een beter voertuig om paden in de bergen te verkennen zijn de “BV’s” welke van het Korps Mariniers door de Landmacht “geleend” worden. Ondanks de vele sneeuw was er nog geen één keer een patrouille uitgevoerd met dit apparaat. Reden om patrouille in te plannen met dit apparaat en wat rondom de 1826 meter hoge “Malovan” berg wat garant stond voor enige mooie vergezichten.

In de bergen.

Dat je jaren na de oorlog nog steeds leuke spullen kan vinden bleek maar weer eens op 29 maart toen de Wmr Docter een melding maakte dat hij foto’s en een locatie had waar een kist lag met daarin een viertal RB57 raketten. Gemeld aan de lokale autoriteiten welke deze spullen in de week daarna hebben opgeruimd. Je zou toch zeggen dat voorgaande SFOR rotaties daar ook wel eens zijn geweest en deze melding hadden kunnen maken. Hetzelfde op Suica, hier bleek op 20 meter van de SFOR route en tevens 20 meter van de eetzaal van het kamp een 122 mm artilleriegranaat te liggen welke bij het neerkomen niet geëxplodeerd was. Na dit gemeld te hebben was dit apparaat ook binnen enkele weken weggehaald door de EOD.

2e peloton, R-sectie gereed voor de actie.

Aangezien Majnaca met bijbehorende helivlucht niet was doorgegaan was er de mogelijkheid om een heli te krijgen voor wat tactische oefeningen. Op 1 april hadden we voor het hele peloton een helivlucht aangevraagd waarbij we sectiegewijs tactisch zouden worden opgepikt op Suica en naar Travnik range zouden worden gebracht, aldaar aangekomen tactisch uitstijgen, op linie komen voor de helikopter en dan beginnen met vuren op doelen in het voorterrein. De heli zou ondertussen terug vliegen om de tweede sectie op te halen welke dezelfde oefening zouden doen. Hiervoor moest natuurlijk even het één en ander voor geoefend worden aangezien tankers niet zo vaak met helikopters “dingen” doen en zeker geen tactische. Met behulp van wat stoelen en planken werd een silhouet van een helikopter gemaakt in de hal, het personeel bepakt met de spullen die gebruikt zouden worden en zo hebben we de diverse drills rustig beoefend. Daarna deze drills nog eens buiten in de sneeuw beoefend waarna het peloton “ready for limited air mobile cavalry operations” werd verklaard. De avond voor vertrek kwam het bericht binnen dat alles doorging en dat we een Engelse Puma HC.2 hadden wat veel goeds beloofde. De Engelsen staan bekend dat ze niet de beroerdste zijn als het om tactisch vliegen etc. gaat.

R-sectie loodst Engelse Puma HC.2 binnen met rook.	“Airmobile Cavalry” E-sie wacht op teken commandant om naar de heli te komen.

Op de dag zelf ging het geheel perfect, veel belangstelling van de rest van de basebevolking. Helikopter binnengeloodst met groene rook, ingestegen en daarna begon het feest. De heli steeg op en vloog op boomtop hoogte over de vlaktes en volgde exact de terreincontouren in de bergen en valleien wat voor sommigen een heel aparte ervaring was. Het schietterrein was ondertussen vrijgemaakt door het Bulgaarse infanteriepeloton welke wat RBS schijven in het voorterrein hadden neergezet, de landingsplek vrij hadden gemaakt etc. Aangekomen op Travnik range aan twee zijde van de heli uitgestegen, op linie komen en het vuur geopend op de papkameraden in het voorterrein. Nadat wij waren bijgekomen van de helivlucht en de Bulgaren van de schok van onze landing werd er aangevangen met de zogenaamde “crosstraining”” op elkaars wapens. Zo konden de Bulgaren weer eens schieten met het geweer C7, C7A1, de karabijn C8 en het Glock 17 pistool. En wij als tankpeloton konden wederom schieten met de Makarov, AK-47, PKN machinegeweer en als snack een viertal RPG-7V’s!

Op de Travnik range met AK-47.

Op de Travnik range met AK-47In het begin van de uitzending had het peloton al een tweetal keren geschoten met AK-47, PKN en Makarov en een gedeelte van het peloton had al theorieles gehad over de diverse handelingen aan een RPG-7 en de raket/aandrijflading. Als eerste schoten de Bulgaren met dit apparaat wat een bijzonder mooi gezicht was. Het apparaat heeft een vrij strakke baan en is vrij nauwkeurig te richten met een mechanisch vizier. Het optische vizier was nauwkeuriger maar had men niet meegenomen, helaas…. In tegenstelling tot de M136 waarbij men zo’n vijf handelingen/controles moet uitvoeren en vervolgens capuchon, brillen en weet ik veel wat al niet meer moet opdoen is het bij de RPG vrij simpel; raket aan voorkant er in, spannen, richten en trekker overhalen. Voordeel, je kan je baret ophouden, deze blijft gewoon zitten.

Vuren met de “Spreekbuis van het Warschau Pakt”.

Na al dit militaire geweld was er de mogelijkheid om wat Bulgaarse flares uit te proberen. Helaas stond de wind een beetje verkeerd en als gevolg van een salvo groene, rode, gele en witte flares begon het hier en daar te branden op de baan. Kleine brandjes worden groot en na overleg met lokale brandweer werden de schietoefeningen gestaakt. Hierna gewacht tot de helikopter ons weer kwam oppikken en weer teruggevlogen naar Suica alwaar we net voor het eten weer aankwamen. Bij terugkomst van de R-Sectie werden deze nog getrakteerd op een bijzonder aparte naderingsprocedure voor de landing. Gelukkig heeft niemand moeten overgeven. Dan de “schietserie” op Glamoc, aangezien er maar twee schietinstructeurs Leopard 2A5 in heel Bosnië Herzegovina aanwezig waren en er één daarvan moest schieten moest ik wederom met Wouter naar Glamoc om daar veiligheidsfunctionaris/schietinstructeur te zijn. ’s Middags 7 april vertrokken naar het FACTC Glamoc, door onze plv teamcommandant ook wel “Kamp Schmutziger Harrie” genoemd om daar in te checken in een legeringsgebouw. Hier geïnstalleerd en de eerste vergaderingen bijgewoond. Tevens nog wat oude bekenden tegengekomen in de vorm van Aooi de Vos, Owi Bakker en de Owi van de Wel, altijd goed om bekenden in den vreemde te zien! De volgende dag vroeg naar de baan en wat bleek, alles was hier nog wit van de sneeuw. Sterker nog, bijna de gehele dag hadden we last van horizontaal effect sneeuw en mist en werd het vuur geopend in de schaarse perioden van zicht in de sector. En dat terwijl we de week ervoor nog prachtig zomerweer hadden gehad. Dan was er nog een klein probleempje met de C10, bij het passeren van een smal talud was een zijkant ingestort door het gewicht van de tank. Een leuk klusje voor de bergingstank welke na enige tijd ook dit probleem weer had opgelost. Het schieten zelf van eenheid 1 verliep zonder noemenswaardige problemen. Op de 8^e snel teruggekeerd naar Suica aangezien we de volgende dag zelf met het gehele 2e peloton zouden vertrekken naar Glamoc om te schieten. De gehele verplaatsing naar Glamoc verliep zonder problemen en bij aankomst eerst afgetankt, alle munitie beladen en alles gereed gemaakt voor de nacht.

2e peloton, R-sectie op weg naar Livno.	Panzers rollen naar het front …

Panzers rollen naar het front … De volgende dag de eerste schietoefeningen gehouden welke niet bijster indrukwekkend waren. Er waren slechts vijf harde doelen op een vrij korte afstand. De volgende ochtend heeft de R-sie nog een sectieoefening gehouden. Hierna hebben we nog even gekeken hoe het AMX-30A peloton van de VF-B hun oefeningen schoot voor de toegestroomde notabelen van diverse SFOR landen en VF. Volgens de aanwezige Neanderthalers, zowel Nederlanders als locals hadden deze veel betere munitie want het gaf n.l. twee knallen. Één als het 105mm kanon afging en één als de HESH granaat op of in de buurt van het doel terecht kwam. Nu hadden wij geen patronen met licht- en geluidseffecten dus daaruit werd door sommige geconcludeerd dat onze munitie niets voorstelde, ja, ja … Na dit spektakel, waarbij de zogenaamde VIP’s met een UH-1H Huey, Mi-17 Hip H en een spiksplinternieuwe Merlin HC.1 werden aangevoerd, zijn we eerder dan gepland met het peloton terug naar het FACTC Glamoc gegaan om onderhoud te plegen en alles in gereedheid te brengen voor de terugverplaatsing naar Suica. Deze terugverplaatsing vond eerder plaats aangezien de doelen en schietmogelijkheden van zodanige aard waren dat wij als peloton na overleg met SICT besloten hier geen kostbare tankmunitie aan te verspillen. De terugverplaatsing verliep wederom zonder incidenten en na 1 uur en 15 minuten waren we weer op Suica. Gedurende de zogenaamde “low ops” dagen was er ook wel eens tijd voor wat ontspanning. Zo was het mogelijk, nadat je lid was geworden van de lokale visvereniging om een hengeltje uit te gooien in de Rijeka Suica achter de base. Hier zat redelijk wat beek- en regenboogforel. Helaas, het gebrek aan ervaring in het vissen op forel en het verkeerde materieel deed ons de das om en voor de pelotons barbecue hebben we gewoon forel moeten kopen bij de lokale forellenkwekerij, maar dan kreeg je ook wel wat. Ook is er nog een voetbalwedstrijd gespeeld tegen de “FC Suica” wat helaas op een 4-2 voor de locals eindigde.

Op forellenjacht achter de base.	Forellen voor de pelotonsbarbecue, deze zijn bij de kwekerij gehaald …

De pelotonsbarbecue was wel een aardig feest. Het was de op één na enige avond dat er geen zgn. “two-can rule” was. Hier werd dan ook driftig gebruik van gemaakt met als gevolg dat er wat dingen op het vuur gingen die niet geheel voldeden aan de kenmerken van brandhout. Enige weken later volgde het basefeest waarbij het wederom bijzonder gezellig was. Infanterie en cavalerie feesten gebroederlijk samen en er werd weer veel vlees en vis verbrand en het nodige ingenomen. Op 5 mei gingen de laatste acht leden van het peloton naar Medena waar het geweldig weer was en men alvast een voorproefje kreeg van het vakantiegevoel. Na de spullen op de kamer te hebben gezet is een gedeelte naar het strand gegaan om daar in de lokale pizzatent het einde van de uitzending te beklinken met een halve liter gerstenat en een pizza. Hierna terugverplaatst naar het hotel om te wachten op de volgende dag waarbij we met een KDC-10 terug naar de beschaving zouden gaan. Aangekomen op Eindhoven werden we opgewacht door BGen P.K. Smit welke een ,gelukkig, zeer korte toespraak hield waarna we werden losgelaten om naar de familie, vriendinnen, kennissen etc. te gaan. SFOR-13 met personeel van de 13^e Brigade is afgelopen met gelukkig geen enkel ongeluk bij het 2e tankpeloton. Nu nog de medaille-uitreiking op 13^e … Zo, dat was dan het laatste stukje over de veldtocht van het 2e tankleger op de Balkan. Dit is nu overgenomen door 11 (NL) Mechbat RHvS en ik weet zeker dat er nu wat minder koffie gedronken gaat worden, de Brabantse manier overboord gaat en er een frisse wind over de Balkan gaat waaien nu 11 Tankbataljon er de scepter zwaait.