Inhoud:			Samenstelling.
			Iedereen staat te trappelen om te gaan.
			Bericht 01: 23-03-2009.
			Commando-overdracht: 30-03-2009.
			Bericht 02: 19-04-2009.
			Bericht 03: 28-04-2009.
			Staftankers van het A- eskadron 11Tkbat.
			Operatie MANI GHAR van 13 – 21 mei 2009.
			Bericht Aooi André Koot: 08-07-2009.
			Bericht 04: 21-07-2009.
			Ze wisten veel meer dan ik had verwacht.

Samenstelling 11Tkbat RHvS in Afghanistan.

	Bataljonsstaf	11 Tankbataljon RHvS.
	Verkenningspeloton	11 Tankbataljon RHvS.
	Pantserhouwitser	Afdeling Rijdende Artillerie.
	A-team	12 Infanteriebataljon Luchtmobiel.
	B-team	42 Pantserinfanteriebataljon.
	C-team	17 Pantserinfanteriebataljon.
	Hulppost 2x	13 Infanteriebataljon Luchtmobiel.
	Police Monitoring Team	A-Eskadron 11 Tankbataljon RHvS en Basecommando.

Iedereen staat te trappelen om te gaan.

Uit: Rinoceros februari 2009
Luitenant-kolonel Ton Nijkamp
Commandant 11 Bataljonstaakgroep

Luitenant-kolonel Ton Nijkamp was tot voor kort commandant van de gevechtstrainingsschool op het OTC Manoeuvre in Amersfoort. Op de valreep van 2008 werd hij aangewezen om 11 Bataljonstaakgroep in Uruzgan te gaan leiden. Een nadere kennismaking.

U bent voor deze functie aangewezen.
Kunnen we desondanks spreken van een droomjob?
“Vind ik wel. Ik ben als officier opgeleid op het OCOSD (Opleidings Centrum Officieren voor Speciale Diensten) en dus geen KMA officier (vroeger heette dat in de volksmond B- en A categorie officieren).
Om die reden kwam ik in principe niet in aanmerking voor het commandoschap over een bataljon. Natuurlijk droom je er stiekem wel ‘ns over. Mooi dat het dan nog uitkomt ook al had ik natuurlijk liever twee jaar met deze club opgewerkt in plaats van twee maanden. In zo’n situatie blijft het afwachten wat je op zo’n moment aantreft.”

En wat trof u aan?
“Drie compagnieën die zeer goed opgeleid zijn. Ik zeg dit niet zomaar want daar heb ik in het voorbereidingstraject als observer/trainer natuurlijk al kennis van kunnen nemen.”

En de staf?
“De staf kende ik eigenlijk alleen van de zijkant. Na acht weken is de conclusie dat ik een prima club mensen heb staan. De onderlinge samenwerking is uitstekend. Tijdens de laatste integratietraining is er door iedereen kei- en keihard gewerkt. We zijn echt zwaar aan de veter getrokken; hebben ook niets afgezegd. Aan het eind van de rit is de conclusie dat de secties zonder uitzondering groots hebben gepresteerd.”

Kunt u daar een voorbeeld van geven?
“Op een gegeven moment hadden we drie planningsopdrachten tegelijkertijd lopen; deze zijn uiteindelijk naadloos in het operatiebevel meegenomen. Ik heb 11 U.I.’s van de zijkant meegedraaid maar dat kunstje heb ik nog geen enkele Bataljonstaakgroep zien flikken. Misschien omdat ze het nooit geprobeerd hebben; ik wilde in elk geval weten of het wél kon. Ja dus. Geen sinecure want alle secties dienen tegelijkertijd hun werk goed te blijven doen. Hier geldt het aloude principe van de ketting die zo sterk is als de zwakste schakel.”

U werd aangewezen als commandant terwijl de eenheid al volop in voorbereiding was. Het verhaal van het springen op de bekende trein?
“Het begin was inderdaad erg onwennig. Ik kende de Bataljonsstaf nog niet toen ik naar voren geschoven werd. Bovendien ging ik vier dagen na mijn aanstelling al op operationele verkenning. De Bataljonsstaf heb ik eigenlijk pas vanaf januari goed leren kennen. In dat licht bezien is de integratieoefening goud waard geweest. In meerdere opzichten; om aan de saamhorigheid te werken, om hoogte te krijgen van de kwaliteiten van m’n mensen en natuurlijk ook duidelijk te maken wie Luitenant-kolonel Ton Nijkamp is en waar hij voor staat.”

En?
“Ik denk dat ik een open, toegankelijke en sociaal troepenman ben die het liefst midden tussen zijn mensen staat. Ik heb ook nooit moeite gehad om contact te leggen. Sterker: ik maak zelfs heel snel contact. Ik ben een commandant die voor zijn mensen staat.”

Wat vraagt u als wisselgeld?
“Vakmanschap en perfectionisme. Heel erg belangrijk! Dat is wat je van elkaar mag, nee, zelfs moet eisen. Dan kom ik terug op die ketting. Wanneer één schakel knapt, knapt de hele ketting. Zo dient de Sectie 1 een juiste inschatting te maken over de inzetbaarheid van het personeel. Oververmoeidheid of mentale problemen kunnen catastrofale gevolgen hebben in het gevechtsveld. Hetzelfde geldt voor de materiële inzetbaarheid waarvoor de ‘4’ verantwoordelijk is. Verkeerde ‘intell’ van de Sectie 2 kan ook direct invloed hebben op het verloop van een operatie. Of wat te denken van een Sectie 3 die de lijn van een aanvalsvak verkeerd trekt? Het is risico op blue-on-blue is in dat geval niet denkbeeldig. Daarom zijn trots zijn op en vertrouwen hebben in wat je doet, ook zo belangrijk.”

Tijdens de integratieoefening vertelde u aan een journalist van het Algemeen Dagblad dat de spanning onder het personeel afneemt naarmate de uitzending dichterbij komt. Dat lijkt een paradox …
“Dat heeft alles te maken met het grote vertrouwen in eigen kunnen. We zijn er klaar voor. Ik merk aan alles dat mijn mensen staan te trappelen om te gaan. Eén compagnie krijgt nog een laatste CAT-training en schietserie te verwerken maar verder is het een kwestie van finetunen. Dat blijf je tot op het laatste moment doen. Simpelweg omdat er altijd zaken voor verbetering vatbaar zijn. Eén ding is zeker: er zijn weinig bataljons die met zo weinig kritiek uit het opwerktraject zijn gerold. En gelet op mijn achtergrond weet ik waarover ik praat. En tja, je kunt nog zo goed voorbereid richting Uruzgan gaan, het perspectief wordt compleet anders zodra je met een YPR op een 25 kilo zware bermbom rijdt. Dit zijn zaken waar je je simpelweg niet op kunt voorbereiden; je kunt alleen maar hopen dat je ervan verschoond blijft.”

Hoe kijkt u zelf tegen de komende uitzending aan?
“Ik kijk er enorm naar uit. Er ligt voor ons een mooie opdracht klaar. De Tarin Kowt en Deh Rawod regio’s zijn door het prima werk van onze voorgangers inmiddels behoorlijk stabiel gemaakt. Ook de situatie in de Choravallei is steeds beter onder controle terwijl we in de Baluchi-pas inmiddels een vooruitgeschoven post hebben. Aan ons de schone taak om onze huidige invloedzone op zijn minst te consolideren en waar mogelijk uit te breiden. En dit jaar staat natuurlijk in het teken van de verkiezingen! In de aanloop is het belangrijk om het opgebouwde vertrouwen onder de lokale bevolking in onze taskforce te bestendigen. Op die manier plaveien we de weg voor onze collega’s van 17 Bataljonstaakgroep die hier zijn wanneer de verkiezingen daadwerkelijk plaatsvinden.”

Iets anders: wat doet Luitenant-kolonel Ton Nijkamp om tijdens de uitzending even ‘af te schakelen’?
“Lezen moet ik al genoeg voor mijn functie. Sport is voor mij de perfecte manier om even te ontspannen en los te komen van mijn werk.”

Tot slot: hoe is het om als infanterist leiding te geven aan een staf die bestaat uit cavaleristen?
“Ik heb gemerkt dat het in de operationele bedrijfsvoering helemaal niets uitmaakt al ben en blijf ik natuurlijk een infanterist in hart en nieren. De zwarte baret komt mij niet toe. Ik heb mijn mensen echter wel een belangrijke belofte gedaan: als we deze missie goed doorkomen zal ik aan het eind van de rit – bijvoorbeeld tijdens de medaille-uitreiking – een cavalerie-embleem met het embleem van 42 Bataljon Limburgse Jagers dragen. Als symbool van wat we samen hebben doorstaan. Dat zou mooi zijn toch?”

Bericht 01: 23-03-2009.

Tarin Kowt, 23-03-2009.

Meneer de Regimentscommandant, Regimentsgenoten,

Hierbij het allereerste deel van een, hopelijk, uitgebreid verslag over de ervaringen en belevenissen van het personeel van 11(NLD)BG RHvS tijdens hun missie in Afghanistan bekeken door de bril van de S1.

Na een lange en uitgebreide voorbereiding kwam het vertrek van de eerste mensen van de BG steeds dichterbij. Op 3 maart 2009 was het dan eindelijk zover. Het eerste personeel wat op die dag zou vertrekken kwam met name uit de gelederen van de BCie 42 BLJ en de CCie van het 17^e. Het inroteren zou, conform inrotatieplan 5,5, binnen een 6-tal weken plaats gaan vinden, waarbij het C-team (17PIB), het Hulppostpeloton van 13 GNK, een deel van het PHzpel (11 Afdra) en enkele mensen uit het Stafeskadron van 11 Tankbataljon haar werkzaamheden zullen gaan verrichten vanaf Camp Hadrian in Deh Rawod en het gros van de BG in Tarin Kowt. In een tweetal slagen per week, voornamelijk op de dinsdag en de donderdag, zal uiteindelijk de laatste vlucht op 8 april vertrekken en de BG compleet maken.

Op 12 maart was het voor mij zover. Om half acht werd ik geacht om aanwezig te zijn in de terminal van vliegbasis Eindhoven. Na het melden volgde een korte toespraak van de Kol Jacobs. Het gaf me overigens een goed gevoel dat er zoveel collega’s van voornamelijk 11 Tankbataljon aanwezig waren om ons allemaal sterkte en geluk te wensen. Mijn reisgenoten waren onder andere Opper Rob en Maarten uit mijn eigen sectie en Majoor Ninke. Met een kist van Martinair zijn we om ongeveer 10.00u LT vertrokken om vervolgens ongeveer 6,5 uur later aan te komen in de Verenigde Arabische Emiraten (VAE). Na het verlaten van het vliegtuig, wat trouwens een uitstekende verzorgde vlucht was, zagen we tot onze verbazing een hoop bekende gezichten die eigenlijk al in Uruzgan hadden moeten zitten. Vanwege het uitvallen van enkele vliegtuigen was het niet mogelijk om nog verder te kunnen dus moesten we een nachtje op Dutchcamp 2 maken. Diezelfde nacht zou er nog een vlucht doorvliegen naar KAF maar daar zaten wij niet bij. De volgende dag zou er pas meer bekend zijn over het vertrek van de vluchten dus na een hapje eten was het heerlijk om even een paar uurtjes te slapen.

In de ochtend werd het bekend dat ook de nachtvlucht alsnog omgekeerd was vanwege een defect. In de middag van de 13 maart, ja op vrijdag de 13^e stonden er een drietal vluchten gepland. Prioriteiten werden vanuit het inzetgebied gesteld waarbij ik te horen kreeg dat ik in de avondvlucht zat. De S4 had natuurlijk voorrang dus die moest meteen haar spullen bij elkaar zoeken om aansluitend te kunnen vertrekken.

Die avond, na een sportmomentje, een warme douche, wat eten en een voorslaap momentje, moesten we ons om 22.30LT melden. Daar ontvingen we de wapens en het scherfvest om vervolgens te wachten op een Amerikaanse C17 die ons door zou vliegen naar KAF. Rond 01.40LT kwamen we los van de grond en waren we daadwerkelijk onderweg. Het omgehangen in zo’n vliegtuig zitten geeft niet echt veel bewegingsvrijheid maar al met al viel de vlucht mee. Ongeveer twee uur en twee gebroken knieën later waren we op de plaats van bestemming. Op KAF was de organisatie prima voor elkaar. De bussen stonden klaar, er was koffie geregeld en zelfs wat eten. Het was de bedoeling om hier de spullen weer te vergaren en die weer op een YAD te gooien. Verder kregen we hier de munitie en werd ons medegedeeld waar en hoe laat we weer zouden vertrekken. Dit alles werd ons overigens op een zeer lachwekkende manier, door een niet nader te noemen ‘verstrooide’ collega, uitgelegd. Als ik mensen over KAF hoor spreken dan hoor ik ook altijd het verhaal over deze meneer. Misschien hebben sommige van u hier ook meteen beeld bij …

Ik had geluk omdat ik meteen door mocht vliegen (07.30 melden). Dus even vlug een washandje door het gezicht en met een tandenborstel raggen en daar gingen we weer. Spullen weer oppakken, door de scanner, en wachten op de DASH (klein burgervliegtuig) die ons naar TK zou vliegen. Niet veel later waren we onderweg om een half uur, met een snoekduik, de landing in te zetten. Die dag was 14 maart 2009 om 09.52LT Het ontvangst was prima voor elkaar. De Sie S1 van BG-8 en wat andere bekenden stonden ons al op te wachten. Na een kort praatje moesten we eerst even door een straatje om de administratieve zaken af te handelen. Daarna door naar ons nieuwe onderkomen (de Transitieruimte) voor de komende 2 weken. De transitieruimte wordt met name bij overbevolking in gebruik genomen omdat de voorgangers nog steeds aanwezig zijn in de normale slaapchalets. Ik kan u verzekeren dat de geur van zweet, schoenen, lichaamsgas en vuile was en natuurlijk de herrie en niet te vergeten het gesnurk me niet zijn ontgaan! Dat zou nog wat worden. Het was prettig om de bekende gezichten van BG-9 te zien die al ruim een week voor ons uit waren vertrokken. Zij waren al even aan de gang met het hele programma verzorgt door BG-8. De rest van de dag ben ik eigenlijk druk geweest met handen schudden en gedag zeggen en even wat rust te pakken van de toch wel vermoeiende verplaatsing.

De volgende dag waren we vroeg uit de veren. Ondanks al de kenmerken van de transitieruimte had ik een prima nachtje gehad (vermoedelijk vanwege de vermoeidheid). De dag stond in het teken van het opnemen van informatie over het gebied, de operaties en met name de werkzaamheden van de Sie S1. Het plan was om de eerste 4 dagen te volgen en de laatste dagen te gebruiken om het uit te voeren, met de voorgangers op de achtergrond. Later die avond, omstreeks 18.00LT, werden we ook welkom geheten door de OMF. Een tweetal 107’s troffen doel in de omgeving van de Airstrip waarbij, gelukkig geen slachtoffers zijn gevallen. Vanwege het feit dat ik op de schietseries zoveel bommen en granaten gehoord had stond ik er in eerste instantie niet eens echt bij stil dat dit geen eigen vuur was maar dat we beschoten werden door de tegenstander. Wel was ik meteen bij de les!

De daar opvolgende dagen waren we binnen de Sie heel erg druk met het binnenhalen en uitvliegen van de rotaties. In het begin was het erg wennen om volgens de regels en principes van een andere BG te werken, maar achteraf gezien had ik het niet willen missen. Het 12^e Infbat RvH is echt een prima clubje om mee samen te werken, dat mag gezegd worden. Wat me vooral opviel was de sfeer binnen de club, de gedrevenheid maar vooral het enthousiasme om ons zaken te leren en te vertellen en ik denk dat er velen zijn die dat met mij beamen! Het operationeel tempo lag hoog.
Buiten de vele geplande, zogenaamde, HOTO patrouilles zaten we ook al midden in de planning van een nieuwe operatie waaraan voor de eerste keer een eenheid van BG-9 zou gaan deelnemen en niet te vergeten het normale Battle-Rythm van de eenheid en de vele andere kleine opdrachten die links en rechts ten uitvoer kwamen. De rijdende trein in Oirschot tijdens de voorbereiding werd ineens de TGV van TK! Op de 16^e werden we allemaal opgeschrikt door de dood van een Australische collega die tijdens een actie in de Deh Rashan door het hoofd werd geschoten. Het gevolg was een nieuwe planningsopdracht gericht tegen de OMF in de Deh Rashan. Helaas werd het die week nog veel erger toen erop de dag van de ceremonie een tweede dode aan Australische zijde te betreuren viel en meerdere gewonden vanwege een IED strike. Ik was net koud een week in het gebied. Nu bijna tweeënhalve week later is het gelukkig rustig en gaat alles zoals gepland. Hopelijk blijft het de komende periode zo! Vandaag 30 maart was de officiële commando-overdracht van de BG. In een volgende mail zal ik u daar wat uitgebreider van op de hoogte stellen.

Ik hoop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd,
Met vriendelijke groet,

Chiel
Ritm M.F.M. Nieuwenhuis
Hfd Sie S1 11(NLD)BG RHvS.

Commando-overdracht: 30-03-2009.

Tarin Kowt, 02-04-2009.

Meneer de Regimentscommandant, Regimentsgenoten,

Na mijn laatste brief had ik u beloofd om nog even terug te komen op de Commando-overdracht tussen C-BG 8, de LKol Swillens, en C-BG 9, de LKol Nijkamp.
Vooruitlopend op de ceremonie was er natuurlijk een Bataljonsorder gemaakt waarin de richtlijnen kort en bondig vermeld stonden. In de ochtend van de 30^e maart was men dan ook volop bezig met de voorbereidingen voorafgaand aan de ceremonie. Van het plaatsen van stoelen en banken, de locatie voor de Vips tot en met het vooroefenen van het vlag-hijsen werd alles voorbereid. Op enig ogenblik hoorde ik zelfs de klanken van de Regimentsmars voorbij komen. Er werd niets aan het toeval overgelaten.
Omstreeks 13.15LT werden we geacht aanwezig te zijn op de ‘appèlplaats’ om zo voldoende tijd te hebben om op te stellen, te verplaatsen, opnieuw uit te richten etc. In dit geval viel het veelvuldig heen en weer schuiven van eenheden eigenlijk best wel mee. Net iets voor 13.30 nam de ceremoniemeester, de Maj Frieling, op geheel eigen wijze, het appèl in, waarna de LKol Swillens het woord nam;

30 maart 2009
Toespraak Commando Overdracht BG-8 naar BG-9
— PBC, wilt u eenheden op de plaats rust zetten —

Generaal Middendorp, mijnheer Wijnands, mannen en vrouwen van Battle Group 8 en Battle Group 9, geachte aanwezigen, hartelijk dank voor uw komst en aanwezigheid bij deze Commando-overdracht.

Dear Colleagues from Coalition Forces, I want to thank you for joining this Change of Command Ceremony. Even more important, I want to thank you for the cooperation in the last 5 months. In the first week of November O-8 Soldiers from my Battle Group entered theater and from the beginning we worked closely together. In particular I want to thank Ltcol Gabriel and the officers, NCOs and Soldiers of the MRTF, in my opinion a solid, professional and trustworthy ally. Both our units lost good men in the last months. Later in the ceremony we will honour our fallen comrades.
Together with all subunits of the Taskforce Uruzgan I believe we dominated the insurgency in the last months on all lines of operations. And even more important, the Afghan People also see this. We had and still have the initiative and that gives me a good feeling handing over to our successors. I hope you will excuse me for continuing in Dutch.

Mannen en vrouwen van BG-9, ik richt me eerst tot jullie en ik kan kort zijn. Ik weet dat jullie goed getraind zijn, en erop gebrand zijn om aan de slag te gaan. Ik zeg tegen jullie hetzelfde als tegen BG-8 vier maanden geleden: Geniet van je werk, zorg voor elkaar en blijf scherp. Ik wens jullie daarnaast krijgsmangeluk, zoals dat zo mooi heet. Vrij vertaald: weinig strikes, veel finds, en weinig TICs.

Mannen en vrouwen van BG-8, ik heb nagedacht of ik nu uitvoerig stil moet staan bij de meer dan 25 uitgevoerde operaties, bij de meer dan 500 gesearchte quala’s, bij OP Tura Ghar, bij de enorme hoeveelheid IED finds en strikes, bij de altijd aanwezige risico’s, bij de bouw van de Patrolbases Atiq en Mashal, bij het beter maken van de ANA, de ANP, en de overheidsstructuren, en ook bij het steunen van het PRT bij de ontwikkelingsprojecten. Jullie weten net als ik dat we hier een verschil hebben gemaakt. De tijd is omgevlogen, en ik heb genoten van elke minuut, behalve op die ene dag in december.
Ik wil een ieder verzoeken te gaan staan in de eerste rust, om te gedenken sergeant Mark Weijdt, maar ook de 4 Australische, en de 5 Amerikaanse collega’s en de Afghaanse collega’s die in onze periode hier zijn gesneuveld. Geen appèl zal meer hetzelfde klinken.

(Appèl opgeroepen door de BA):
Sergeant van Bentem
Korporaal Norte
Korporaal van de Heijden

Weijdt (3 sec) — sergeant Weijdt (3 sec) — Sergeant Mark Weijdt (3 sec)

<<< One blood spelen >>>

Geachte aanwezigen, neemt u plaats, eenheid 2^e rust.

Het beste wat je volgens mij als eenheid kunt bereiken is als de mensen in de eenheid – ongeacht rang of stand – elkaar volledig vertrouwen en onvoorwaardelijk voor elkaar door het vuur gaan.

Ik vond en vind het een groot voorrecht om jullie commandant te zijn.

Mannen en vrouwen van de Battle Group, samen met alle eenheden van de TFU hebben we in de afgelopen maanden de insurgents onze wil opgelegd.

En belangrijker nog, de Afghaanse bevolking ziet dat.
En het is de Afghaanse bevolking waar het hier om draait.

We zijn uitgegaan van eigen kracht, we hebben het initiatief genomen, en gehouden, en daarom draag ik met een goed gevoel het commando over de Battle Group over.

— PBC: Wilt u de eenheden de houding laten aannemen —
— PBC: wilt u de Regimentsvlag laten neerhalen en de Regimentsmars laten spelen —

((Vlag neer + Mars))— PBC Wilt u de eenheid op de plaats rust zetten —
“BENTENG, hier 00-Romeo, ik meld Battle Group-8 uit het net, Over”
((Hierbij draag ik het commando over de BG over))
Tijdens zijn speech stonden we natuurlijk stil bij de dood van de Sgt Mark Weijdt. Ik kan u verzekeren dat ik de uitvoering van dat moment nooit meer zal vergeten. “Dit appèl zal nooit meer hetzelfde zijn”, zei Overste Swillens nog voordat de Bataljonsadjudant van het 12^e , met ferme toon, de namen van de groepsleden van de Sgt Weidt opriep. “Hier Adjudant” hoorde je vanuit de gelederen. Ineens werd Marc Weijdt oproepen maar het antwoord bleef uit. Tot tweemaal toe hoorde je vervolgens de BA naar Marc Weijdt vragen maar het bleef oorverdovend stil! Bijna vloeiend en ter afsluiting ging de stilte vervolgens over in zijn muziek. De Overste Swillens sprak daarna nog enige woorden en ging meteen daarna over tot het overdragen van het commando over de BG. De vlag van het Regiment van Heutsz werd gestreken tijdens het spelen van het Regimentslied, en met de MOTOROLA tegen de microfoon meldde hij vervolgens zijn bataljon af bij BENTENG (codenaam voor de OPS) om vervolgens het spreekwoordelijke ‘stokje’ over te dragen aan de LKol Nijkamp. Overste Nijkamp deed vervolgens hetzelfde en meldde zijn BG-9 in het net bij DRAGOON (de OPS van 11(NLD)BG RHvS).
DRAGOON is afgeleid van het in 1914 opgerichte Regiment Dragonders nr 2 onder leiding van de Baron van Sytzama waaruit vele jaren later in 1951 het Regiment Huzaren van Sytzama is ontstaan.

Op bevel van de ceremoniemeester werd de Bataljonsvlag gehesen terwijl op de achtergrond de Regimentsmars klonk.
Daarna richtte de Overste Nijkamp zich tot de troepen;

 
30 maart 2009

Toespraak van C-BG 9 (Commando Overdracht) Generaal Middendorp, mijnheer Wijnands, mannen en vrouwen van Battle Group 8 en Battle Group 9, geachte aanwezigen, ook ik dank u voor u komst.

Dear Colleagues from Coalition Force, I also welcome you on this Change of command ceremony.
I’m very pleased with your presence, it’s shows the close relationship between the Coalition Force and the Battle Group.
An important relationship, because only together we really can make the difference.
I am looking forward working closely together with you in the next future. And this includes of course my staff and subunit commanders. Please forgive me for continuing in Dutch.

Veel van mijn mannen en vrouwen zijn hier al geweest, sommigen zijn hier al voor de derde keer. Wat hun opvalt dat zijn de positieve veranderingen buiten de poort. Dat het in Tarin Kowt en DRW bijna permissive is. Dat er veel voorzieningen gebouwd zijn in diverse dorpen en dat veel kinderen weer naar school kunnen.
Dit is te danken aan onze voorgangers zijnde de Battle Groups, PRT, PSE, ISTAR, Geniecie, LSD en alle andere TFU eenheden.
Wat ook opvalt is dat de samenwerking met de ANA en ANP steeds verder ontwikkeld is en dat zij langzaam op weg zijn naar een zelfstandig optreden.
Ik neem de taak van Battle Group 8 dan ook graag over en wil het door hun bereikte einddoel graag verder uitbouwen.

Vrienden van Van Heutsz, ook een beetje mij regiment want ik heb uw C-Compagnie (Red Devils) van Kapitein van de Nol onder bevel.
Ik wil jullie allemaal bedanken voor de opvang van mijn mensen. Extra wil ik bedanken de Pbc en BA die er alles aan gedaan hebben om de HOTO goed te laten verlopen.
Ik heb nog maar weinig zo’n professionele HOTO meegemaakt.
Het OTAS materiaal was compleet. De voertuigen zijn bijna allemaal inzetbaar.
Ook buiten de poort verloopt de HOTO goed.
We worden door het gebied geloodst en gewezen op alle tactische punten en de mogelijke gevaren die je kunt tegen komen. Jullie kunnen trots zijn op jullie werk. Ik dank jullie nogmaals voor de manier waarop jullie je kennis en ervaring aan ons, BG-9 hebben overgedragen. Klasse.

Overste Swillens, u hebt met u Battle Group heel wat bereikt in u uitzendperiode. Als we zien dat DRW bijna permissive is en dat de ANA en ANP daar al bijna zelfstandig werken dan is dat een voorbeeld hoe het overal zou moeten worden.
U bent met u Battle Group in staat geweest om de Baluchi in controle te krijgen en hebt daar zelfs een Patrol Base kunnen laten bouwen. Ook Chora gaat de goede kant op.
Ik heb heel veel respect voor u allen als ik zie hoeveel operaties en patrouilles u heeft uitgevoerd en de resultaten die liegen er niet om. Jan jij mag trots zijn op je Battle Group.

Ik wens jullie allen een behouden thuiskomst en een goed verlof met jullie thuisfront toe.

Mannen en vrouwen van BG-9. Ik heb veel vertrouwen in jullie en ik weet wat ik aan jullie heb. In Nederland bleek al dat jullie staan te popelen om te starten met jullie taak. Geniet van het werk dat je doet, zorg voor elkaar en blijf scherp. We gaan elkaar nog vaak zien in de AOR.

Generaal Middendorp, BG-9 is er klaar voor.

Ik loop nu naar Generaal Middendorp en nodig hem uit om ook wat te zeggen. Samen terug lopen.

Als de Generaal klaar is. Zie Order.

Ter afsluiting werden de gasten uitgenodigd voor een hapje en een drankje in de Briefingroom. Het personeel ging snel daarna weer over tot de orde van de dag.

Met vriendelijk groet,

Chiel
Ritm M.F.M. Nieuwenhuis
Hfd Sie S1 11(NLD)BG RHvS.

Bericht 02: 19-04-2009.

Tarin Kowt, 19-04-2009.

Beste Lezers,

Hier een nieuwsbrief uit Tarin Kowt.
De afgelopen 33 dagen zijn voorbij gevlogen. Deze periode heb ik ook veel uren gemaakt. Zeven dagen in de week van ’s morgens half acht tot vaak elf uur ’s avonds. Nu het lekker begint te draaien heb ik overdag meer tijd voor mezelf en de omgeving om een praatje te maken over het wel en wee op de base.

Wat heb ik zoal gedaan tot nu:
Verandering in structuur t.o.v. mijn voorganger(s). Alle tafels, stoelen bedden etc. die ik in voorraad had afgestoten bij beheerders van deze artikelen. Zij werken met openingstijden dus kunnen ze mijn spul er makkelijk bij nemen.
Legeringsplan van de base drastisch herzien. Bijna iedereen ligt nu op norm. Heb dus de helft van de base moeten teleurstellen en de andere helft kunnen verblijden.
De Ceremonie van onze omgekomen collega (mede) in goede banen kunnen leiden. Zal je de details besparen.
Mede organisator van de Uruzgan Marathon,

De Marathon moest door het slechte weer worden afgelast. Het was spek glad op het parcours, te bedenken dat sommige Afghanen gewoon op blote voeten liepen.

Rare lui die Afghanen, (wordt vervolgd).

De afgelopen dagen hebben we Koninklijk bezoek gehad. Heb nog 10 minuten met de prins van Oranje van gedachten kunnen wisselen. Toffe peer die prins. Hij sliep tegen over mij in ons chalet.

Bericht 03: 28-04-2009.

Tarin Kowt, 28-04-2009.

Mijnheer de Regimentscommandant, Regimentsgenoten,

Het is alweer een tijdje geleden nadat u voor het laatst een update ontvangen heeft. In de afgelopen periode is er een hoop gebeurd.
Na de commando-overdracht is de Bataljonsstaf naadloos overgegaan in de verschillende lopende planningsprocessen. Per gebied (TK, Chora en DR) hebben we bekeken wat we er zouden willen bereiken en op welke manier we dat denken te gaan doen. Vervolgens zijn we langzaam aan begonnen met het plannen en uitwerken van de eerste operaties per gebied. De compagnieën zijn voornamelijk bezig geweest met het overnemen van het materiaal en voertuigen. Natuurlijk zijn de pelotons, samen met de voorgangers, zoveel mogelijk naar buiten gegaan om inzicht te krijgen in de omgeving. Op die manier hebben ze kunnen wennen aan de temperatuur, het bergachtige terrein maar ook aan het materiaal en hun uitrusting.
Op 6 april omstreeks 18.10u LT werd het kamp opgeschrikt door een enorme klap. Ik zat op dat moment samen met Rob in de eetzaal. Net daarvoor liep ik nog voorbij een aantal mensen van de Batstaf die al gegeten hadden. Ze stonden buiten een bakje koffie te drinken. Na de klap had ik meteen het gevoel dat het goed mis was. Er ontstond kabaal en mensen brachten zichzelf via beide ingangen in veiligheid. Even was er onduidelijkheid over wat er nu precies aan de hand was. “Medics” klonk het opeens door de eetzaal. Meteen daarop stonden van verschillende tafels mensen op die meteen naar buiten liepen om hulp te verlenen. Ik had de mogelijkheid om door een klein raampje te kijken. Door het stof en de zwarte wolken zag ik wat mensen strompelen die door anderen in veiligheid gebracht werden. Er was een hoop beweging en er was van alles gaande. Het zag er niet goed uit! Ik greep naar mijn porto en deed een melding omdat ik de sirenes niet hoorde. “Incoming! Laat het alarm afzetten. Ik zie verschillende gewonden.” Via de OPS kreeg ik te horen dat de sirene al aan het loeien was, al was het niet hoorbaar voor ons in eetzaal. Het eerst volgende waar ik aan dacht was Ninke. Stond die nu ook buiten bij de rest of niet? Ze was toch niet in de buurt van de inslag? Ik herinner me nog dat het een eeuwigheid duurde voordat ik haar daadwerkelijk in de eetzaal zag. Het zal in werkelijkheid enkele minuten geduurd hebben. In de tussentijd probeerde ik haar via de porto te bereiken. Geen gehoor en de S6 kreeg ik ook niet aan de lijn. Die stond zojuist ook nog buiten bij de rest. Een moment later zag ik haar met wat anderen van de staf in de eetzaal voorbij lopen. Dat was een hele opluchting. Op dat moment was er nog steeds niets bekend over de situatie. Ik weet nog dat we daar een hele tijd gezeten hebben voordat we weer naar buiten mochten. Maarten van onze sie had ons inmiddels via de porto ook aan de lijn gehad zodat ik wist dat de sectie gelukkig compleet was. Aangekomen bij de werkfab was Maarten al druk in de weer met het verzamelen van de gegevens. Er waren al een aantal namen bekend, maar over andere namen was nog wat onduidelijkheid. Wat we in ieder geval meteen in de gaten kregen was dat het mensen uit hetzelfde peloton betrof (ehd 2.4). In het hospitaal waren artsen en verpleegkundigen druk in de weer met de verschillende slachtoffers en langzaam werd het ons duidelijk hoe erg de situatie was. Toen werden we ineens geconfronteerd met een dode. Dat was even slikken en er ging van alles door mijn hoofd. Ik ben nog even op mijn werkfab aan het werk geweest voordat ik naar het eerste overleg van het Crisis Respons Team (CRT) moest. Daar zitten onder andere de SMO (senior medical officer), de PIO (press officer), de KMar, vertegenwoordigers van de eenheden, de TFU-Adjudant en de hulpverleners bij. De G1 treedt op als voorzitter. Via de SMO kregen we voor het eerst de actuele informatie uit de medische lijn. Er was inderdaad 1 dode te betreuren gevolgd door een 5-tal mensen met allerlei verwondingen. Er werden meteen richtlijnen uitgegeven en iedereen kon zijn inbreng doen. Zaken als het opvangen van mensen door zorg van de hulpverleners tot en met de persvoorlichting werden besproken. Het liep eigenlijk vanzelf. De zaken werden goed en strak uitgevoerd. Daarna hebben we nog een aantal keer een korte bespreking gehouden waarbij de laatste stand van zaken over de toestand van de slachtoffers voor ons allemaal het belangrijkste nieuws was. In de tussentijd was de compagnie en het peloton al opgevangen in een ruimte die voor de compagnie ter beschikking gesteld was en waren de eerste 2 gewonden al onderweg naar KAF. Het ging allemaal heel erg snel maar gecontroleerd. Achteraf denk ik dat we echt alles hebben gedaan wat we konden doen. Naar mijn mening is het allemaal erg netjes verlopen. De dag erna was er het gevoel van verslagenheid goed voelbaar. Het was opvallend stil op het kamp.
We werden erg goed op de hoogte gehouden over de toestand van de gewonden. Het werk van mijn sie lag nu meer in het opmaken van de verschillende rapportages en het contact leggen met de moedereenheid in Nederland. Het is een hoop ‘achter de schermen’ werk wat loopt van peoplesoft uitdraaien tot en met het klaarleggen en afgeven van paspoorten van de slachtoffers. Wat ik me herinner is dat ik niet teveel stil gestaan heb bij de situatie maar juist druk bezig ben geweest met mijn werkzaamheden.
De dagen erna stonden eigenlijk in het teken van het afscheid. Bij de Role-2 werd er een avondwake gehouden, er was een locatie ingericht waar het condoleanceregister lag en, op TK en DR, waren er verschillende diensten waar men in de gelegenheid was om bij aanwezig te zijn.

 
Op woensdag werd de afscheidsceremonie gehouden in de ATF-loods bij onze collega’s van de KLU. In de tent waren de verschillende TFU-eenheden aanwezig die aan de linker- en rechterzijde van de tent opgesteld stonden. Links voorin zat eenheid 2.4 met daarachter delen van de compagnie. Aan de rechterzijde zaten onder andere C-TFU en de Vips met daarachter de rest van de B-compagnie. Nadat de draagploeg met de kist binnenkwam en vervolgens neer gezet werd waren er een aantal sprekers waaronder C-TFU, de CC en de PC van ehd 2.4. Tussendoor werd de muziek van Chadli gespeeld. Buiten stond, aan weerszijdes van de weg, de erehaag aangetreden bestaande uit militairen van verschillende eenheden van de base. Terwijl de kist, die op een speciaal geprepareerde MB, tussen de militairen door reed brachten zij de laatste groet. Het lichaam van Chadli vloog uiteindelijk in een Hercules richting KAF om vervolgens door te vliegen naar Nederland. De saluutschoten van de Pantserhouwitser en de escorte van de helikopters maakte het geheel compleet. Het was een waardig afscheid.
Ondanks het goede gevoel over het handelen van iedereen en het resultaat hoop ik dat dit het laatste dodelijke slachtoffer tijdens de ISAF-missie is en blijft. Wij zullen Azdin Chadli in ieder geval nooit meer vergeten. Mijnheer de Regimentscommandant, ik wilde u, namens ons allen, hartelijk danken voor de snelle reactie die wij van u mochten ontvangen. Het was een steun in de rug! Tot de volgende gebeurtenis, en laten we hopen dat die wat vrolijker is dan dit verhaal.

Met vriendelijke groet,
Ritm M.F.M. Nieuwenhuis
Hfd Sie S1 11(NLD)BG RHvS.

Staftankers van het A- eskadron 11Tkbat.

Tarin Kowt, Uruzgan.

Beste Centaurs.
Zoals sommige van jullie misschien al weten zijn wij op 24 februari vertrokken naar Uruzgan. Onze hoofdtaak hier is het begeleiden van de mensen van buitenlandse zaken.

Eenmaal aangekomen hebben we een korte HOTO gedaan van 4 dagen waarbij ons de essentiële skills en drills werden bijgebracht.
Nog geen 2 dagen in het gebied en er moesten al 2 mede centaurs een missie doen richting de patrol base Atiq. Echter na dat ze hun desbetreffende uitrusting operationeel hadden bepakt en alles in de puntjes hadden doorgesproken werden zij op de vroege morgen verrast met een zo genoemde NO-GO. Dit zou onze eerste opdracht worden maar echter zoals we nu al vaker ondervonden hebben wil het nog wel is niet doorgaan op het moment Supreme!

MPB op cursus bij de Brigade Speciale Beveiligings Opdrachten van de KMar.

Onze eerste centaur opdracht was het bezoek naar het Gouverments Compound.
Deze trip is een van onze hoofdtaken omdat daar vaak belangrijke vergaderingen zijn waarbij de mensen van buitenlandse zaken aanwezig zijn. Op de Compound komen we vaak in contact met de staf van de gouverneur en aanwezige lokale bevolking. Verder heb je daar een fantastisch uitzicht over de gehele stad Tarin Kowt vanaf de oude radio toren.

De mensen van buitenlandse zaken blijven af en toe eten. Laatst kregen 2 van ons een privé tafeltje om gezellig van de lokale specerijen te gaan genieten. Daar moet je niet te veel van verwachten rijst, brood, fruit en een apart stukje vlees wat wij overigens niet gegeten hebben omdat het er nogal vreemd uit zag. Wel zijn we in de tussentijd al in het hele gebied geweest. Van meerdaagse op bijv. Deh Rawod tot voetpatrouilles in Chora of Atiq.

Ook is er veel behoefte vanuit Nederland om deze kant op te gaan, en dan vooral mensen die een VVIP status. Het rondrijden, kamers verzorgen, bagage ophalen en het beveiligen van objecten is dan ook 1 van onze taken. Wij hebben dan al veel belangrijke mensen op bezoek gehad met als hoogtepunt de aanstaande koning, Prins van Oranje Willem Alexander. Paar weken geleden hebben wij ook een marathon gehad waarbij Minister Verburg op bezoek kwam om mee te rennen.

Het moment met daarop de namen van de gesneuvelde militairen.

Afgelopen week is ook in Tarin Kowt het UNAMA gebouw geopend waar ook minister Verhagen bij aanwezig was. Helaas hebben wij in de tijd dat wij hier zitten al 1 collega verloren. Daarmee kwam er weer een bordje bij op het monument wat hier sinds kort staat. Bij de onthulling van het bordje was onze Minister van Middelkoop aanwezig om dat te onthullen. We zitten nu al op 11 weken en hebben nog maar een paar weken te gaan voordat onze opvolgers komen. Die zijn van het Bravo Eskadron dus weer nieuwe tankers in TK. Wij hopen dat met dit stukje alles een beetje duidelijker is geworden van een deel van onze werkzaamheden in het uitzendgebied. Waar het ondertussen flink warm aan het worden is (35 graden).

Mede centaurs tot snel en we zien elkaar weer na het verlof.

Kpl1. Michael
Huz1. Sven.

Operatie MANI GHAR van 13 – 21 mei 2009.

Algemene informatie:

Onze “Battle Group RHvS” heeft de opdracht gekregen om op 14 mei ’09 een operatie uit te voeren, genaamd MANI GHAR, in het gebied rondom KAKARAK (8 km ten noorden van Tarin Kowt). Dit in nauwe samenwerking met het Afghaanse leger, om de invloed van de Taliban te beëindigen en om het gebied veiliger te maken voor de lokale bewoners. Dit allemaal met behulp van twee compagnieën, elk bestaande uit twee eigen pelotons en één Afghaans peloton, ondersteund door een vooruitgeschoven commandopost (genaamd Joris).
De eindstatus zal zijn dat de Taliban geen invloed meer heeft in het aangegeven gebied. Ook moet er een tijdelijke basis gebouwd zijn in dat gebied om toekomstige operaties te ondersteunen. De basis zal worden gebruikt om permanente aanwezigheid in het gebied te hebben. Voordat de operatie werd gestart, moest er een analyse worden gemaakt van de omstandigheden in het gebied.

Tijdens de operatie MANI GHAR was het operatiegebied voornamelijk het toneel van oogstende boeren. Het exportproduct van Afghanistan is sinds jaar en dag opium, welke gewonnen wordt uit de klaproos. De variant die in Afghanistan verbouwd wordt, zouden wij in Nederland zien als onkruid wat mogelijk verklaart waarom het hier terug te vinden is op 50% van de landerijen. Het klimaat is immers niet fantastisch voor het bedrijven van intensieve landbouw, zoals in Nederland.
De oogst is zeer arbeidsintensief en slokt alle mannen van de omgeving op, daarnaast trekken ook veel seizoenarbeiders mee met de oogst, welke zich van zuid naar noord door Afghanistan verplaatst.
Mede hierdoor was de weerstand welke werd ondervonden door vijandelijke strijders minimaal. Er werd één bermbom aangetroffen door de Genie. De perceptie kan snel ontstaan dat het gebied volledig onder controle van ISAF en de Afghaanse overheid staat, maar niets is minder waar. Een van de indicatoren hiervoor zijn de hoeveelheden wapens die zijn aangetroffen tijdens de manoeuvre in het gebied. De toekomst zal zeker uitwijzen in hoeverre wij de vijand hebben getroffen door delen van zijn wapens uit het gebied te nemen.

 
Onderstaande stuk, geschreven door Kpl1 Martin en Huz1 Tim, geeft u een beeld van de bouw van de tijdelijke basis.
Op 14 mei kwamen we met de vooruitgeschoven commandopost aan op de locatie waar de tijdelijke basis moest gaan komen. Een berg van 1451m hoog, met daarop een grote zandvlakte. Nadat de voertuigen op de plek stonden, de roosters voor de wacht en het uitluisteren van de radio waren gemaakt, kon de bouw van de nieuwe basis beginnen. Helaas moest dat nog even wachten, want op 15 mei kwamen de eerste spullen met een logistiek konvooi aan. Nadat alles aangekomen was, hebben we de Adjudant-bouwkunde van de Genie ondersteund.. We hebben drie dagen hesco’s gevuld tbv voertuigopstellingen en slaaplocaties achter de opstellingen. De eerste voertuigopstelling duurde het langst. We begonnen om 07:30u en om 20:00u was de eerste pas klaar. Hierna viel je erg snel in een diepe slaap. De twee dagen daarna ging het een stuk sneller omdat we er handigheid in kregen. Voor de rest heeft een eenheid van de B-compagnie concertina’s gelegd rondom het kamp. Helaas waren er op dat moment niet genoeg concertina’s aanwezig, dus zijn zij maar tot de helft gekomen. Ook werden er permanente toiletten geplaatst waarin je je ‘grote’ behoefte in een zakje moet doen. Een stuk beter dan de welbekende ‘poep-stoel’. Er is ook een container geplaatst, welke de Genie in Tarin Kowt had ingericht als OPS-room met alles er al in; radio’s, kaarten, tafels, stoelen enz. Daarnaast werden er ook containers voor eten, munitie, genoeg brandstof en afval geplaatst. Afval met ijzer erin moest apart, anders hadden de Genisten die searchen hun handen er vol aan wanneer je dit verbrand in een burn-pit. We zijn benieuwd hoe de base er nu uitziet. En we waren graag langer gebleven om ook de laatste voertuigopstelling te maken.

 
Onderstaande stuk is geschreven door Commandant 11(NLD)BG RHvS, Luitenant-kolonel Nijkamp, over zijn ervaringen m.b.t. deze operatie: De opdracht om de Deh Rashan schoon te vegen en tegelijkertijd te starten met de bouw van een patrouillebasis was verre van gemakkelijk. Mijn richtlijnen voor het operatieplan richting de staf waren: Het plan moet eenvoudig zijn, uitvoerbaar zijn en alle deconflictie maatregelen moeten eenvoudig kunnen worden toegepast. Het plan is uitvoerig op een maquette voorgeoefend waarbij iedereen, van hoog tot laag t/m groepscommandanten aanwezig waren.

Het operatieplan zag er als volgt uit. Het gebied de Deh Reshan werd in twee compagniesvakken opgedeeld. De vakken waren weer in kleinere vakken opgedeeld die we ” STEPPING STONES” noemden. Beide compagnieën zuiverden hun “stepping stones” van zuid naar noord. Zo voorkom je dat de compagnieën bij elkaar in de buurt kwamen (deconflictie = het voorkomen van op elkaar vuren). Hierdoor had ik tevens de mogelijkheid om een compagnie die in de problemen kwam te kunnen steunen met mijn reserve of delen van de andere compagnie die op dat moment geen problemen had.
Op 13 mei vertrok de VCP met twee pelotons richting het operatie gebied. Deze eenheid was voorbestemd om op 14 mei 0500 uur het gehele zuiden af te blokken zodat er geen Taliban lid richting zuid kon ontsnappen. Dit zelfde werd gedaan door de Australiërs met een blok in het noorden en oosten. De A en B compagnie sloten het westen af waardoor ontsnappen onmogelijk was.
Van 14 t/m 21 mei zijn we systematisch het gebied gaan zuiveren. Alle quala’s, sloten, akkers, duikers enz werden gecontroleerd. Met temperaturen van 35 graden in de schaduw en dagen van 0500 uur tot donker was dit zwaar werk. De mannen en vrouwen hadden meer dan 9 liter water nodig om het vocht tekort weer aan te kunnen vullen. De resultaten maakten alles goed, we vonden meer dan 30 opslagplaatsen met materiaal zoals: wapens, IED’s, munitie, raketten, radio’s, handgranaten, RPGs, opium en nog veel meer. Diverse mensen zijn gearresteerd en afgevoerd naar Tarin Kowt voor ondervraging.
De eerste contacten met de bevolking en lokale leiders werden gelegd. Hieruit bleek dat ze blij zijn dat wij het gebied zuiverden maar ze vragen direct of we dan ook wel blijven in hun gebied. Hierop konden we antwoorden dat we niet meer weg gaan en dat er een patrouille basis komt bij Koarma. Deze patrouille basis is al gereed en de BCie doet zijn operaties in de gehele Deh Rashan vanaf deze locatie.
Tot slot kan ik u zeggen dat ik erg trots ben om commandant te mogen zijn van dit bataljon. Iedereen heeft er alles aan gedaan om deze operatie tot een succes te laten worden. Het belangrijkste gaat nu nog komen en dat is het succes uit buiten en vast houden.

Met vriendelijke groet, de FCP (genaamd JORIS) van 11(NLD)BG RHvS

25-05-2009, Tarin Kowt, Afghanistan

Door de ogen van Aooi André Koot
RSM Battle Group-9,
Regimentsadjudant RHvS en BA 11Tankbat.

Tarin Kowt, 08-07-2009.

Tegen het einde van mijn Battle Group-9 periode in Afghanistan vraag ik mezelf af of ik me als Regimentsadjudant van Sytzama met Oranje en Boreel couloir heb kunnen gedragen immers “door het juiste te doen, vreest gij niemand”. “En voor ons is niets teveel”.

Hoe verliep de samenwerking als Cavalerist met 3 verschillende infanterie compagnieën? En heb ik datgene kunnen doen wat ik als BA wilde?

Nee, moet ik helaas bekennen. Ondanks mijn vrije rol als wandelende thermometer om te temperaturen hoe het moreel is bij de eenheden en individuen, kom ik tot de conclusie dat ik toch te weinig tijd had. Ondanks dat er maar 24 uur in een dag zit. Die zelfde tijd vertelt mij dan ook dat alles waanzinnig snel voorbij is gegaan in ongekend hoog operationeel tempo. Dit tempo heeft uiteraard ook invloed op een rustige vloeiende samenwerking waar je iedereen te woord kan staan en beter kunt leren kennen. En ondanks die korte periode en tijd heb ik wel openheid en eerlijkheid kunnen krijgen van eenieder binnen de Battle Group. Wat een juiste voedingsbodem is voor een goede samenwerking. Mee en opgenomen worden in de pelotons tijdens dag en nachtpatrouilles, maar ook vertrouwelijke gesprekken gevoerd met toch voor de mannen een beetje onbekende BA. Hier houd ik nu als BA een fantastisch gevoel aan over.

Dat gevoel begon vanaf 1 nov. 2008 toen er geformeerd tot 1 (NLD)BG-9 RHvS. Ons eigen Batstaf van 11Tankbat samen met 2 Mechcien 17^e Painfbat GFPI en 42 BLJ en 1 Lumbl Cie van het 12^e Infbat van Heutsz. Vanaf het begin kon ik vrijwel direct goed overweg met diverse commandogroepen van de Cie en met de csm’s in het bijzonder. Dit leidde vrij snel tot een prima cohesie waarbij we onderling afspraken om compagnies beste punten van elkaar over te nemen tot één Battle Group 9. En nu in de laatste maand terugkijkend durf ik alleen te zeggen dat dit een voorrecht is geweest in mijn loopbaan om te zijn waar ik nu ben.

Ook een adjudant met 3 hoofddeksels op. Een veldpet of helm wanneer ik weg ga in het veld met commandant Battlegroup LKol Ton Nijkamp. Een baret om mijn Regimentscommandant, LKol bd Eric Puik, te mogen ontvangen helemaal hier op Tarin Kowt in Uruzgan. En het bekende voertuig headset als ik weer in een Patria stapte met waarnemend bataljonscommandant Maj Wyc Nieboer. Op een gegeven moment zelfs drie Commandanten tegelijk op de base Kamp Holland.

Kijkend naar deze drie, zeg ik onbevreesd “één voor allen, allen voor één”. Net als met de drie Cien.

En dat … is voor mij het juiste.

Bericht 04: 21-07-2009.

Afghanistan, 21-07-09.

Geachte Regimentsgenoten,

Hier een bericht van A-eskadron, 11 Tankbataljon uit het zonnige Uruzgan Afghanistan. Terwijl ik u schrijf is het buiten een aangename 40 graden en draait de airconditioning overuren. Op dit moment naderen wij het einde van de missie. Ik vond het dan ook hoog tijd u te voorzien van de laatste stand van zaken.
Voor de mensen die de voorbeschouwing gemist hebben zal ik eerst nog even kort ingaan op de kwalificatie reeks, de training voor de missie en de uiteindelijke opstelling waarmee we de champions league in zijn gegaan. De kern van dit schrijven bestaat uit een kort verslag van de “CENTAURS” in Afghanistan. Als afsluiting geef ik, aan de hand van een korte nabeschouwing, weer hoe ik denk dat wij opgetreden hebben.

Ondanks een overvol programma van de “CENTAURS” die achtergebleven zijn, beperk ik mij in deze brief tot de “CENTAURS” in Afghanistan.

De kwalificatie
Het jaar 2008 was voor het A-eskadron een turbulent jaar. Het jaar begon met het weer operationeel krijgen van het eskadron na een welverdiend verlof van een missie als wachtdet in Uruzgan Afghanistan eind 2007. Het eskadron “likte zijn wonden” en begon met het opwerken voor een missie als Team binnen de Battle Group 9 (BG 9) Dit resulteerde in deelname door het eskadron in een niv IV oef in Bergen Hohne (februari) waarin er voor het eerst met tanks in CAT (Combined Arms Team) verband is geoefend. Daarnaast werd er een aanvang gemaakt met het uitgestegen optreden. Al snel na deze oefening bleek dat de toekomst er anders uit ging zien. Het A-eskadron zou geen deel meer uitmaken van BG-9. Een gevolg hiervan was dat het eskadron zich weer volledig kon gaan richten op het tankoptreden. Nadat de open dagen KL gesteund werden door het eskadron met diverse mechdemo’s en na een ietwat tegenvallende recuperatie oefening ging het eskadron zich opwerken om in september met 3 pelotons de BF cup te gaan schieten. Daarnaast diende het eskadron niv III tactisch gereed te zijn in die periode. Een niv III test was het gevolg. Na het zomerverlof en de BF kwam de volgende niv V oefening in GUZ ALTMARK waarbij het bataljon getraind zou worden in de organieke uitzendsamenstelling. Desondanks bleek er nog een plekje op het oefenterrein te zijn voor het A-eskadron zodat we geïntegreerd met de BG onze oefendoelstellingen konden realiseren. Tijdens deze oefeningen en tijdens grotere en kleinere steunverleningen heeft het A-eskadron keer op keer laten zien tot de champions league te behoren. De verlossing kwam dan ook in oktober 2008. Het Esk. gaat meedoen met de uitzending TFE 6. Echter niet in de sport waarvoor getraind was maar in diverse andere takken van sport. Afijn terug naar de tekentafel. Na uitvoerig beraad zijn we tot de conclusie gekomen dat het eskadron ook in deze takken van sport kan uitblinken mits iedereen een stap extra wilde zetten en zo geschiedde.

De training
Door diverse tekorten bij de BG bleek als snel dat het eskadron niet met een volledige selectie op de mat zou komen. Zo zag ik 1 van mijn afvoergroepen en mijn sergeant distributie transfervrij naar de B Cie BLJ verdwijnen, mijn waarnemingsgroep en mijn wachtmeester inlichtingen naar de C Cie Luchtmobiel, mijn Sgt administratie naar de sie S2, mijn SOD naar het herstelpeloton en een PC naar het PRT.

Het eskadron kreeg 2 voorlopige opdrachten:

1: Het leveren van een militaire persoonsbeveiliging (MPB) detachement van totaal 8 man TFE 6.

2: Het leveren van 5 groepen van 8 man police mentoring teams (PMT) PRT-7.

Na de initiële analyse waarin diverse onderwerpen de revue zijn gepasseerd zoals:
-Wat houdt MPB/PMT nu precies in?
-Is er tijd genoeg om cavaleristen op te leiden en te trainen voor een dergelijke missie zonder tanks?
-Welke consequenties heeft deze missie voor de toekomst van de cavalerie?
Etc …
Is er een conclusie getrokken en een beslissing genomen: Het A-eskadron kan en gaat beide opdrachten uitvoeren. Dit hield in dat we binnen 4 maand (inclusief kerst- en inschepingsverlof) van de tank omgeschoold moesten worden naar het “uitgestegen werk” en op “exotische voertuigen” zoals de Patria en Bushmaster Gelukkig hadden we in het begin van 2008 iets aan ervaring opgedaan met betrekking tot het uitgestegen werk, echter er bleef nog genoeg over. Om het geheel nog wat complexer te maken had het eskadron een personeelswissel ondergaan rond de maand oktober 2008 waarbij er 3 nieuwe OPC’n en 2 nieuwe PC’n waren binnengekomen. De laatste “snack” zat hem in de organisatie van het PMT. Het PMT bestaat namelijk uit 75% landmacht (A-eskadron) en 25% KMar. Waardoor er in het drukke opwerktraject ook voldoende ruimte moest zijn voor teambuilding. Vanaf november 2008 werd de KMAR dan ook volledig geïntegreerd in het eskadron.
De MPB ging al snel zijn eigen weg. Omdat het een specifieke groep is, met een specifieke taak kreeg het een specifieke opleiding bij de Bijzondere Bijstand Eenheid (BBE). De MPB had een korter opwerktraject omdat zij eind februari gereed moesten zijn.
In willekeurige volgorde een aantal onderwerpen, die in het opwerktraject naar voren zijn gekomen:
Kleden, inentingen, dentall fit, opleidingen (Patria, Bushmaster, Combat Live Saver, landing point finder, Missie Gerichte Instructie, etc …), KKW t/m niv II, tactisch optreden uitgestegen t/m niv II, tactisch optreden bereden t/m niv II, CAT LFX en tot slot voor het PMT de eindoefening in februari 2009. Deze eindoefening was volledig PMT gericht en opgezet door het A-eskadron in nauwe samenwerking met bureau KMAR buitenlandmissies. Deze oefening zorgde ervoor dat de puzzelstukjes op de plaats vielen en er een gemeenschappelijke opvatting was over police mentoring. Desondanks zou deze opvatting nog regelmatig in de praktijk getoetst worden.

De opstelling
Al vrij snel was duidelijk dat de MPB groep vanuit kamp Holland zouden gaan optreden. Na een goede en snelle HOTO (Hand Over Take Over) periode ging de MPB begin maart van start. De hoofdtaak van de MPB is het escorteren en zo nodig beveiligen van diverse (NLD) VIP’s die op meerdere locaties aanwezig moeten zijn door heel Uruzgan. Zij vallen als groep direct onder COM TFU. Verder is de groep volledig zelfstandig. Zij beschikken over eigen voertuigen, diverse wapensystemen, eigen munitie, eigen oefenruimte etc …
De PMT valt in de organisatie onder het PRT. De commando groep bestaat uit een kapitein en adjudant van de KMAR bijgestaan door een luitenant en een opperwachtmeester van de KL. De luitenant en de opper zijn, niet geheel toevallig, mijn organieke plaatsvervanger en Eowi. Daaronder zitten 5 groepen van ieders 8 man KL en 2 man KMar. Hiervan zijn 2 groepen actief in DRW en 2 groepen in TK. De laatste groep is actief in Chora en pendelt regelmatig tussen Chora en TK. Als commando element is de Eowi vooruitgeschoven naar DRW.

De wedstrijd
Allereerst kan ik u berichten dat het erg goed gaat met de mannen en vrouwen van het A-eskadron. Na een periode waarin iedereen zijn draai moest vinden, tenslotte is militaire beveiliging en police mentoring geen dagelijkse werk voor een tanker, is het operationele tempo snel opgepakt.
In DRW hebben onze PMTers deelgenomen aan een aantal operaties samen met de Cie ter plaatse. Daarnaast is er, mede voor een belangrijk deel dankzij het PMT, een nieuw politie bureau geopend in het zuiden van DRW. De training van de locale politie (ANP) verloopt voorspoedig echter neemt veel tijd in beslag. Ook is er veel onderscheid in aanvangsniveau binnen de ANP. Dit maakt het werken met de ANP complex en tijdrovend. Beide groepen zijn veel “buiten” geweest om op diverse locaties de ANP te trainen.
In TK zijn de twee “TK” groepen voornamelijk in en rondom de stad TARIN KOWT te vinden. Hier bevindt zich ook het hoofdbureau van de ANP. Van hieruit hebben zij veel voetpatrouilles gedaan samen met de ANP door het stadje TK. Enkelen hebben hiermee zelfs het nieuws gehaald. Daarnaast zijn deze groepen ook druk bezig geweest in een nog relatief “nieuw” gebied om daar de ANP op de kaart te krijgen. Dit gebied was, voor het begin van de missie, nog nauwelijks toegankelijk voor ISAF militairen en lokale veiligheidstroepen waaronder de ANP. Vanuit een vooruitgeschoven post hebben zij dan ook diverse meerdaagse patrouilles gedaan om samen met de battle group dit gebied te ontginnen. Deze groepen hebben verder nog een actieve bijdrage geleverd in het gebied CHORA waar op toerbeurt een groep is ingezet om daar de ANP te mentoren.
In het gebied CHORA is na een langzame start de groep CHORA ingezet om samen met de Cie vanuit patroll base MIRWAIS de ANP te mentoren. De langzame start kwam door het feit dat de nieuw opgeleide ANPers voor CHORA nog in opleiding zaten in TK. Deze groep is dan ook in het begin druk geweest op het Police Training Centre met het ondersteunen van deze opleiding. Zij hebben ook beide TK groepen ondersteund door het aandoen van diverse posten in de nabijheid van TK. Vanuit PB MIRWAIS zijn zij samen met de Cie regelmatig “buiten” geweest om zelfs de meest afgelegen politie posten aan te doen. Het eea heeft hier zelfs een internationaal tintje gekregen door de intensieve samenwerking met Australische en US eenheden ter plaatse.
Tot slot onze MPB. Terwijl ik u schrijf, genieten zij reeds van een welverdiend verlof. U heeft reeds op onze site kunnen vernemen hoe het deze mannen (en vrouw) is vergaan. Zij zijn in ieder geval erg druk geweest met de vele bezoeken van diverse VIP’s. Ook de wekelijkse ritjes met de TFU Vips (militair en civiel) zorgden ervoor dat zij zich niet hoefden te vervelen. Zij hebben dan ook een groot deel van het gebied gezien.

Nabeschouwing
Uit bovenstaand verhaal zult u wellicht niet alle details kunnen halen tezamen met de spannende verhalen die ermee gepaard gaan. Ook vindt u niet de verhalen van de “CENTAURS” die individueel of als groep elders binnen de BG zijn geplaatst. De kracht zit hem er dan ook in deze “CENTAURS” bij terugkomst hun eigen verhaal te laten vertellen.
Samenvattend kan ik concluderen dat deze missie veel gevraagd heeft van onze professionaliteit, flexibiliteit en doorzettingsvermogen echter dat ik, en u, trots kunnen zijn op onze “CENTAURS”.

Ik hoop u snel te spreken,

Hoogachtend,

C-A-eskadron, 11 Tankbataljon RHvS

Ritmeester SJA Schillemans.

Ze wisten veel meer dan ik had verwacht.

Tankers trainen Afghaanse politieagenten

De politiepost op de heuvel bij Deh Rawod ligt er maar verlaten bij wanneer het Police Mentoring Team (PMT) arriveert. Een Afghaanse man met een buks en een klein jongetje begroeten de militairen van 11 Tankbataljon hartelijk. Voor de rest is er geen politieagent te bespeuren. Dat is jammer, want voor hen hadden de cavaleristen deze stop nou net ingepland.

Door Judith Rietveld

“We betrappen de politieagenten op het uitvoeren van een patrouille, daar ben ik blij om”, aldus pelotonscommandant eerste luitenant Kevin. Het PMT kan niet van tevoren met de politieagenten afspreken wanneer ze langskomen. Dat zou de veiligheid in gevaar brengen. Het is daarom altijd maar afwachten hoeveel politieagenten ze aantreffen. Het is de eerste keer voor het PMT dat ze deze politiepost aandoen. “De post ligt net buiten de cirkel van het gebied waar we zelfstandig op kunnen treden. Daarom moet ook de CAT mee. Zij voeren op dit moment een voetpatrouille uit in het gebied. Andere posten kunnen we vaker bezoeken, omdat we daar op eigen initiatief naartoe kunnen”, verklaart Kevin.
De Afghaanse man heeft inmiddels zijn collega’s opgeroepen en het wachten kan beginnen. De Tankers nemen hun positie in op de wachtposten om de omgeving in de gaten te houden. De dreiging is hoog, want een suicider schijnt in het gebied aanwezig te zijn die het op de Afghan National Police (ANP) heeft gemunt. Het ziet er naar uit dat de politieagenten niet meer op tijd terug kunnen zijn. Kevin neemt contact op met de hogere hand en krijgt toestemming om zelfstandig terug te gaan, als de Battlegroup terug is van hun voetpatrouille. Dan komt ineens een groene ANP-auto in een rap tempo aangereden. Uit het voertuig vouwen zich zes politieagenten die het PMT enthousiast begroeten. Kevin is zichtbaar opgelucht. Zo kunnen ze toch nog uitvoeren waarvoor ze gekomen waren.

Puntjes op de i

Kevin inventariseert eerst hoe het er allemaal voor staat door met de politieagenten te praten. Twee andere agenten krijgen alvast een lesje wapenonderhoud van huzaar-1 Ferry. Geïnteresseerd kijken ze toe hoe hij alle handelingen uitvoert. Groepscommandant sergeant-1 Maurice vertelt dat zij nu steeds meer de manschappen bij de lessen betrekken. “De motivatie daalt bij de mannen wanneer ze alleen maar op hun wachtpost zitten. De vorige club betrok de manschappen er ook bij en wij hebben dat overgenomen. De mannen vinden het ook leuk om te doen. Ze pakken het goed op en geven de lessen vol enthousiasme. De soldaten geven AK- en schietlessen. De korporaals die de OLK (opleiding leidinggevende korporaal) hebben gevolgd, zijn getraind om lessen te maken en te geven. Zo zorgen zij bijvoorbeeld voor een les Zelf Hulp Kameraden Hulp.”
‘Sanex’ ofwel korporaal-1 Esmar is één van de korporaals die vandaag een lesje ZHKH geeft. Met een tolk lopen zij het ABCD-protocol door. Het blijkt dat de Afghanen verstand van zaken hebben. Drukpunten aanwijzen en een tourniquet aanleggen weten ze binnen no-time uit te voeren. Sanex is tevreden over de les. “Het was boven verwachting. Ze wisten veel meer dan ik verwacht had!”
Na de lessen bedanken de politieagenten de Tankers hartelijk voor de lessen. De ANP-commandant is erg positief over ISAF en is zeer bereid mee te werken. Kevin legt uit dat de kennis waarover de politieagenten beschikken te danken is aan de Focussed District Development (FDD) training waar de Afghanen in acht weken de politiebasisvaardigheden leren. “Dat het niveau van de ANP hoger is dan verwacht, vertelt veel goeds over de opleiding zelf. De politiecommandant hier heeft ook veel kennis. Allemaal hebben ze de training gevolgd op twee mensen na. Wij proberen de puntjes op de i te zetten.”

Feiten Police Mentoring Team

• Het doel van het PMT is om de Afghaanse politieagenten die het Focussed District Development (FDD) programma volgden te mentoren, zoals het mentoren bij patrouilles en het verzorgen van lessen in onder meer contactdrills en ZHKH.
• Het PMT bestaat uit een organiek peloton van de Battlegroup, geformeerd met elf man van de Koninklijke Marechaussee.
• Het eerste PMT startte op 19 december 2008.
• De PMT’s zijn per half maart uitgebreid van drie naar vijf teams.
• Op dit moment zijn er 1.657 Afghanen werkzaam bij de politie van deze provincie.