Hartelijk Dank aan alle mensen van
11(NL) Mechbat RHvS (SFOR-10).

Hierbij willen wij, de Regimentscommandant en Regimentsadjudant van het Regiment Huzaren van Sytzama, alle mannen en vrouwen, die werkzaam zijn geweest onder 11 (NL) Mechbat RHvS dank zeggen voor hun geweldige inzet.

Tevens willen wij aan alle mannen en vrouwen dank zeggen die in diverse bladen hun verhalen hebben geschreven, welke wij weer op ONZE aller site hebben kunnen plaatsen.
Het thuisfront heeft hiermee wat meer inzicht gekregen voor wat betreft uw werkzaamheden.
Nogmaals allen heel hartelijk dank.

 

Inhoud:		I	Mannen en Vrouwen bedankt
			Verklaring Embleem
			Postadres voor 11 (NL) Mechbat
			Tijdschema
			Formering Mechbat en NSE
			Deelnemers SFOR-10
			Locaties SFOR-10
		II	Samenspel tussen Bosnië en Nederland
			Werkbezoek C-RHvS, E.A. Puik Res LKol der Huzaren
			Highland games in Bosnië
			Berichten uit Bosnië: Onze correspondent ter plaatse
			Berichten uit Bosnië: De Defensiekrant
			Berichten uit Bosnië: Rinoceros december 2001
		III	Berichten uit Bosnië: SFORTALK
		VI	Berichten uit Bosnië: overigen
		V	Commando-overdracht
			Berichten uit Nederland
			Eindhovens Dagblad
			Foto’s

Mannen en Vrouwen bedankt.

Door: LKol G. Opdorp C-11(NL) Mechbat
Uit: Monitor 11

‘Een opfrissertje uit de lage landen.’ Zo begon het e-mailtje dat ik kreeg van Ingrid den Braasem, redactievertegenwoordiger SFOR-10 Mechbat NSE van Monitor. Eraan vastgekoppeld zat de vraag om kopij vanuit het bataljon. Als commandant ga je dan nadenken. Ik dacht als eerste aan het medium waar langs het bericht kwam: e-mail. Jullie moesten eens weten hoe belangrijk dat was voor mij en mijn mensen, datzelfde geldt voor de ouderwetse post. Gaandeweg bedacht ik me dat het verhaal over de uitzending in Bosnië niet compleet zou zijn zonder mijn extra (en ‘geheime’) manoeuvre-eenheid te noemen: het thuisfront. Het thuisfront in de lage landen heeft direct bijgedragen aan ons resultaat hier in Bosnië-Herzegovina.

Begin mei 2001 namen we met z’n allen de verantwoordelijkheid over van SFOR-9 voor de militaire stabiliteit en rust in ons gebied. Wij zetten het goede werk in het Bosnische Kanton 6 van deze voorgangers voort. Ons aantreden startte tragisch. Een van de eerste dagen kwam Bas Alsemgeest om het leven. Dit plotselinge verlies liet bij iedereen een diepe indruk achter. Maar we wisten ook dat we ondanks het grote verdriet verder moesten.

Iedereen een eigen taak
Het werk betekende voor een aantal van ons patrouilles lopen, wacht draaien, inspecties uitvoeren enzovoorts. Voor anderen betekende het onderhoud en herstel aan voertuigen en uitrusting, of dat de keuken bleef functioneren. Alle werkzaamheden benoemen die hier worden gedaan, is onbegonnen werk, maar iedereen had zijn taak. Uiteindelijk kwam iedereen ook in de eigen ‘prefab’ terecht. Het verhuis en sleepcircus ging van start. Minder prettig was dat in deze eerste periode ook enkele ongelukken plaatsvonden op de openbare weg. Gelukkig alleen met materiële schade. We probeerden steeds defensief te rijden, ondanks de veel te uitdagende rijstijl van de lokale medeweggebruikers.

Inzet
Wat waren de belangrijkste gebeurtenissen van onze uitzending? De politieke situatie in het gebied is en blijft ondoorzichtig. Dat heeft haar invloed op de militaire situatie. Zo was er de inzet van een van onze teams als reserve van de Multinationale Divisie (Zuid West) in Banja Luka bij de tweede poging tot de hoeksteenlegging van een moskee. Nu is het niet zo dat de militaire situatie onveilig is, maar er is de afgelopen tijd geen duidelijke militaire structuur geweest in grote delen van het Kanton 6.
Het was juist deze onduidelijke situatie die er toe leidde dat we drie grote Weapons Storage Sites (WSS’n) in ons gebied moesten gaan bewaken. Dit duurde in ieder geval totdat er een duidelijk en betrouwbaar plan op tafel kwam van de strijdkrachten in Bosnië om de WSS’n weer van ons over te nemen. De periode was lang, van medio mei tot 9 september. Zulk werk is niet altijd even leuk en soms eentonig, maar het moet wel gebeuren. Op deze ‘sites’ liggen immers grote hoeveelheden klein kaliber wapens, munitie en springstoffen opgeslagen die niemand graag in ver keerde handen ziet komen. Het is ongetwijfeld zo dat deze bewaking een stempel heeft gedrukt op de uitzending. Wie kent niet de site-afkortingen WH 241, 250 en 232?
Een tweede punt is dat er een plan werd opgesteld om samen met de Bosniacs en de Bosnische Kroaten nog eens 24 andere WSS’n te herstructureren.
Het verplaatsen en herstapelen gebeurde in onze laatste weken en kostte de nodige inspanningen. De eindsituatie is er naar: van de 24 wapensites blijven er maar 9 over.

CIMIC
Ongepland moest het A-team uit Novi Travnik bijstand verlenen bij een overstroming in de Bila-vallei. Dorpelingen zagen de rivier buiten haar oevers treden, de elektriciteit viel uit en een lokale brug stortte in. De Nederlandse genisten zorgden voor een provisorische dam en het A-team hielp waar nodig. Naast deze ad hoc hulpverlening was er ook geplande hulp.
De Civiel Militaire Samenwerking projecten (CIMIC- projecten) zijn in deze zomerperiode weer van start gegaan. Deze projecten, zoals het aanleggen van watervoorziening, het bouwen van meerdere scholen en een ziekenhuisafdeling moeten een bijdrage vormen voor de wederopbouw in het gebied en kunnen de terugkeer van vluchtelingen ondersteunen. We hebben aan het eind van de uitzending dus kunnen ‘oogsten’ en ook nog kunnen winteriseren door zo’n dertig gezinnen direct met hun huizen te helpen. Alle CIMIC-mensen en met name de TO-groep bedank ik daarvoor.

De balans
Het was overigens niet alleen werk wat de klok slaat, minstens zo belangrijk waren de momenten van rust en de mogelijkheden voor ontspanning. De ‘activiteitencommissie’ wist de meest vreemdsoortige uitdagingen te verzinnen, wat door iedereen werd gewaardeerd. Wie je ook sprak, de uitzending vloog voorbij. Toen we aankwamen was onze gedachte dat we ‘normal framework operations’ zouden doen, operaties dus die een vast karakter hadden en sterk planbaar zouden zijn. We verwachtten zelfs sleur. Er bleek niets van dat alles waar te zijn. Geen dag was hetzelfde en voor je het wist, moest je je alweer voorbereiden op je vertrek. Ik vond de uitzending geslaagd en als ik de balans opmaak dan is die beslist positief. Positief binnen de club, maar ook en vooral positief naar buiten.

Stap voorwaarts
Op het moment dat ik dit verhaal schrijf, zitten we vlak voor de rotatie. Het drukt ons met onze neus op het feit dat we een verantwoordelijkheid hebben om onze operatie in dit Kanton 6 uiteindelijk over te dragen aan een andere eenheid, aan SFOR-11. Hopelijk is daarbij, mede door de inspanning van SFOR-10, een stap voorwaarts gezet in de civiele en militaire ontwikkeling van Centraal Bosnië. Het gaat langzaam, maar als je het plaatst in het juiste perspectief, is beslist veel bereikt. Alle mannen en vrouwen van SFOR-10; bedankt voor jullie inzet, het is een voorrecht om commandant te zijn geweest over zo’n eenheid in zo’n gebied!

Verklaring Embleem:

SFOR 10 11 (NL) MECHBAT RHvS Bok NATO ster

: Stabilisation FORce : De 10de rotatie : 11 Tankbataljon : Nederand : GeMECHaniseerd BATaljon : Regiment Huzaren van Sytzama : Mascotte 11 Tankbataljon : De gehele operatie staat onder leiding van de NATO

Postadres voor 11 (NL) Mechbat:

Rang, Voorletters, Achternaam.
Registratienummer
11 (NL) Mechbat, ….-Team of Esk, ….-Pel
NAPO 81
3509 VB  Utrecht

Tijdschema:

Formatie 11 (NL) Mechbat RHvS	maandag 5 februari 2001
Logistiek detachement: 5 personen	vertrekdatum: 20 april 2001
Voor detachement: 53 personen	vertrekdatum: 24 april 2001
Rotatie 1: 130 personen	vertrekdatum: 02 mei 2001
Rotatie 2: 130 personen	vertrekdatum: 04 mei 2001
Rotatie 3: 130 personen	vertrekdatum: 07 mei 2001
Rotatie 4: 130 personen	vertrekdatum: 09 mei 2001
Rotatie 5: 130 personen	vertrekdatum: 11 mei 2001
Terugkeer SFOR-10
Rotatie 1: … personen	aankomstdatum: 28 oktober 2001
Rotatie 2: … personen	aankomstdatum: 31 oktober 2001
Rotatie 3: … personen	aankomstdatum: 02 november 2001
Rotatie 4: … personen	aankomstdatum: 05 november 2001
Rotatie 5: … personen	aankomstdatum: 07 november 2001
Medailleparade	14 december 2001

Formering Mechbat en NSE

Zwart voerde de boventoon, maar ook groen en zelfs rood was aanwezig. Het was een kleurschakering van baretten op 5 februari 2001.

13 Gemechaniseerde Brigade voegt militairen van diverse eenheden, met verschillende baretten en verschillende patjes samen tot één 11 (NL) Mechbat RHvS.
Zij vormen nu het Gemechaniseerd Bataljon voor SFOR-10.
Vanaf 20 april 2001 vertrekken zij richting Bosnië.

Het Stafstafverzorgingseskadron, het Bravo-team en de Geniecompagnie zullen hun intrek nemen in Bugojno.
Het Alfa-team krijgt haar stek in Novi Travnik.

Ook het National Support Element (NSE) kreeg haar uiteindelijke personele vorm.
13 Bevoorradingscompagnie vormt het grootste gedeelte van deze eenheid die naar Bosnië vertrekt om de SFOR-missie logistiek te ondersteunen. Inmiddels voegde ook het Roemeense deel zich toe aan het NSE. Zij nemen een deel van de transportcapaciteit voor hun rekening.

Deelnemers SFOR-10: 11 (NL) Mechbat RHvS

Bestaande uit:

Stafstafverzorgingseskadron 11 Tankbataljon Bravo Eskadron 11 Tankbataljon Bravo Compagnie 17 Pantserinfanteriebataljon 13 Pantsergeniecompagnie 13 Geneeskundigcompagnie 102 Constructiecompagnie Bulgaars Geniepeloton Mortierpeloton 17 Pantserinfanteriebataljon CRC-peloton 14 Afdeling Veldartillerie 135 Verbindingsondersteuningscompagnie

(Oirschot) (Oirschot) (Oirschot) (Oirschot) (Oirschot) (Wezep) (Bulgarije) (Oirschot) (’t Harde) (Garderen)

Samenspel tussen Bosnië en Nederland.

Midtermdag SFOR-10 in Oirschot.

“Jullie zien er goed uit! Ik ben zo blij dat ik jullie weer eens eventjes kan zien’: zegt mevrouw Puts tegen haar dochter, Sld 1 Maria Puts die met haar vriend, Sld 1 Rob Severijns op de monitor verschijnt, ‘live’ uit Bosnië. Het is zaterdag 1 september. Het thuisfrontcomité houdt de midtermdag voor SFOR-10 op de RvS kazerne in Oirschot.
Zo’n 400 echtgenotes en echtgenoten, vaders en moeders, opa’s en oma’s, vrienden en vriendinnen en kinderen en kleinkinderen van uitgezonden militairen krijgen op deze dag niet alleen uitgebreide informatie over het verloop van de uitzending maar kunnen tevens een kijkje in de KL-keuken nemen.

Een beeldverbinding met het missiegebied zorgt er in de bioscoopzaal voor dat de relaties vanuit de eerste hand gegriefd worden. Overste Opdorp, Commandant 11 (NL) Mechbat RHvS, deelt mee dat de uitzending voorspoedig verloopt. “Natuurlijk zijn er wel eens wat irritaties maar dat is logisch. Het is hier af en toe net het Big Brotherhuis. Maar ik teken ervoor zoals het nu gaat.”
Ook majoor Schuilenburg, Commandant NSE staat de relaties te woord vanuit Bosnië. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om het thuisfront te bedanken. “Uw rol wordt vaak onderschat maar ik maak hier als commandant dagelijks mee wat u voor uw relaties betekent hier in het missiegebied.” Verder spreekt hij zijn tevredenheid uit over het bijzonder lage aantal verkeersongelukken in het gebied. ‘De ervaringen van een verlofganger: zijn deze keer van majoor Giesbers, plaatsvervangend commandant 11 Mechbat, die met zijn derde uitzending in Bosnië bezig is. Hij vertelt over de diverse werkzaamheden van het bataljon zodat familieleden en vrienden eer beeld krijgen van wat hun relaties precies voor werk doen en hoe dat in het grotere geheel past. Giesbers beantwoordt tevens de vragen vanuit de zaal. “Of de houding van de plaatselijke bevolking veranderd is sinds mijn eerste uitzending? Nou ze schieten niet meer, dat is toch wel positief”: grapt de majoor.
Ook geen groentjes wat betreft uitzendingen zijn de moeder van korporaal 1 Vos in Bugojno en haar partner de heer Verhoeven. “Het is al de vierde keer dat hij op uitzending is dus dan wen je er wel aan”: aldus Verhoeven. “We zijn vandaag gekomen om de nieuwe opzet van de midtermdag te zien.” In tegenstelling tot eerdere midtermdagen krijgen de bezoekers niet alleen veel informatie over de uitzending maar valt er ook genoeg te zien en te doen. Er is een ‘static show’ opgezet waarbij een groot aantal voertuigen ter bezichtiging opgesteld staat, liefhebbers kunnen een rondje op de hei maken in een YPR, er kan ‘getokkeld’ en geklommen worden op de klimwand en in de schietsimulator kan een Diemaco of een Glock ter hand genomen worden. In de restaurette is een beeldverbinding opgesteld waarvan zo’n zestig mensen gebruik maken om met ‘hun’ militair een paar woorden te wisselen.

“Ik heb vandaag een beeld gekregen bij wat mijn dochter altijd vertelt over haar werk en de uitzending en dat is toch een goede ervaring”: zegt mevrouw Puts nadat ze afscheid heeft genomen van haar dochter.

Petit (hoewel) Diner de Corps RHvS 2001.

Een Petit Diner de Corps organiseren terwijl het bataljon op uitzending is. Een dilemma hoe daarmee om te gaan. Dienend op een instituut waar een academisch denk- en werkniveau heerst leverde in dit verband toch geen voordelen op.
Dan maar te rade gaan bij de Regimentsadjudant een oud en wijs man. De oplossing lag voor de hand: “Overste toch doen”. Met dat gegeven in de hand op zoek naar een datum en locatie. De voorbereidingen lagen wat minder eenvoudig, de adjudant was met vakantie, de RC ging zelfstandig wat vrije figuren beoefenen, droeg alles via E-mail over aan de adjudant en ging zelf met vakantie.

Petit Diner in Bugojno.

Kort en goed een geslaagd diner. Dat roept iedere RC dus waarom dan geslaagd. Wel om de volgende reden: de S4 van het Regiment (de Ritmeester Leo Burgers) zelf op uitzending, werd geïnformeerd over het voornemen en wat daarmee samenhing. Hij ging regelend voorwaarts op locatie, zorgde voor rugdekking, vond wat medestanders in de uitvoering (immers de Regimentsofficier Ritmeester Snellen was ook op uitzending) en zie daar op de 25s^ste oktober werd er een Petit Diner de Corps van het Regiment Huzaren van Sytzama in BUGOJNO en in VUGHT gehouden. Een betere invulling van saamhorigheid kan ik mij niet voorstellen.
Het diner in BUGOJNO werd voorgezeten door de Wnd RC aldaar, de LKol van Opdorp Commandant – 11(NL)Mechbat RHvS SFOR-10, met als eregast de Plv Wapenoudste de Generaal-majoor van Diepenbrugge (C-MND-SW) en bij het diner in VUGHT zat aan de Wapenoudste de Generaal-majoor Seijn.

Rond de klok van halfnegen ging in VUGHT mijn gsm af, normaal gesproken een doodzonde, maar nu gepland want aan de andere kant van de lijn bevonden zich achtereenvolgens de Wnd RC, de Plv Wapenoudste (die aan de RC refereerde naar de periode dat zij een prefab deelden tijdens UNIFIL) en collega Nico Tak om wat goede wensen uit te wisselen. In BUGOJNO werd gevierd dat de BA, de Stafadjudant van Lieshout toe ging treden tot het officierscorps, de Pbc (of Tweede Commandant beneden de rivieren) de Majoor (Inf) Giesberts bevorderd ging worden, alsmede een andere geschikte infanterist de Majoor van Kooten.
In VUGHT werd afscheid genomen van de Majoor b.d. Woonings die het facilitair management nu eens op het huisadres ging beoefenen.
Kortom op twee locaties een geslaagde bijeenkomst in onderlinge verbondenheid binnen het regiment onder het motto: “Door het juiste te doen vreest gij niemand”.

De Commandant Regiment Huzaren van Sytzama,
E.A. Puik.
Res. Luitenant-kolonel der Huzaren.

Een werkbezoek aan 11(NL)Mechbat RHvS SFOR-10 Van C-RHvS, E.A. Puik Res LKol der Huzaren.

Van 10 t/m 17 augustus was ik te gast bij 11Tkbat RHvS SFOR-10 in Bosnië. Om alle schijn weg te nemen op uitnodiging van de bataljonscommandant LKol G.J.M. van Opdorp en zijn staf/ondercommandanten.

Voor mij een wat ongemakkelijke positie omdat uit eigen ervaring bekend is wat het hebben van bezoekers betekent. Ik troostte mij met de gedachte dat het bezoek op andermans initiatief plaats vond.
Na de uitwisseling van een aantal faxen met den Haag, Banja Luka (Contingentcommand) waren de vluchten per Hercules vastgelegd. Op ieder niveau bevonden zich gelukkig wapenbroeders met kennis van zaken op de beslissende functies.
De heenreis vond plaats in gezelschap van de BC en de terugreis van de S1 (de Ritmeester Snellen), onder het motto een overste op die leeftijd kun je niet los laten rondlopen. Normaal zorgt de Regimentsadjudant (Stafadjudant Bouwmans) ervoor dat ik geen misstappen bega, maar door de programmering van de reis was hij niet in staat deze hoofdtaak uit te voeren.
Na een hartelijke ontvangst bij het bataljon werd ik ingewijd in de geheimen van het prefab-dorp Bugojno.
Een hele verbetering t.o.v. de vorige locatie van het bataljon (SFOR-3, LKol Oostendorp) op de berg in Sisava.
Het weekend werd benut om de locatie en de daarop werkende populatie beter te leren kennen. Ook de operationele taakstelling en de daarop werkende omgevingsfactoren kwamen ruim aan bod. Zondag kwam de Ritmeester Burgers van de staf Multinationale Divisie ZW verifiëren of er geen ongelukken waren gebeurd en zijn geplande programma nog door kon gaan. Gerustgesteld ging hij weer terug naar zijn stek (2 uur rijden).
De volgende dagen werd ik onder wisselende begeleiding (BA, Stafadjudant van Lieshout en de S1) langs alle belangrijke punten gevoerd. Van een Team (sterkte bij inzet tegen de 400 man) in Novi Travnik onder de voortreffelijke leiding van de Majoor Zoutendijk tot aan een geneeskundige post te Jajce met een bezetting van 8 man. Bij de drie door het bataljon overgenomen wapensites van lokale strijdkrachten waren kleine zelfstandige wachtdetachementen ingezet.
Kenmerkend was de inzetbereidheid en enthousiasme waarmee eenieder probeerde zijn toko te verkopen. Van groot naar klein. Ook de bereidheid om aan volkomen vreemden tijd te besteden op een gastvrije manier, deed weldadig aan. Een positieve instelling die mij al bekend voorkwam na mijn ervaringen bij het bataljon in OIRSCHOT en ook in het weekend na mijn aankomst. Een bataljonsstaf die goed communicerend en motiverend vanuit een no-nonsense houding alles aanpakte om probleemoplossend de juiste voorwaarden te scheppen. Een voorbeeldgedrag dat niet zonder uitwerking was en het bataljon binnen de divisie een goede naam opleverde. Een bezoek aan de divisie en het CONTCO toonde dat ondubbelzinnig aan. Een bezoek, geregeld door de Ritmeester Burgers, onder begeleiding van de BA, dat klonk als een klok omdat alle aspecten vertegenwoordigd waren.
Een lunch in een voormalige burcht bijvoorbeeld zegt al genoeg.
De dag ervoor had de Ritmeester Snellen een bezoek aan Staf -SFOR en SARAJEWO georganiseerd, waardoor de belangrijkste hot-spots uit het conflict een plaats kregen.
Tenslotte begeleidde de Stafadjudant van Lieshout mij op de laatste dag van dit werkbezoek. De geneeskundige post in JAJCE en de wapen storage site aldaar stonden op het programma. Ook daar enthousiaste mensen die met groot verantwoordelijkheidsgevoel hun (soms eentonig) werk voortreffelijk deden. Via SISAVA, inmiddels weer civiel, naar de bij de berg Paljenik (1.933 m) gelegen relayeerpost R 0 A. Vervolgens in een onvergetelijke duikvlucht over wat een weg heette te zijn met Mart in zijn Mercedes van de zaak weer back to base.

Afscheid nemen. Met de combi naar SPLIT, onder begeleiding van de S1. Overnachten en terug naar EINDHOVEN.
Een onvergetelijke week, waarbij de band nieuwe dimensie kreeg. Een werkbezoek waardoor ik mij een indruk kon vormen hoe het bataljon werkte en leefde. Informatie die bestemd is voor het regiment en waardoor het contact met het bataljon door gemeenschappelijke kennis een goede basis blijft houden. Een bataljon dat in de praktijk brengt wat het devies van het regiment en de familie van Sytzama inhoudt n.l.:

“Door het juiste te doen vreest gij niemand”.

 
Naast de drukke werkzaamheden, moet er ook tijd zijn voor ontspanning. Al gauw wordt er dan gedacht aan sportdagen, BBQ’s en dat soort dingen. Het leek het bataljon wel weer eens tijd om de Highland-games uit de kast te trekken MET kledingreglement. Het werd een fantastische dag, volle inzet van iedereen en een grote variëteit aan “Clan’s”.
Vaak ook met zeer verrassende individuele prestaties, je zult als meisje maar winnen met “Overall-hangen” van een bodybuild collega, en dan ook nog op zo’n spectaculaire manier.
Ook de deelname van een aanwezig peloton Canadezen met heuse doedelzakspeler zorgde voor een hoge feestvreugde.
Al met al een zeer geslaagd feest met als uiteindelijke winnaars het Verkenningspeloton.
Kap. H.J.M. Stroek.

GEDENKSTEEN OP BASE BUGOJNO.

Op initiatief van 11 (NL) Gemechaniseerd Bataljon Regiment Huzaren van Sytzama, werd op 2 november jl. tijdens een korte plechtigheid ter gelegenheid van de RK-feestdag “Allerzielen”, aandacht gevraagd in gebed en gedachten voor overleden collega’s. Bij deze gelegenheid werd op Base Bugojno tevens een eenvoudige gedenksteen onthuld ter nagedachtenis aan alle collega’s die gedurende de aanwezigheid van Nederland in voormalig Joegoslavië tot op heden hun leven hebben gegeven.

Onder de vermelde namen zien we ook die van de jonge Stoottroepers Jeffrey Broere en Raviv van Renssen. Hoewel de gedenksteen niet de status heeft van een officieel monument, was ik als Stoottroeper, geplaatst bij genoemde eenheid, zeer onder de indruk van dit zeer mooie en goede initiatief. Kap. H.J.M. Stroek.

Uit de Defensiekrant:

PATIJN BIJ SFOR-10.

SARAJEVO – Voormalig secretaris-generaal van Defensie mr. M. Patijn, die onlangs tot permanente vertegenwoordiger bij de NAVO is benoemd, heeft van 8 tot 10 juni een werkbezoek gebracht aan SFOR 1O.

Hij bezocht achtereenvolgens het hoofdkwartier SFOR te Sarajevo, het hoofdkwartier van de Multi Nationale Divisie Zuid West te Banjaluka en de Bataljonslocaties: Bugojno, Novi Travnik en Split.

Vanuit Novi Travnik, waar het A-Team van 11 (NL) Mechbat Regiment Huzaren van Sytzama uit Oirschot gelegerd is, werd een bezoek gebracht aan Weapon Storage Site (WSS) 241 van het VF-H leger om daar de grote voorraad aan wapentuig te bezichtigen.

Het A-Team van 11 (NL) Mechbat heeft momenteel de bewaking van drie wapenopslagplaatsen overgenomen om te voorkomen dat de wapenvoorraden in verkeerde handen komen.

Uit de Defensiekrant van 25 oktober 2001.

Brug van Vertrouwen in Bosnië.

TRAVNIK- In de Bila-vallei, ten noorden van Travnik in Bosnië, is vorige week woensdag
de Brug van Vertrouwen officieel geopend door onder meer de commandant van het
11 Gemechaniseerde Bataljon.

Het project werd gerealiseerd door twee eenheden van het Federale Leger van Bosnië, 3 {Bosnisch-Kroatisch) Garde Brigade uit Busovaca en 7 {Bosniac) Gemechaniseerde Brigade uit Zenica. Door dit project samen te klaren, hebben beide voormalig strijdende partijen getoond, dat de wil en de mogelijkheden om samen te werken duidelijk aanwezig is. Vandaar ook de toepasselijke naam voor de brug. Het totale project, bestaande uit een weg en een brug, kwam tot stand met financiële steun van de Nederlandse regering.

Ook de opening van de brug was een gezamenlijk project. Luitenant-kolonel Gerard van Opdorp, Commandant van 11 Gemechaniseerd Bataljon SFOR, werd bij de openingsceremonie geassisteerd door de burgemeester van Travnik en vertegenwoordigers van beide eenheden van het Federale Leger. Een marketentster van het Wapen der Genie fleurde met het uitschenken van een borrelde ceremonie op.

Een dag eerder, op 16 oktober, werd in het ziekenhuis in Travnik de afdeling Gynaecologie na een grondige verbouwing heropend. Overste van Opdorp knipte, samen met de gynaecologe en de oprichter van het ziekenhuis, het ceremoniële lint door. De afdeling Gynaecologie van het ziekenhuis biedt na de verbouwing ruimte voor dertig patiënten, verdeeld over tien kamers. Ook de wasruimtes en de toiletruimtes werden opgeknapt. Het geld voor deze renovatie werd via de Nederlandse ambassade in Sarajevo beschikbaar gesteld.

Foto: NL Mediagroep Banja Luka.

Uit: RINOCEROS DECEMBER 2001.

SFOR-10, druk met …?

Een half jaar is legerplaats Oirschot een toonbeeld geweest van uitgestorven loodsen en kantoren. Een half jaar lang was er bijna geen rij in de mess. Een half jaar lang had je geen moeite om een sporttoestel te bemachtigen. Helaas, die tijd is voorbij. Ze zijn er weer: de mensen van SFOR-10! Zes maanden lang zijn ze druk geweest in Bosnië-Herzegovina. Druk met … ja waarmee eigenlijk?

Al een groot aantal jaren is er een vredesmacht in Bosnië Herzegovina. Elk jaar gaan er ook vanuit Nederland weer duizenden militairen naar dit inzetgebied. Maar wat gebeurt er heden ten dage allemaal nog door SFOR. Het is daar steeds rustiger aan het worden; dus waar houden onze militairen zich nu nog mee bezig. Verveling … is een vaak gehoord woord, maal de mensen van SFOR-10 hebben het echt druk gehad.

Grote klus
Ze waren nog maar net goed en wel gesetteld of de grootste klus begint. De Weapon Storage Sites, oftewel W SS, van het Bosnisch-Kroatische leger worden niet meer naar behoren bewaakt. Op de diverse sites liggen wapens en munitie van het federale leger opgeslagen. Normaal gesproken bewaakt het leger deze opslagplaatsen zelf. Door strubbelingen binnen het federale leger vindt Commandant SFOR het echter veiliger dat SFOR deze taak overneemt. Vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week op meerdere sites, meerder mensen … een zware belasting voor het bataljon dus. En dan hebben we het alleen nog maar over de bewaking.

Herindeling
Ook op het gebied van opslag en veiligheid kan op de sites wel het een en ander worden verbeterd. Op veel W SS ligt oude instabiele munitie slecht opgeslagen in oude lekkende schuurtjes en dat in de buurt van de bebouwde kom. Een onveilige situatie dus. Wanneer het weer rustig is binnen het Bosnisch-Kroatische leger, worden de sites weer aan hen overgedragen. Een voorwaarde is natuurlijk wel de herindeling van de sites’. Het aantal opslagplaatsen moet verminderd worden en wapens en munitie moeten gescheiden en degelijk worden opgeslagen. Met man en macht werken de militairen van SFOR en het federale leger eraan om de klus voor de komst van SFOR-11 geklaard te hebben. Wapens en munitie liggen nu gescheiden en al het materiaal dat niet meer bruikbaar is, is vernietigd.

De boer op
Al die jaren dat de vredesmacht zich in Bosnië-Herzegovina bevindt, is er heel wat informatie verzameld. Elk half jaar weten we meer en meer over mijnenvelden, oorlogsmisdaden, woon- en leefomstandigheden en ga zo maar door. Hoe SFOR aan die informatie komt? Heel gemakkelijk … ze gaan de boer op. Elke dag gaan diverse patrouilles de poort uit. Tijdens een sociale patrouille worden de mannen regelmatig uitgenodigd voor een kopje koffie of een frisje. Na een kort gesprek over koetjes en kalfjes komen de vragen die de jongens van de intell-cell hebben meegekregen aan bod.
Elke keer komen ze wel met nieuwe informatie terug. De kleinste zaken kunnen van grote betekenis zijn voor intell, dus niets wordt in het patrouillerapport achterwege gelaten.

De markt
Een ander soort patrouille is de SIC-patrouille. SIC staat voor SFOR Information Campagne. Tijdens zo’n patrouille worden magazines als “Mostovi” uitgedeeld. Deze bladen worden door SFOR gemaakt. Hiermee informeert SFOR de lokale bevolking over bijvoorbeeld mijnen, drugs en corruptie. Het verspreiden gebeurt op de plaatselijke markten. Vaak is dit voor de burgers een uitgelezen moment om problemen aan te kaarten bij SFOR. Problemen met huisvesting, werk of corruptie, van alles wordt de jongens verteld.

Hulp aan lokale bevolking
Alle informatie uit de patrouilles wordt verzameld en naar de betreffende afdeling doorgesluisd. Daar waar SFOR kan helpen of bemiddelen wordt dat ook gedaan. Sinds het einde van de oorlog wordt er door de burgers en SFOR samen hard gewerkt aan de wederopbouw van het land. Sommige zaken zijn gericht op kleine schaal, bijvoorbeeld op een gezin of een buurt. Andere zaken zoals bruggen, weg,en en schoten betreffen een hele gemeente. Om het land ook economisch weer op weg te helpen, wordt er meer en meer gebruik gemaakt van lokale aannemers en bouwbedrijven.

Nieuw
Ook tijdens SFOR-10 zijn er veel projecten gerealiseerd. Om de kinderen weer op een normale manier lessen te kunnen laten volgen zijn diverse scholen ver- en herbouwd. In een school in Jajce zijn bijvoorbeeld zes nieuwe lokalen, een leraren kamer en een centrale verwarring gerealiseerd. Een school in Sokolina is zelfs helemaal nieuw gebouwd.

 
Na schooltijd kunnen de kinderen in Donji Vakuf de vrije uurtjes doorbrengen in de gerepareerde speeltuin. Ook de jeugd van Busovaca speelt er nu op los op het speelveld dat gerealiseerd is op de plek van de voormalige Nederlandse base. De mensen in de wijk Cipuljic in Bugojno hebben een prettigere thuiskomst. Zes totaal nieuwe huizen schitteren hen tegemoet en voor gezamenlijke activiteiten is er een sociaal-cultureel centrum gebouwd. De hele wijk is voorzien van een nieuw rioleringssysteem.
In Sokolina kan het hele dorp genieten van een hele nieuwe waterleiding. De vrouwen van omgeving Travnik kunnen met een gerust hart weer naar het ziekenhuis, waar de afdeling gynaecologie geheel is gerenoveerd. Elke lichting van SFOR heeft dit ziekenhuis wel een stukje op weg geholpen.

Kleine schaal
Maar niet altijd zijn de projecten zo groot.
Ook op kleine schaal helpt SFOR een handje. Een vrouwtje in Travnik, waarvan het huis bijna op instorten stond, woont nu, in twee fabs die eerst onderdeel uitmaakten van het ziekenhuis op base Novi Travnik. Soms moet hulp in allerijl geboden worden. Door het slechte weer was een rivier in Pasica Mlin buiten zijn oevers getreden. Een hoogspanningsmast, die vijfendertig dorpjes van stroom voorziet, dreigde daardoor ten onder te gaan. Met manen macht werden er zandzakken gevuld en de mast is gered. Dit is natuurlijk maar een kleine greep uit alles wat er zich in een half jaar in het uitzendgebied heeft afgespeeld, maar het laat wel zien dat we als vredesmacht nog steeds hard nodig zijn in Bosnië-Herzegovina.

Uit SFORTALK 1:

Wachtmeester 1 Dennis Tops en wachtmeester Bas Tiemens kennen elkaar al voor de uitzending. Ze hadden elkaar eens gezien, maar tijdens de opleiding leerden ze elkaar beter kennen. Op de base in Novi Travnik delen ze nu samen een slaapfab en zitten ze ook nog op één kantoor. Voor hen niet geheel onplezierig, maar voor hun collega’s … ?

Beide wachtmeesters vullen elkaar soms zo goed aan, dat de humor niet van de lucht is! En wanneer je een gesprek met ze voert, lijken het wel Kwik, Kwek en Kwak.
De ene begint de zin en ander maakt hem af.

Rustige Jongens.
‘Bas is een hele rustige jongen. Hij is heel behulpzaam ingesteld.
Wanneer er iets is, springt hij meteen bij.
En het belangrijkste is misschien wel dat hij een rustige kijk op zaken heeft’, vertelt Dennis.
‘Je bedoelt “nuchter”, zegt Bas. Inderdaad het Kwik-Kwek-en-Kwak-systeem zit er goed in.

‘Dennis is ook rustig en heeft een heel goed gevoel voor humor’, gaat Bas verder. ‘Daarin vullen we elkaar goed aan. We hebben gehoord, als ze hadden geweten dat we allebei zo waren, dat ze ons dan niet bij is elkaar hadden gezet’.

De heren houden het aanvullen zelfs in de nachtelijke uren vol.
Tops praat in zijn slaap en Tiemens geeft daarop al snurkend antwoord. Een beter koppel kun je toch niet samenstellen!

Leerzame maanden.

 
De uitzending zal voor Bas en Dennis erg leerzaam zijn.
Dennis heeft nogal wat ervaring in het krachthok. Hier heeft Bas al veel van opgestoken. ‘Helaas heb ik alles wat ik heb geleerd, nog niet uit kunnen voeren. Daarvoor is het nog te druk. Wel gaan we elke dag even een half uurtje volleyballen’, zegt Tiemens. ‘ik ben erg blij dat Bas veel verstand van auto’s heeft’, zegt Tops. ‘Het schijnt namelijk niet normaal te zijn dat een auto olie verliest …’

Met de grootste overtuiging sluiten ze gezamenlijk af met ‘dat deze zes maanden samen, wel gaan lukken!’

Uit SFORTALK 5:

BASECOMMANDANT

De functie van basecommandant bestaat in Nederland niet.

“Het is te vergelijken met de vroegere functie van kazernecommandant”, legt basecommandant Dutchbase Bugojno majoor Lon Cramers uit.

“Tegenwoordig wordt in Nederland aan deze functie door de facilitair manager invulling gegeven. Het grote verschil met Nederland is dat ik naast de functie van basecommandant tevens eenheidscommandant ben en dus in feite een dubbelfunctie bekleedt. Ik houd het reilen en zeilen op de base in de gaten.
De nadruk ligt dan op infra, welzijn en veiligheid”, gaat majoor verder.

Infra
“De bewoners zijn over het algemeen al verschrikkelijk handig en hebben goede connecties. Zij zijn geneigd om allerlei leuke, illegale bouwsels (zoals opslag- en werkruimtes) te maken.
Als daar dan wat aan kapot gaat, komt er wel een officiële aanvraag om het te laten maken. In nauw overleg met de genie maken we dan ook een scheiding in “nice to have” en “echt noodzakelijk”. De genie is bij de verwezenlijking hiervan van groot belang voor mij. Zij beschikken over de deskundigheid om de noodzakelijke aanpassingen op een verantwoorde wijze uit te (laten) voeren. Hierbij onder meer rekening gehouden met het infra en stroomplan van de base”.

Welzijn en Veiligheid
“Welzijn en veiligheid zijn ook speerpunten.” Motto van het basecommando is: “U vraagt, wij draaien”. “Ik probeer het iedereen zo aangenaam mogelijk te maken, veiligheid staat echter voorop. Je moet je hier thuis kunnen voelen. Mijn regels zijn voor alle eenheden hetzelfde. Zo zijn er duidelijke regels voor het gebruik van de eetzaal, de bar, fitnessruimtes en de woonfabs. Het opstellen van deze regels gebeurt in overleg met de gebruikende eenheden. Onze hoofdgebruikers zijn het Mechbat en de NSE-Cie. Daarnaast heb je nog veel kleine detachementen zoals het KMar-det en het Klu-det. Ook zij hebben hun wensen. Items als de tenues, het schoon houden van de base in zijn algemeenheid en de chalets in het bijzonder de snelheid op de base behoeven tevens continue aandacht”, zegt Cramers.

Toekomst
Basecommandant: “de base is aan de hand van ervaringen, die we met eerdere uitzendingen hebben opgedaan, opgezet. Met name de scheiding van wonen en werken, bevalt erg goed. Hoge prioriteit op het gebied van veiligheid heeft momenteel de opzet van een calamiteitenplan er de actualisering van de brandorder. Ook de verwezenlijking van het asfalteringsplan, uitbreiding van het aantal woonfabs, het begroeiingsplan en een klimtoren zijn belangrijke items”.

Niet alleen
“Natuurlijk kan ik dit niet alleen. Ik heb goede hulp van mijn second, elnt Martijn Hillen, de base-opper, owi Marco Kunne, de base-HID, wmr Dick Brekelmans en de twee huzaren: Erik van de Rovaart en Irvin Pracht. Samen vormen wij het base-commando. Samen moeten we het doen”.

Uit SFORTALK 7:

LAATSTE BEZOEK AAN UITZENDGEBIED?

ZONDAG 22 JULI, BUGOJNO, QRF RUKT UIT.

Generaal-majoor Remco Seijn bezoekt het uitzendgebied van 21 tot en met 24 juli. Dit is waarschijnlijk zijn laatste bezoek als zijnde Commandant van de 1^ste Divisie”. Over een tijdje wordt hij namelijk plaatsvervangend Bevelhebber der Landstrijdkrachten. Tijdens een volgende bezoek kijkt generaal Seijn waarschijnlijk door een andere “bril”.

Uit SFORTALK 8:

HALVERWEGE.

Op de base Bugojno is op 2 augustus flink gezaagd … en wel om de uitzending symbolisch in twee helften te verdelen. Waarnemend commandant, majoor Tom Giesbers en Bataljonsadjudant Mart van Lieshout mochten aan deze klus beginnen. Nadat het blok voor de helft door was, kwam de genie in actie door een man met kettingzaag de klus te laten klaren. Daarna sprak Giesbers het bataljon toe met als belangrijkste boodschap “de tweede helft van de uitzending met hetzelfde enthousiasme en veiligheidsbesef voort te zetten”.

Uit SFORTALK 10:

EEUWIGE TROUW!

Het is een feit dat de diverse krijgsmachtdelen moeite hebben met alle “stoelen” gevuld te krijgen en te houden. Des te bijzonderder is het dan ook wanneer iemand een medaille krijgt voor 24 jaar trouwe dienst. Helemaal wanneer het twee militairen tegelijkertijd betreft en dan ook nog op dezelfde base.

Lang geleden is de medaille voor trouwe dienst ingesteld om mensen binnen het leger te houden. Er was op een gegeven moment een grote leegloop bij de Koninklijke Landmacht. Om militairen over te halen te blijven, kregen zij een zilveren medaille na 24 jaar trouwe dienst. Deze medaille diende eigenlijk als een soort pensioen. Na “einde dienst” kon het zilver natuurlijk heel goed als betaalmiddel gebruikt worden.

Tegenwoordig heeft de medaille een symbolische betekenis. Vierentwintig jaar trouwe dienst bij een en hetzelfde bedrijf is een hele prestatie. Vele militairen kunnen dan ook een voorbeeld nemen aan Base-opper Loonen en Smod den Otter die vorige week hun medaille voor 24 jaar trouwe dienst in ontvangst mochten nemen.

Uit SFORTALK 11:

FRIENDS.

Het is alsof ze elkaar al jaren kennen. Ze praten honderduit, de hele dag door. Ze delen de “gezelligste” fab van de base Bugojno. En ze weten alles van elkaar. Toch kennen ze elkaar pas sinds het begin van de uitzending. We hebben ht1t dan natuurlijk over huzaar 1 Lia Bos en huzaar 1 Audrey Donders. Een korte impressie van hun vriendschap, want de meiden raken maar niet uitgesproken.

Hun Fab is net een kleine kermis. Helemaal vol met allerlei prulletjes, van een grote opblaaskreeft tot en met diverse bloemenlampjes rondom de spiegel.
Lia: ‘We kenden elkaar in Nederland alleen van gezicht. Audrey leek me een aardige meid en daarom wilde ik wel met haar een fab delen’.
Audrey: ‘Dat is heel goed uitgepakt en we hebben dan ook de grootste lol samen’.

Werkbespreking
Overdag hebben ze ieder hun eigen werk. Lia bij de Bevo en sectie 5, Audrey bij de sectie 4. Na het avondeten houden ze hun eigen “werkbespreking”. Audrey: ‘We komen dan beiden naar onze fab en wisselen de laatste nieuwtjes uit. Het gaat dan over van alles en nog wat.

Wat we die dag hebben gedaan, nieuws over het thuisfront, enzovoorts. Lia heeft altijd wel wat te vertellen. Af en toe is Lia net een kip want ze kakelt heel wat af. Ze kan verschrikkelijk nuchter denken en is altijd vrolijk. Het enige waar ik me echt aan stoor is dat ze ’s morgens altijd direct haar bed opmaakt’. Als dat het ergste is. ..

Poetsaanval
’s Morgens is overigens het enige moment dat de dames het rustig aan doen en niet echt spraakzaam zijn. Lia: ‘Nadat de wekker drie keer heeft “gesnoozed”, staan we op. Pas bij de eetzaal aangekomen beginnen we te praten. Audrey kan zo lekker positief denken. Ze is ook altijd vrolijk. Af en toe krijgt ze een poetsaanval en begint ze, desnoods om 12 uur ’s nachts, de fab te dweilen en op te ruimen. Dat is ook wel eens nodig, want ze kan binnen twee minuten de hele kamer op de kop zetten. ’s Avonds moet ze ook vaak eerst haar bed ontruimen voordat ze erin kan. Ze gebruikt maar de helft van het bed, want de andere helft ligt meestal vol met rommel’.

Meidenavond
Op zaterdagavond houden ze een meidenavond. Lia: ‘Lekker optutten met make-up en kleding. Audrey speelt voor DJ en verzorgt de muziek’. Daarna gaan ze naar de bar. Op zondag is het dan uitslapen. Audrey:

‘Meestal gaan we pas tegen twaalf uur ontbijten en afhankelijk van het weer, of terug het bed in of lekker in de zon liggen’. Twee ontzettend vrolijke meiden die hun tijd hier samen prima doorkomen.

Uit SFORTALK 11:

Monthly Division Training Activity.

‘I am gonne fly’, ‘How much speed mars further?’, ‘Where is that base naar ROA, of yours?’, ‘Ik sta liever met een GNK- twee benen op de grond’, ‘Twee vingers in mijn neus’.
Dit zijn slecht een paar kreten die maandag 18 september te zijn de horen zijn tijdens de maandelijkse divisie training die deze keer georganiseerd wordt door het Nederlandse Mechbat.

Klim en afdaalactiviteiten op de skischans in Sisava, een speedmars naar ROA, een GNK- opdracht en individueel schieten zijn de opdrachten. Het enthousiasme van de deelnemers, het Top Ten Team 11 Mechbat, een team van het Verkennerspeloton, een team uit de Engelse Battle group en een Canadees Team, straalt er vanaf. Boven op de skischans trekken een paar Canadese en Engelse collega’s een beetje wit weg. Toch maken zij allemaal “de sprong in het diepe”. De reacties op de Nederlandse GVA zijn toch heel positief. Dit enthousiasme wordt echter iets minder tijdens de zeven en een halve kilometer speedmars bergop, die aansluitend volgt richting ROA.
‘Waar ligt die base van jullie?’, is een veelgestelde vraag van de Engelsen en Canadezen tijdens de mars.
Sergeant-majoor Marc de Groot heeft er wat minder moeite mee: ‘Met twee vingers in mijn neus!’ Bij ROA wordt een klein gewondenspel opgevoerd. Ze leggen hem allemaal met goed gevolg af. Ook het schieten op Travnik Range verloopt prima. Al met al een slopende maar zeer geslaagde dag die met een BBQ wordt afgesloten.

Uit SFORTALK 11:

Base Bugojno steunt kindertehuis in Tuzla.

De barcommissie van Dutch Base Bugojno ging op zoek naar een goed doel om een deel van de barwinst aan te schenken. Kapitein Huub Stroek kwam met “Stichting Steun Wederopbouw Bosnië- Herzegovina”. Enkele weken geleden nam de oprichter van deze stichting, Kees Ut, persoonlijk op base Bugojno een cheque van 2.000 DM in ontvangst.

Drie jaar geleden maakte Kees Lit, werkzaam bij de IPTF in Tuzla, kennis met de stichting “Mothers of handicapped children”. Dit is een stichting met ruim driehonderd ouders waarvan de kinderen ernstig gehandicapt zijn. Voor de medische en dagelijkse verzorging van deze kinderen is erg veel geld nodig. Daarom startte Kees “Stichting Steun Wederopbouw Bosnië-Herzegovina”.

Elke maand geeft de stichting van Kees geld voor medicijnen aan 66 ernstig gehandicapte kinderen. Het bedrag, ruim 2.800 DM per maand, komt binnen door donateurs en schenkingen. Per keer wordt er gekeken hoeveel geld er is en of er weer meer kinderen geholpen kunnen worden.

Persoonlijk
Alleen met het oprichten van een stichting ben je er natuurlijk niet.
Regelmatig komt Kees op “werkvakantie” naar Tuzla. Zo ook in september. Hij neemt op 15 september de donatie van Base Bugojno dan ook persoonlijk in ontvangst.

Info
Wanneer je meer informatie wilt over deze stichting of wanneer je donateur wilt worden (slecht vijf gulden per maand), kun je terecht bij
Kapitein Huub Stroek, Info-ops, Base Bugojno (*095-009-2033).

Uit SFORTALK 12:

De Alternatieve BRIDGE to BRIDGE.

Zondagmiddag 30 september is route Emerald het toneel voor de alternatieve Bridge to Bridge. Een prachtige tocht van 10 kilometer. Het parcours is met name bergafwaarts met een paar gemene klimmetjes. Een flinke aanslag op de knieën, kuiten en bovenbenen. Maar de tijden liegen er niet om, er wordt heel hard gelopen.

De Bridge to Bridge loop wordt altijd op route Clog gelopen.
Helaas mocht het deze keer niet zo zijn. Iedere base organiseerde nu zijn eigen “loop”.
De sportgroep Bugojno heeft een zeer goed alternatief gevonden op route Emerald.
Om toch van brug naar brug te lopen heeft de genie een brug bij de start neergelegd.
Overste Gerard van Opdrop geeft het startschot en weg zijn de 110 deelnemers.
Iets meer dan een half uur later komt de eerste over de finish.
Bij het eindpunt zit de stemming er goed in.
De aanmoedigingen en felicitaties gaan over en weer.
Terug op de base volgt de prijsuitreiking. Al met al een heel geslaagd sportevenement wat zeker heeft bijgedragen tot een stukje saamhorigheid.
De spierpijn de dag erna schept nog een extra band.

Uit Monitor 7, jaargang 6:

‘Wat een prachtig land’

“maar wat jammer dat er zo’n bende van gemaakt is”, bericht van DIMITRIU.

De gewenningsperiode is voor de meeste nu wel voorbij. We zitten hier al minstens twee maanden en iedereen heeft zijn stekje gevonden. In juni zijn ook de eerste verloven begonnen. De base Novi-Travnik is een locatie die ongeveer 300 mensen herbergt. Minder massaal en groots dan base Bugojno en zo is ook de sfeer hier: kleinschalig, gezellig en geen ‘de Ruijter van Steveninck kazerne’ in Bosnië.

Terugkijkend op de eerste periode in Bosnië heerst bij velen het gevoel: wat een prachtig land, maar wat jammer dat er zo’n bende van gemaakt is. Er is heel veel mooie natuur hier, maar het mijnengevaar is in veel gebieden te groot om er veel van te kunnen zien. Daarbij komt het feit dat er alleen in grotere dorpen en steden een vuilophaaldienst is. Dus zie je langs de kant van de weg enorm veel lokale vuilstortplaatsen, vooral vlak buiten bergdorpjes. En een rivier is helemaal makkelijk, want dan stroomt het nog naar de buren ook.

Na zoiets denk je wel even na voordat je gaat zeuren dat de douche niet warm genoeg is, dat de toetjes op zijn of dat het jouw beurt is om te ‘Playstationen’ of zo.’

‘Geen elektriciteit- en watervoorziening en dan te bedenken dat ze hier met drie generaties leven: opa, oma, vader, moeder, broer en twee jonge kinderen, met z’n allen in één huis.

De lokale bevolking bestaat uit Bosnische Serviërs, Bosnische Kroaten en Moslims. In ons gebied komen alle drie de etniciteiten voor. De steden zien er goed uit. In de buurt van onze base liggen de plaatsen Turbe, Novi-Travnik en Travnik. De binnensteden zijn volledig opgebouwd. Rijdend door het centrum zie je weinig gevolgen van de oorlog. In de buitenwijken, met name in Turbe, wordt de verwoesting al meer zichtbaar.

Zo liggen daar nog compleet vernielde huizen met delen inboedel her en der verspreid. In sommige bergdorpen is het nog erger. Zo ligt er in ons teamvak een aantal dorpen waarvan bijna alle huizen vernietigd zijn. Het meeste geld voor de wederopbouw komt terecht in de steden, de wederopbouw in de wat kleinere dorpjes in de bergen verloopt dus langzamer. Weliswaar is dit niet iets van de laatste jaren, ook voor de oorlog was er al een groot verschil in welvaart tussen de steden en de bergdorpen. De gevechtspelotons van het A-team hebben elk een pelotonsgebied, een deel van het teamvak, gekregen. Zij hebben de verantwoordelijkheid voor dit gebied en hierin rijden zij patrouilles. De pelotonsgebieden zijn weer verdeeld in kennisgebieden, welke aan groepscommandanten zijn toebedeeld. De pelotonscommandanten zijn verantwoordelijk voor het overkoepelend geheel en voor de contacten met de wapendepots, de zogeheten sites, in het gebied. Patrouilles rijden is de belangrijkste taak van het peloton, naast de weekdiensten, die gedraaid moeten worden. Op een patrouille kun je van alles meemaken. Soms minder leuke dingen, maar over het algemeen is de bevolking ons goedgezind.

Zo kwamen wij laatst op patrouille in het noorden van ons teamvak bij een heel klein gehuchtje waar al een tijd geen SFOR-eenheden waren geweest. We hadden helaas op dat moment geen tolk bij ons, we waren eigenlijk op een verkenningspatrouille. Een groep mensen, die langs de kant van het weggetje aan het werk was, kon ons toch duidelijk maken dat we waren uitgenodigd om koffie te komen drinken. We zijn op het aanbod ingegaan en gingen een huis binnen. Wat we daar aantroffen maakte wel indruk. De woonkamer was ingericht met twee keukenkastjes, een kolenkachel, wat oude tapijten op de grond en een vergeelde prent van Maria aan de muur. Een van de muren was wit geverfd, voor de rest zag je alleen bakstenen. Geen elektriciteit- en watervoorziening en dan te bedenken dat ze hier met drie generaties leven: opa, oma, vader, moeder, broer en twee jonge kinderen, met z’n allen in één huis. We werden onthaald met een glaasje Slivovic, een zelf gestookt, flink alcoholisch drankje. Niet te rammen eigenlijk, maar natuurlijk dronken we er eentje op de familie. Daarna Turkse koffie en limonade. Eén van ons, die het hele glaasje Slivovic meteen had leeggedronken werd, zonder dat hij het doorhad, getrakteerd op nog een glaasje. Na dit met een heel wrang gezicht te hebben leeggedronken, barstten de bewonderaars in lachen uit en maakte een van hen ons duidelijk dat ‘ie wel een drinkwedstrijdje wilde doen. Na dit heel beleefd te hebben afgedaan, werden opeens vier schalen met eten tevoorschijn gehaald.
Hoe weinig ze zelf ook hebben, er wordt gezorgd dat het de gasten aan niets ontbreekt. We hebben daar een tijdje gezeten, heel veel lol gehad en waren onder de druk van het feit dat deze mensen met zo weinig toch zo gelukkig lijken. Na een vriendelijk bedankt onze kant hebben we onze patrouille weer voortgezet. Een indrukwekkende ervaring voor ons verwende militairen. Na zoiets denk je wel even na voordat je gaat zeuren dat de douche niet warm genoeg is, dat de toetjes op zijn of dat het nu jouw beurt is om te ‘playstationen’ of zo.

In de grote steden zijn de mensen al aan ons gewend en kijken ze niet meer op als je met een bereden patrouille langs hen rijdt. In de afgelegen dorpjes is dat heel anders. Vooral jonge kinderen en bejaarde mensen zijn erg enthousiast als ze ons daar zien. Na een gesprek geven ze ook altijd aan dat ze hopen ons binnenkort weer terug te zien. Negatieve reacties zijn er vrijwel nog niet geweest. De mensen kennen het van SFOR en staan daar blijkbaar achter. Niet onbelangrijk om je taak hier goed uit te kunnen voeren.

En zeker een motivatie om op dezelfde goede voet door te gaan zoals we nu bezig zijn.

Uit: Tekst: Foto’s:

Monitor 2001/8 George Dimitriu. Marnon Ridderstaat.

Wateroverlast in de Bila vallei.

“Geen zandzak was gelegd en geen versperring opgeworpen”.

In de Bila vallei hebben overstromingen plaatsgevonden als gevolg van onafgebroken regenval. De rivier de Bila kon al het overtollige water niet verwerken en trad buiten haar oevers niet als gevolg flinke overlast en forse schade aan huizen en infrastructuur.
Tweede luitenant George Dimitriu was ter plekke.

Na een periode van onafgebroken regenval kon de ellende in sommige gebieden niet uitblijven. In de nacht van woensdag op donderdag waren al SFOR-eenheden in Gluha Bukovici geweest om bewoners naar hoger gelegen gebieden te helpen. Donderdag overdag werd het er niet beter op. Korporaal 1 Co Dierkx, huzaar 1 Dennis Kouwen, een tolk en ik gingen naar de Bila vallei om de schade te inventariseren en daar waar nodig te ondersteunen. Later die dag zouden we worden, bijgestaan door eenheden van de verkenning en de genie.
In het eerste dorpje waar we kwamen, bleek het water al flink wat schade te hebben aangericht. Een van de pijlers van een betonnen brug was volledig ontwricht en de brug werd dan ook door de politie afgezet om ongelukken te voorkomen. Vrijwel alle kelders van de huizen rondom de rivier waren ondergelopen en er was zelfs een hele weg weggespoeld. Mensen zaten op de eerste verdieping van hun huizen, maar niemand leek zich erg druk te maken.

Hesco’s en zandzakken
We reden verder stroomopwaarts, achter een DAF-truck aan. Daarin zat personeel van een Bosnische militaire site. Uiteindelijk stopte de truck op een punt waar een elektriciteitsmast dreigde om te vallen. Het wassende water sloeg de grond onder de mast weg. Als de mast zou vallen, zouden 35 dorpen voor minimaal twee maanden zonder stroom komen te zitten, zo vertelde een medewerker van het lokale elektriciteitsbedrijf, die daar ter plaatse was. Om de mast te stutten, was wat geïmproviseerd met boomstammen en rotsblokken, maar het zou niet lang standhouden. Gelukkig was er geniemateriaal onderweg en met hesco’s (metalen kooi die opgevuld kan worden met grind/stenen) en zandzakken konden we het water tegenhouden.
Ondertussen waren de Bosnische militairen druk bezig om te voorkomen dat een aantal huizen door het water werd weggeslagen. Het water sloeg zo hard tegen de oever dat de stroming hele happen grond en stenen van onder de huizen meesleurde.
Met man en macht (en zandzakken) konden de huizen voorlopig worden gered. Als het droog bleef tenminste.

Mehurici
Hierna reden we door naar een dorpje genaamd Mehurici. Wat we daar zagen, overtrof alles van eerder die dag. Op de plek waar de rivier de Bila het dorp in komt, is een stalen brug gebouwd. De brug is niet alleen heel stevig, maar ook laag. Het water stand zo hoog dat het niet onder de brug doorkwam, maar er tegenaan sloeg. Vervolgens nam het water een andere route, dwars door de hoofdstraat van het dorp.
Een gigantische watermassa stroomde over de weg en stukken asfalt waren weggeslagen. Nieuwsgierig als wij waren, namen wij die weg, met als gevolg een defecte stuurstang, een lekke band en een vermiste kentekenplaat. Gelukkig konden we na wat klussen (vooral door Co) onze weg vervolgen. Onze rit door de stroom werd gadegeslagen door minimaal honderd dorpelingen.

Zij keken al de hele dag een beetje naar het wassende water. Geen zandzak was gelegd en geen versperring opgeworpen. De mensen zaten gewoon apathisch te kijken, ware het een groot volksvermaak. Toen ze SFOR-voertuigen zagen, kwamen ze wel in actie, en wel om te vragen of wij niet een helikopter konden regelen die de brug kon liften. En of er geen explosieven gelegd konden worden om de brug op te blazen. Experts van de genie wierpen hun deskundige blik op de brug, maar zij moesten de bewoners teleurstellen. Hierna gingen alle bewoners weer verder met hun dagtaak, in dit geval zitten en wachten op het moment dat het waterpeil weer zou zakken.

Herstel
Het was eigenlijk al te laat om wat tegen dit natuurgeweld te doen. Het gevolg was enorme schade aan de huizen en de infrastructuur. Grote gaten zaten al in het wegdek en sommige huizen waren gedeeltelijk weggeslagen. Een auto was door de sterke stroming omgeslagen en meegevoerd door het water. Nu, een week later, zijn de dorpelingen met hulp van de lokale overheden aan het werk om de schade te herstellen. Het zal nog wel even duren voor het werk gereed is en het zal ook weer een kostbare zaak worden. Met name een aantal bruggen zal volledig opnieuw opgebouwd moeten worden. Grote en kostbare operaties die weer voor een dilemma zorgen bij de overheid, die net als veel bewoners, niet zoveel te spenderen heeft.

NAVO-medaille Bugojno & Novi Travnik.

“Door: Tlnt G. Dimitriu en Ingrid den Braasem, Uit Monitor 11, jaargang 6.

Na afloop van een uitzending krijgt een militair de Herinneringsmedaille Vredesmissies als Nederlandse blijk van waardering. Tijdens de uitzending krijgt de militair ook een blijk van waardering, een medaille van de missie waaraan hij of zij deelneemt.

Recent zijn de NAVO-medailles uitgereikt aan de voor SFOR-10 uitgezonden militairen. De NAVO-medaille is een blijk van waardering vanuit de NAVO voor de bewezen diensten tijdens de uitzending. Om deze te verkrijgen, moet de militair tenminste dertig dagen aaneengesloten in het uitzendgebied gediend hebben bij een missie die door de NAVO wordt geleid.
De medaille hangt aan een lint in de kleuren blauwen wit. Op het lint is de gesp bevestigd met de tekst ‘Former Yugoslavia’. De voorkant toont het NAVO-logo en een lauwerkrans, Op de achterkant staat de tekst ‘In service of peace and freedom’, Naast de medaille wordt ook een oorkonde uitgereikt die op naam wordt uitgeschreven en onlosmakelijk verbonden is met de medaille. Bovendien krijgt de militair ook een baton (draaglint), Bij meerdere uitzendingen krijgt de militair een cijfer op de baton, gelijk aan het aantal gediende missies.

Drie volksliederen
Brigadegeneraal Kautz heeft op 9 oktober een drukke dag gehad. Respectievelijk ’s morgens en ’s middags reikte de generaal in Bugojno en Novi Travnik medailles uit.
In Bugojno kregen niet alleen de Nederlandse militairen de medaille, ook de op de base aanwezige Bulgaren en Roemenen werden met deze onderscheiding verblijd. Na het uitreiken volgden dan ook drie volksliederen.

Kleinood
Een flauw zonnetje scheen en de temperatuur was lekker mild, toen iedereen in Novi Travnik stond aan- getreden om de medaille opgespeld te krijgen. Iedereen was voor de ceremonie vrijgemaakt. Alle diensten, zoals de wacht waren overgedragen aan de collegae uit Bugojno. Militairen die voor het eerst waren uitgezonden, kregen een medaille en ‘de routiniers’ kregen de baton met zoals gezegd een cijfer dat relateert aan het aantal gediende missies.
Uiteraard gaf de generaal een speech, waarna tot de daadwerkelijke uitreiking kon worden overgegaan. Hij speldde als eerste de medaille op bij majoor Zoutendijk, die op zijn beurt de medailles uitreikte aan de pelotonscommandanten. De pelotonscommandanten bevestigden de medailles op de pakken van de manschappen, zodat na enkele minuten een ieder met het kleinood op de borst gespeld stond.

Loodjes
De generaal benadrukte tot slot dat de medaille weliswaar is uitgereikt aan de militair, maar dat zij niet voorbij mogen gaan aan het feit dat het ook voor de relaties thuis een uitzending is geweest. Met het maken van een basefoto werd de medaille-uitreiking afgesloten. De ceremonie deed iedereen beseffen dat nog slechts de laatste loodjes resten voordat de terugkeer aanvangt.

Uit Monitor 1, 2002.

Door: Tlnt George Dimitriu.

PORTRET
Hallo, ik ben Tweede Luitenant George Dimitriu en ben pelotonscommandant bij 11 Tankbataljon RHvS. Tijdens de uitzending SFOR-10 vervulde ik dezelfde functie, daarnaast heb ik enkele stukken geschreven voor Monitor. Met name voor het thuisfront belangrijk, maar ook als compliment naar de mensen die het (goede) werk verricht hebben. Het is belangrijk dat er ruchtbaarheid wordt gegeven aan de taken die we daar verrichten.

Ik heb een heel goede tijd gehad in Bosnië en zou het niet erg vinden om nog eens te gaan. Maar eerst het veld in voor een ouderwetse, groene oefening.

Na rotatie en recuperatie
Terug in Nederland: de eerste dagen uitschepingsverlof, de eerste werkdag, spullen uitgepakt en voertuigen afgezadeld, de medaille opgespeld gekregen. We beginnen gewoon weer om tien over halfacht en doen om halfvijf ’s middags het licht uit. Geen alert state, geen dresscode, een stuk minder binnenslapers dan tijdens de uitzending en gewoon weer Douwe Egberts koffie.

Terugkijkend heerst gelukkig bij de meeste militairen een goed gevoel over de uitzending. Met name de tijd is enorm snel gegaan en we hebben toch heel wat nuttige dingen gedaan. We hebben ondersteund bij wateroverstromingen in de Bila-vallei. Er zijn Bosnische wapenopslagplaatsen overgenomen door de infanteriepelotons. Met hulp van SFOR zijn bruggen gebouwd, elektriciteitsnetten verbeterd en watervoorzieningen aangelegd.

Miniprojecten
Voor de kleinere militaire eenheden zijn het vooral de miniprojecten ter ondersteuning van de burgerbevolking geweest die hebben bijgedragen tot een goed gevoel. Zo gingen de pelotons op zoek naar mensen die het slecht hadden, die konden dan in aanmerking komen voor winterisatieprojecten.
Dit kon betekenen dat het huis werd opgeknapt, zodat de inwonende familie fatsoenlijk de winter door kan komen. Ook was er een budget voor kippen en hanen. Die konden aan arme mensen worden gegeven die voorheen een boerenbedrijfje hadden, maar dit in de oorlog of vlak daarna waren verloren. En waar niet direct uitkomst kon worden geboden via de organieke kanalen, bleken de diverse pelotons niet te beroerd om zelf de handen uit de mouwen te steken.

Fabhuis
Zo werd in het plaatsje Heldovi, vlak bij Travnik, een oud vrouwtje geholpen aan twee fabs die in elkaar werden gezet door het tankpeloton en het geniepeloton. Het vrouwtje woonde in een armzalig hutje dat als gevolg van een explosie in de oorlog in elkaar was gezakt. Het hele huisje zat vol kieren en gaten en was absoluut onbewoonbaar. Met dank aan diverse inspanningen heeft zij nu een fabhuis, inclusief elektriciteit en water. Maar ook op andere plaatsen werd naar hartenlust geklust en werd zelfs eten meegenomen van de base om mensen toch maar te kunnen helpen.

Reputatie
Het is niet voor niets dat SFOR vrijwel overal hartelijk wordt ontvangen, de uitzondering daargelaten. In bijna elk plaatsje wonen wel mensen die eens door SFOR zijn geholpen. En dat niet alleen, ook de mentaliteit van SFOR spreekt aan. Wij komen op bezoek in de kleinste dorpjes en kijken vooral naar de minderheden en de minderbedeelden. Voor eenieder is een luisterend oor, en SFOR komt niet met loze beloftes. Als er iets kan gebeuren, dan gebeurt het ook, maar er wordt ook eerlijk gezegd wanneer iets niet kan. De mensen zijn vriendelijk, behulpzaam en erg gastvrij, want ze weten waar SFOR voor staat en daar staan zij ook achter. Wij hebben een reputatie opgebouwd waar alle SFOR-militairen trots op kunnen zijn.

Mag jouw George, namens het Regiment Huzaren van Sytzama, hartelijk dank zeggen voor de fantastische stukken die je geschreven hebt voor de Monitor. Op deze wijze werd het Thuisfront zeer goed op de hoogte gehouden over de goede werkzaamheden die jullie met zijn allen hebben uitgevoerd in Bosnië. Het gaat je verder goed bij ONS Regiment.

Tevens wil ik langs deze weg de redactie van de Monitor dank zegen voor het geven van de toestemming tot het plaatsen van al deze stukken op de site van het Regiment Huzaren van Sytzama.

Namens het Regiment Huzaren van Sytzama

Hartelijk Dank.

Wil Bouwmans
Regimentsadjudant
Regiment Huzaren van Sytzama

Door het juiste te doen, vreest gij niemand.

Uit Monitor 7, jaargang 6:

Bericht van het A-Team uit NOVI-TRAVNIK.

Door Walraven en van Wely.

Sergeant Walraven en Wachtmeester Wely zijn uitgezonden met SFOR-10).
Een half jaar brengen ze door bij het A-Team in NOVI-TRAVNIK.
Met een beetje mazzel doen zij de komende tijd verslag van hun wederwaardigheden in het uitzendgebied.

Voor de meeste militairen zit het eerste weerzien met jullie er aan te komen. De eerste verloven zijn zelfs al weer achter de rug en reken maar dat het ze goed heeft gedaan! Inmiddels zijn we volledig ingewerkt en weet iedereen wat er van hem of haar wordt verlangd, ook al komen er af en toe opdrachten tussendoor die de nodige mankracht van onze gevechtspelotons vragen, zoals het beveiligen van enkele wapenopslagplaatsen in ons teamvak (dat is ons gebied van verantwoordelijkheid). Mondjesmaat worden er steeds meer van deze ‘sites’ overgedragen aan de oorspronkelijke eigenaren. SFOR houdt een oogje in het zeil zodat we precies op de hoogte blijven van wat er zich nu voor wapentuig en dergelijke in het gebied bevindt. En ook al is de overdracht van een wapenopslagplaats een feit, regelmatig komen we controleren of het allemaal nog klopt. En zodra er een verplaatsing van dit alles nodig wordt geacht, begeleiden wij het konvooi.

Druk, druk, druk
Op de base draaien de diensten natuurlijk gewoon door. Bij gedeeltelijke afwezigheid van de gevechtspelotons steken de achterblijvers flink de handen uit de mouwen om dit gemis op te vangen. Neemt niet weg dat ook zij hun organieke werkzaamheden blijven houden. Druk druk druk, maar zo gaan de dagen het snelst voorbij. Voor mensen die tijd over hebben, is er genoeg gelegenheid tot ontspanning. Even contact zoeken met het thuisfront, gezellig een bakkie doen met je collega’s of jezelf pijnigen in de fitness. Iedere dinsdag en vrijdag met z’n allen de baseloop (5,5 Kilometer) rennen. Na twaalf maal de finish te hebben gehaald, ligt er een herinneringsshirt te wachten, aangeboden door de sportinstructeurs van Novi: sergeant Emsing en sergeant Hessler. Ook rijdt op gezette tijden een viertonner naar de plaatselijke sporthal, waar we onderlinge wedstrijden houden in voetbal, basketbal en volleybal.

300 man op Tigerbase
Onze voorgangers van 44 Pantserinfanteriebataljon Johan Willem Friso hadden Novi-Travnik Phoenix-Base gedoopt. Vanzelfsprekend werd dit veranderd in Tigerbase, vanwege het symbool van 11 Tankbataljon: de tijgerkop. Aangezien het Bravo-eskadron van 11 Tankbataljon hier gelegerd is, samen met eenheden van de Alfa- en Bravo-compagnie van 17 Pantserinfanteriebataljon Garde Fuseliers Prinses Irene was deze keuze niet zo moeilijk. De Alfacompagnie heeft namelijk als bijnaam Tijgercompagnie. De Tigerbase is een stuk kleiner dan bijvoorbeeld base Bugojno waar het B-team van SFOR-10 zit. Momenteel wonen en werken er een kleine driehonderd militairen in Novi-Travnik, met niet te vergeten de tolken en het burgerpersoneel uit de omgeving. Door sommige van onze werkzaamheden uit te besteden aan de lokale bevolking, scheppen we werkgelegenheid en hoeft er minder eigen personeel mee op uitzending. De ene hand wast de andere, zou je kunnen zeggen. Samen met de Hollanders runnen zij onder andere de bar en de keuken. De schoonmaaksters en wasvrouwen staan onder leiding van het Hoofd Inwendige Dienst sergeant 1 van Leeuwen. Het ophalen van vuilnis en het leegslurpen van de dixis gebeurt ook door lokale bedrijfjes. Fantastisch om te zien hoe dankbaar en hardwerkend deze mensen zijn. Dat resulteert in een goede onderlinge verstandhouding en dat maakt het leven er hier een stuk makkelijker op. De eerste patrouilles zijn gereden en we merken heel goed dat de mensen hier samen met ons aan de wederopbouw van hun land willen werken en zo moet het ook.

Nieuws
Het is belangrijk dat iedereen op de base van alles wat in ons teamvak gebeurt, op de hoogte is. Daarvoor zorgen de mensen van TeamlntellCel (TIC). Deze inlichtingencel verzamelt alle gegevens en adviseert hiermee teamcommandant majoor Zoutendijk. Samen met zijn plaatsvervanger luitenant Van Wijck en team-opperwachtmeester Loonen vormt hij de driehoek die alles in goede banen moet leiden.
Sinds een maand zijn we nog meer op de hoogte door onze eigen basekrant, de wekelijks uitgebrachte Tiger Times. Achter de vormgeving en eindredactie gaan Sergeant 1 Vluggen en Wachtmeester van Wely schuil. Iedereen mag kopij inleveren die (ongecensureerd) diezelfde week nog gepubliceerd wordt. Wekelijks terugkerende rubrieken zoals: Even voorstellen, Vraag het Adje en Wist u dat … ? zorgen voor de nodige gespreksstof en de oplages vinden dan ook gretig aftrek.

Reken er in ieder geval op dat uw relatie blakend van gezondheid richting Nederland komt, velen houden er een stuk gezondere leefstijl op na dan in Oirschot. Lekker eten, de nodige zonuren en genoeg lichaamsbeweging doen wonderen. Zolang het thuisfront ook niet bij de pakken neer gaat zitten en gewoon heel veel post en e-mail verstuurt en af en toe onze jongens en meisjes wat moed inspreekt over de telefoon, kunnen we begin november terugkijken op een geslaagde vredesoperatie.

Uit Monitor 10, jaargang 6:

Werk en Ontspanning wisselen elkaar af.

De uitzending van SFOR-10 in Bosnië loopt tegen het einde en de reacties hier zijn dat het hartstikke is meegevallen. Het werk is goed te doen en erg afwisselend. Daarnaast zijn er mogelijkheden om te ontspannen.

Patrouilles door het gebied zijn nog steeds de belangrijkste bezigheid van de pelotons. Aan de hand van themaweken gaan eenheden gericht het gebied in. Patrouilles zijn zo geen formaliteit. Het blijft op deze manier nuttig oorden te bezoeken en mensen aan te spreken. Uiteraard komen daar ook de contacten met de lokale militairen bij. In ons gebied zijn veel kazernes en wapendepots en we doen daar regelmatig zaken mee. Niet alleen als er wapens of munitie verplaatst worden, ook tijdens oefeningen en schietseries bekijken we onze Bosnische collega’s.
Onze bezoeken leiden tot een goede samenwerking en veel kennis over het leger en hun optreden. Bij hen duren de meeste oefendagen niet zo lang als bij ons. Na het avondeten wordt er uitgeplugd (militaire uitdrukking voor stoppen met werken) en de avonden staan meer in het teken van sociale zaken. Er worden sketches opgevoerd en moppen getapt. Ook wordt de nodige alcohol genuttigd en veel militairen belanden nogal beneveld in bed. Oefeningen worden afgesloten met een barbecue, een groot vreugdevuur en een zuipfestijn.

De uitzending van SFOR-10 in Bosnië loopt tegen het einde en de reacties hier zijn dat het hartstikke is mee gevallen. Het werk is goed te doen en erg afwisselend. Daarnaast zijn er mogelijkheden om te ontspannen.

Een tijdje geleden nodigden de Bosnische collega’s ons speciaal uit voor één van de barbecues. Na een fout van een Bosnische chauffeur reed een DAF-truck bijna het ravijn in. Om dit te voorkomen, stonden twaalf man vier uur onafgebroken op de zijkant van de truck, in afwachting van SFOR-ondersteuning. De ‘reddingsoperatie’ was niet zomaar gedaan, dus het duurde even voordat de Bosnische rekruten, met verkrampte gezichten van de spierpijn, van de truck af mochten. De truck werd met succes weer op de weg getakeld door onze Smod-groep (sergeant-majoor onderhoudsdiagnosticus en zijn team) en herstel eenheid.

Ludieke zaken
Zo eens in de maand wordt er een feestelijke activiteit georganiseerd, zoals de beach/volleybalwedstrijd met Hawaiian party of het Griekse feest. Erg leuk waren de HighlanQ Games met muzikale ondersteuning door de Canadezen. Behalve het gebruikelijke paalwerpen, viertonnertrekken en hamerslingeren, wisten twee vrouwen van onze base ons, tijdens een enorme hagel- en hoosbui, te vermaken met een modderworstelgevecht. Dit kreeg uiteraard de nodige navolging.
Ook is er genoeg tijd om aandacht te besteden aan ludieke zaken zoals verjaardagen en bevorderingstesten. Iedereen is binnenslaper en om halfvijf hoeft niemand naar huis. Zo kreeg een collega met een beetje heimwee voor zijn verjaardag een Barbie voor in bed. En wordt er niet vreemd opgekeken wanneer een mannelijke militair achter een enorme tractorband de base rondholt. Of iemand loopt met een theepot als buddy, zodat ‘ie stoom kan afblazen als zijn bevorderingstest hem wat te zwaar wordt. Uiteraard worden de meest walgelijke opdrachten verzonnen voor deze testen. Sommigen worden wel 24 uur beziggehouden en zijn daarna volledig uitgeput. Uiteindelijk worden de felbegeerde strepen traditioneel natgemaakt, waarmee de bevordering een feit is. De commandant is als laatste bevorderd. Bij hem ligt de test nog vers in het geheugen. Het moge duidelijk zijn dat er ondanks de grote hoeveelheid werk die verricht wordt, tijd wordt vrijgemaakt voor ontspanning. Dat is een belangrijk aspect wanneer je een half jaar bij elkaar op de lip leeft. Het is een voorwaarde voor een goede sfeer en een plezierige werksituatie.

Berichten uit Bosnië.

Commando-overdracht.

Op 8 mei 2001 werd op een buitengewoon Mechbat-appèl op Dutchbase Bugojno de verantwoordelijkheid over de AO van de Nederlandse Battle Group overgedragen van 44 (NL) Mechbat RI JWF aan 11 (NL) Mechbat RHvS. De wisseling van de wacht tussen SFOR-9 en SFOR-10 was daarmee een feit.
Tijdens de ceremonie werden de vlaggen van SFOR-9 en de Regimentsvlag van het RI JWF gestreken en de vlaggen van SFOR-10 en het RHvS gehesen. Verder bood de aftredende BC zijn opvolger het “bord” met het embleem van het nieuwe Mechbat aan. In zijn toespraak gaf de scheidende BC, de LKol Maijers aan dat hem, ook bij deze SFOR-9, duidelijk was geworden dat de Nederlandse eenheden in Bosnië-Herzegovina belangrijk werk leveren. Hij noemde ook de samenwerking met de andere Battle Groups en de MND (SW) als goede herinneringen aan zijn tijd in het inzetgebied.

De nieuwe BC, de LKol Van Opdorp, bedankte de voorgangers van SFOR 9 en verzekerde hen dat SFOR-10 stond te trappelen van ongeduld om met de taak te kunnen gaan beginnen. BH.

Berichten uit Nederland.

Heeft u berichten, stuur ze ons.

E-mailcontact

 
Aan het Bravo eskadron 11 Tankbataljon. Hoe gaat het met jullie, heb reeds sinds lange tijd niets meer vernomen, enige uitzonderingen daargelaten en jullie berichten op de site.
Ik hoop dat jullie tijd voorspoedig verloopt en dat de laatste loodjes niet al te zwaar wegen. Ik wil de Kpl1 Bouchoms feliciteren met zijn bevordering, schijnt nogal een redelijke klus te zijn geweest.

De hartelijke groeten en kom bereden thuis,

Ritm Limpens P.
CHeel leuk ik was een van SFOR 9 jammer dat wij dit niet hadden.
Groeten daar in Bosnië en veel succes en sterkte.
PS ik hoop voor jullie op veel post (dat was mijn werk daar), R. Crouse.

 
Onze Ties is voor de tweede keer op uitzending, na Kosovo nu in Bugojno. Wij missen hem natuurlijk, zeker omdat hij a.s. zondag jarig is. Luitjes, jullie zingen natuurlijk wel met zijn allen voor hem “Lang zal hij leven”, nu wij dat niet voor hem kunnen doen, Marlene de Vaan – van Berlo.

 
Goede pagina, maar ik ben net op verlof van rotatie SFOR 10 wisten jullie dat ook een redelijke grote club van 13 GNK de missie steunt. verder ga zo door, Rodger. *** is aangepast, redactie website ***

 
Mijn vriend zit sinds 14 mei in Bosnië.
Het is zijn 2^e uitzending. Hiervoor heeft hij als KFOR-1 in Kosovo gezeten.
Toch went zo’n uitzending nooit echt. En mis je elkaar verschrikkelijk. Vandaar dat ik eens op zoek ging naar een pagina van de SFOR. Leuke pagina.
Als iemand op dit moment ook een vriend in Bosnië heeft zitten vind ik het altijd leuk als je ervaring uit wil wisselen.
Groetjes, Esther.

 
Hallo beste mensen,
Ik zie dat jullie een site hebben van SFOR-7 (ze was op bezoek bij de website van de BOSS/ Stoottroepen).
Mijn vriend gaat 7 mei ook op uitzending. Hij gaat naar Novi Travnik.
Komt er ook een site van 11 (NL) Mechbat SFOR-10 Novi Travnik?
Ik zou het leuk vinden om het allemaal een beetje bij te houden wat daar gebeurd.
Hoop snel antwoord van jullie te krijgen.
Leuke site trouwens veel info.
alvast bedankt, Nina.

 
Heb gelezen en gehoord van het tragische ongeval dat jullie is overkomen.
Dat het niemand geweest is van ‘mijn’ geliefde Eskadron, doet niets af aan de ernst van het gebeurde, ik wens jullie veel sterkte toe.
Old soldiers luck en kom bereden thuis.

P. Limpens
Ritmeester.

Artikel Bosnië, Eindhovens Dagblad, 29-9-2001.

SFOR-militairen uit Oirschot helpen bij heropbouw in Bosnië.

‘We zijn hier nog lang niet klaar’.

De uitzending naar Bosnië zit er weer bijna op voor de SFOR-militairen uit Oirschot. Zes maanden lang hebben ze toezicht gehouden en een handje geholpen bij de wederopbouw. Tijd om weer naar huis te gaan, vinden de meesten. SFOR is intussen nog lang niet klaar in Bosnië.

Door Marusja Aangeenbrug.

Sgt Dankers aan tafel. De Bosnische moslimvrouw is na de oorlog met haar gezin in een kapotgeschoten huis in een verlaten dorpje gaan wonen.

Bij veel huizen in Bosnië is het dak er tijdens de burgeroorlog afgeblazen. Overal zijn mensen bezig hun woning te repareren.

Ver van huis, maar toch een stukje Brabant in de buurt.

De militairen hebben dagelijks contact met de bevolking.

De ochtendmist kruipt nog traag tussen de barakken door als sergeant Dankers de poort van kamp Bugojno uit rijdt. Zijn ‘sociale patrouille’ voert vandaag naar Medini, een bijna verlaten gehucht in de bergen. Pas na kilometers hobbelen over een zandweg vol kuilen en plassen rijdt de jeep de mistzee uit. Hierboven in de bergen, in het vroege zonlicht en de eindeloze stilte, vergeet je bijna dat er bloed is vergoten in Bosnië. Maar het spookdorp van Medini roept de werkelijkheid terug. Stenen karkassen zijn het restant van explosies en beschietingen. De stemmen van de dorpelingen zijn allang verstomd. Dankers kijkt om zich heen naar de verkleurende bossen en de verlaten hellingen. “Hier houdt de wereld op.”

Alleen het Bosnische moslimgezin Smajic leeft hier. “Dobro dosli, welkom”, begroet Pasa Smajic haar onverwachte bezoek. Terwijl ze koffie begint te malen, probeert de sergeant uit te vissen van wie het huis is, waarin de zes gezinsleden wonen. Veel vluchtelingen hebben bij hun terugkeer na de oorlog namelijk een willekeurig, verlaten huis betrokken. SFOR probeert te registreren welke huizen aan wie toebehoren en wie er nu in woont.
“Dit huis is van een Kroatische familie”, legt Pasa uit. “Wij wonen hier tot oktober. In de winter is het hier te koud, dan gaan we naar de stad.” Het dak van het huis is opgeblazen, alleen de benedenverdieping is enigszins bewoonbaar. In een klein kamertje met een oventje en twee banken slaapt het hele gezin. Als het regent, sijpelt het water door het plafond heen.
Pasa laat een kamertje vol ronde tonnen zien. “We leven vooral van de verkoop van schapenkaas. We hebben ongeveer honderd schapen en geiten.” Als het huis na de winter nog leegstaat, komt de familie Smajic weer naar Medini, “want in de stad kunnen we niets doen met de dieren.” Dankers vraagt waarmee SFOR kan helpen. “Medicijnen”, zegt Pasa, want ze heeft hartproblemen. “Ik kan niets toezeggen, maar we doen ons best”, belooft de sergeant. Pasa is al tevreden. “Ik ben blij dat jullie hier komen. Wie zie ik hier anders? Alleen de hemel.”

Voor SFOR weinig militair wapenvertoon en spannende operaties. Er moeten weliswaar heel veel mijnen, wapens en munitie van de voormalige strijdende partijen opgeruimd worden, maar de vredesmacht is meer bezig met ‘civiele ontwikkeling’. “Wij bieden ondersteuning aan de mensen die bezig zijn met de wederopbouw”, legt luitenant kolonel Gerard van Opdorp uit, commandant van het 11^de Gemechaniseerde Bataljon (Mechbat)
“Het gaat traag, maar ze gaan verder met hun leven.” Vluchtelingen keren terug, restaureren hun huizen en zetten bedrijfjes op. Dagelijks trekken bijna dertig SFOR-patrouilles de bergen of de dorpen in om uit te vinden waarmee ze de mensen kunnen helpen. Of ze nu hun huis willen herbouwen of medicijnen nodig hebben, zoals Pasa Smajic, SFOR probeert bij te springen met geld, materiaal of mankracht.

Schoon water
Een eindje boven het dorpje Sokolina zitten Mehmed Bibic en zijn collega’s in de schaduw uit te rusten als kapitein Peter Schout en kapitein Ab Nijhof komen kijken hoe de bouwwerkzaamheden vorderen. Lokale aannemers hebben hier met SFOR-geld een schooltje en een waterreservoir gebouwd. “Nog een week”, schat Bibic, “en dan worden de dorpelingen het hele jaar door van schoon water voorzien.”

‘Civiel-militaire samenwerkingsprojecten’ (CIMIC), zoals dit in Sokolina, zijn bedoeld als duwtje in de rug. SFOR zorgt voor de financiën, de lokale bevolking gaat zelf aan de slag. Dit betekent voor veel Bosniërs een omslag van communistische volgzaamheid naar zakelijk denken. SFOR vergelijkt prijzen van lokale aannemers en huurt de beste in. De meeste ondernemers zijn niet gewend aan dit soort concurrentie. “We leren ze zakelijk te zijn”, legt Nijhof uit. “Je moet hier alleen niet dezelfde kwaliteitseisen stellen als in Nederland. Maar ja, beter kun je het gewoon niet krijgen. Als het maar functioneel is.”

Binnen de poorten van kamp Bugojno vormt het 11^de Mechbat een eigen wereld. Alles is aanwezig: een ziekenboeg, een kampcafé (‘Hart van Brabant’), sportfaciliteiten, reparatiewerkplaatsen, zelfs een taxfree-shop. Personeel uit Bugojno en omliggende dorpen poetst, wast en strijkt voor de militairen.
Eind oktober, begin november zit de uitzending er voor de meesten op. Het wordt tijd, verzuchten de meesten. Eindhovenaar Dennis Gijbels, huzaar 1: “We doen wel nuttig werk, maar ik had het wat spannender verwacht. Wat meer politie spelen.” Korporaal Thijs Plessen uit Helmond mist ‘het stappen en zijn vrienden’. Ook kok Dennis Vogel, soldaat 1 en afkomstig uit Strijp, telt de dagen. Thuis wachten zijn vrouw en zijn kind van een jaar oud. “Die heb ik nu een half jaar gemist, maar gelukkig kreeg ik video’s van thuis.”

De Oirschotse militairen mogen dan straks de Bosnische heuvels verlaten, SFOR als internationale vredesmacht kan volgens overste Van Opdorp voorlopig niet weg. “Er is nog geen adequaat bestuur en nog geen adequate wetgeving. Zestig procent van de bevolking verwacht dat SFOR voor altijd blijft. We zijn hier gewoon nog lang niet klaar.”