Deh Rawod 23-11-2007.

Adjudant, hier gaat alles zijn gangetje.
We zijn al ruim over de helft en de terugreis begint al in zicht te komen.
De mannen houden zich prima, doen netjes hun werk en als ik kijk naar het feit dat we een week na ontvangst van de opdracht al op het vliegtuig zaten en aansluitend weer na vier dagen de complete beveiliging van de base en aanverwante taken over hebben genomen, kunnen we gerust stellen dat we fijne mannen hebben.
Vanuit Tarin Kowt waar een ander gedeelte van het A-eskadron de beveiliging heeft overgenomen komen dezelfde berichten, ook hier laten de mannen zich van hun beste kant zien, ook al zijn veel dagen hetzelfde.

De bijgevoegde foto’s spreken voor zich.

Groeten van de “mannen” en (daarbij horen natuurlijk ook de twee vrouwen).

Eowi AEsk 11Tkbat Tim.

Van KAIA naar TK.	Op JAVA uitzicht.
Stand-by beveiliging heli.	Reym bevordering.

A-eskadron RHvS: 10 oktober 2007.

Geachte Regimentsgenoten,

Bij dezen een update over hoe het de leden van het A-eskadron van 11Tkbat tot nu toe is vergaan.

Zoals velen van U ongetwijfeld weten is het A-eskadron op uitzending in Uruzgan om daar de werkdruk die de laatste tijd zeer is toegenomen, te verlagen. Het is aan ons de nobele taak de beveiliging van Kamp Holland en Kamp Hadrian te draaien, opdat de mannen die ook buiten de poort werk kunnen verrichten deze taak niet als neventaak hoeven te doen. Dit is zeer noodzakelijk, maar daarover later mee. Allereerst zal ik U het een en ander vertellen over de weg naar Uruzgan voor het A-eskadron.

Maandag 24 september 2007 kregen de mannen te horen dat zij oer twee weken naar Uruzgan zouden vertrekken. U begrijpt dat er dan wat balletjes moeten gaan rollen. De Batstaf is dan ook zeer druk in de weer geweest om zoveel mogelijk zaken te regelen. Vaccinaties, dental fit, kleden, lessen, kortom een hele MGO moest gedraaid worden in korte tijd.

Hoe kort deze tijd zou zijn was tot vrijdag 28 september een raadsel; de politiek moest nog beslissen. Wat echter wel duidelijk was, was dat de C-TFUIII, de Kolonel Geerts, om ons zat te springen. Hij had ons het liefst gisteren. Bij zowel het kader als de mannen heerste er om deze reden ook grote onzekerheid; donderdag 27, zondag 30 en dinsdag 2 oktober waren mogelijke vertrekdata. Uiteindelijk werd vrijdag laat in de middag bekend dat het de dinsdag zou worden. Dat was voor velen een hele opluchting. Men wilde toch afscheid kunnen nemen van het thuisfront.

Na een zeer drukke week, waarin mensen zelfs nog paspoorten moesten halen en alles, was eenieder er die bewuste dinsdag klaar voor. Om de achterblijvers gerust te stellen en te informeren was er op die dag nog een TFI-dag met een afsluitende gezamenlijke maaltijd. Daarna stapten wij de bus in richting Eindhoven en dropen de achterblijvers af.

Op het vliegveld gebeurden geen noemenswaardige zaken. Wel was het leuk dat er veel personen ons onverwacht toch een hart onder de riem kwamen steken; ik noem een Regimentsadjudant, zowel de nieuwe als de oude als ook beide regimentscommandanten.
Initieel was het de bedoeling dat wij in de VAE zouden overstappen, echter, wij vlogen direct naar Kabul IA. Een echte Airport is dit nauwelijks te noemen. Het is dat ik net uit een vliegtuig stapte, anders dacht ik dat het een bouwplaats was.

Na een aantal uur te hebben moeten wachten, wat overigens geen straf was(Kabul IA heeft veel winkeltjes), vlogen we met een Canadees vliegtuig naar TK. We waren op locatie. Ons thuis voor de komende periode.

Onze slaaplocatie was de voormalige fitnessruimte. Deze was volgestouwd met 40 stapelbedden, waardoor de ruimte tussen de bedden gemiddeld 25 cm was. Het was in ieder geval knus. Dit zou de volgende dag echter veranderen, want de helft van de mannen moest naar Deh Rawod. Hoe het hen vergaat weet ik niet precies, maar er zijn nog geen problemen voorgevallen. Toen zij vertrokken waren, was de slaapzaal ineens een stuk ruimer. Ik wil bij deze ook van de gelegenheid gebruik maken om het Base-commando te roemen. Zij proberen echt alles zo goed mogelijk te regelen. In den beginne was er geen internet op de slaaplocatie, de volgende dag was het geregeld. Zo ook voor tafels, stoelen, stroom en T-shirts. We wachten echter nog steeds op goede schoenen, maar ook deze zitten in de pijplijn.
De eerste dagen stonden in het teken van bekend worden op de base. We deden rondes langs alle posten die wij zouden gaan bemannen. Daar spraken wij met de wachthebbenden en zij zijn erg blij met onze komst. Die jongens slapen tien tot veertien dagen in vijandig gebied en hebben zeer regelmatig contact. Ook geven velen, zo niet allen aan, dat er behoefte is aan tanks, al is het maar wanneer onze mannen vast zitten. Waar blijven deze paradepaarden, neusjes van de zalm, crème de la crème onzer krijgsmacht? De jongens die hier nu zitten maken echt veel mee, neem dat van mij aan, en hebben het zwaar. Tegen de tijd dat ze terug komen op de base en enkele dagen hebben om te rusten en onderhoud te plegen, moeten zij ook de wacht draaien. Dit valt hen zwaar en omdat niemand de wacht als hoofdtaak heeft voelt niemand zich geroepen de beveiliging weer recht te trekken. De mannen zijn allang blij wanneer er tijdens hun wacht niets gebeurt en zij de volgende groep weer op wacht kunnen zetten.

Wij echter hebben de beveiliging van Kamp Holland als hoofdtaak en zijn dus in staat een en ander recht te trekken. Er zijn nog enkele zaken die niet goed lopen, maar het uitvoerend personeel is goed bezig. Er wordt, naar mijn mening, echter te weinig aandacht besteedt aan kardinale zaken die geen spoed vereisen.

De taken die vallen onder de wacht is het bemannen van torens en het controleren van de toegang naar en van het kamp. 24 uur per dag, 7 dagen per week om voor alle bewoners de veiligheid te garanderen. Het is een ondankbare taak zeggen velen, maar de reden dat wij er zijn is een nobele, dat is wat ons op de been houdt. Zeker de nachtwacht is een mentale strijd. Het paradoxale eraan is dat het beter uit te houden wordt wanneer er zaken te melden zijn, maar dat dat juist geen goede zaak is. Het is gunstig voor het kamp wanneer de wacht zich, omdat er niets voorvalt, nutteloos voelt. Het zal dus een hele kluif worden scherp te blijven, maar dat kunnen wij. Wanneer wij, als wacht, het juiste doen, hoeven de bewoners van het kamp niemand te vrezen en laat dat nu ons motto zijn.

Wisselingen van de wacht in Uruzgan.

Woensdag 29 november 2006

De eerste rotatie van de troepen in Uruzgan heeft plaatsgevonden. Zij die er vier maanden op hebben zitten, gaan naar huis, verse troepen komen het gebied binnen en commandanten dragen hun verantwoordelijkheid over aan hun opvolgers.

In het bijzijn van kolonel Theo Vleugels, commandant van Task Force Uruzgan, droeg Luitenant-kolonel Piet van der Sar het commando over de Battle Group over aan Luitenant-kolonel Tim Luiten. Met de overdracht kwam er niet alleen een nieuwe commandant; de hele samenstelling van de Battle Group veranderde. Luiten: “We willen het succes van onze voorgangers voortzetten. Er zullen zeker verschillen zijn tussen ons optreden en dat van onze voorgangers, maar grote veranderingen zijn niet nodig.”

Van der Sar schrijft het succes van de missie toe aan de pelotonscommandanten en hun pelotons. Het zijn namelijk deze mensen die de contacten met de bevolking, politie en leger hebben en met bruikbare informatie terugkomen uit het gebied. Hij roemde de samenwerking tussen de pantser- en luchtmobiele infanterie. “Ik ben er van overtuigd dat de Bravo-compagnie van het 12de bataljon net zo makkelijk zal integreren in deze Battle Group als de Bravo-compagnie van 44 Pantserinfanteriebataljon voorheen deed.

Ook het Provinciaal Reconstructie Team wisselde dinsdag 28 november van personeel. Luitenant-kolonel Nico Tak stond sinds 1 augustus aan het hoofd van het PRT en legde met zijn mensen het fundament voor de komende periode in Uruzgan. Het nieuwe PRT gaat onder leiding van Luitenant-kolonel Gerard Koot door met het verder intensiveren van de contacten en het leveren van ondersteuning bij de ontwikkeling van zowel het provinciale bestuur als het districtsniveau. Door het oppakken van projecten dragen zij bij aan het daadwerkelijk verbeteren van de situatie in Uruzgan en het werken aan perspectief voor de bevolking.

Focus.

Uit Rinoceros nr 6-2006.

Het delicate werk van het Provincial Reconstruction Team.

Het poldermodel werkt niet in Uruzgan’.

Centraal tijdens ISAF en ‘opbouwmissie Uruzgan’, staan de zogenaamde Mission Teams als onderdeel van de Provincial Reconstruction Teams. Waar staan ze voor en wat doen ze? Tijd voor een kennismaking met een van de Oirschotse opbouwteams die binnenkort richting Uruzgan gaan: in dit geval Mission Team 1 onder leiding van majoor Wycliffe.

Dit is Mission Team 1.

MT-1 over:

… De Opleiding.

Eerste Luitenant Hanneke: “Onze voorbereiding is al voor de zomer begonnen. Naast extra lessen Cultuur en Geschiedenis krijg je als PRT´er ook de basisbeginselen van de Pashtuntaal bijgespijkerd. Goede kennis van zaken als cultuur, taal en omgangsvormen getuigt van respect voor de lokale bevolking en kan in ons voordeel werken. Jurjen en ik hebben als specialist tevens nog een toegepaste … maanden durende CIMIC-cursus gevolgd.”

Eerste Luitenant Jurjen: “Een goede kennis van het werkveld is natuurlijk ook erg belangrijk. Hiervoor hebben we regelmatig contact met onze collega´s die we binnenkort af gaan lossen.”

… Het spanningsveld tussen (weder)opbouw en beveiligen.

Majoor Wycliffe: “Ook ik heb wel eens gehoord van de stelling die zegt dat de lokale bevolking kiest voor de partij die het best voor haar zorgt. Ik vrees dat het hier gaat om de positieve uitleg. De bevolking kiest namelijk in eerste instantie voor de sterkste partij. De angst voor alles wat Taliban is, zit er behoorlijk diep bij de lokale bewoners. Daarom is het creëren en in stand houden van een veilige woon- werkomgeving door de battle group de basisvoorwaarde om goed ons werk te kunnen doen.
Zodra de weegschaal omslaat in ons voordeel (lees: die van de Task Force) kan de battle group zich meer op het blauwe werk gaan richten. We zijn in dat opzicht op elkaar aangewezen. Zover is het helaas nog niet. We concentreren ons nu op de veiligheid van de eigen troepen en proberen parallel daaraan voorzichtig PRT-projecten op te starten en/of uit te bouwen.”

… De essentie van het PRT-werk in Uruzgan.

“Onze missie wordt er een van de lange adem. De realiteit leert ons dat er op dit moment een grote groep ‘zwevende kiezers’ in Uruzgan rondloopt. De Afghanen die onderdeel uitmaken van die groep weten nog niet of ze onze kant moeten kiezen of die van de Taliban. Die twijfel heeft met name te maken met wat ik zojuist zei over de ‘sterkste partij’. Daarnaast willen de mensen in Uruzgan heel snel resultaten zien. Maar dat gaat nu eenmaal niet van de ene op de andere dag.
Zodra wij onze invloed hebben uitgebreid zullen we meer en meer met de lokale autoriteiten in contact treden om stapsgewijs samen met de Uruzgaanse bevolking aan wederopbouw te werken. Daarbij geldt het credo ‘Put an Afghan face on everything’. We hebben een beperkt budget dus moeten we heel doelgericht te werk gaan. De mensen in Uruzgan moeten bovendien zelf vooruit willen en daarbij ook zelf de daad bij het woord voegen. Wij zorgen voor de randvoorwaarden via advies en opleiding. Sporadisch zullen we ook zelf iets (her)opbouwen of herstellen. Oftewel, de Afghanen krijgen de credits; wij ondersteunen op de achtergrond. Binnen die strategie moeten we onze Westerse denkwijzen loslaten hoewel het zeer verleidelijk is om daaraan vast te houden.”

… Bergen werk.

Majoor Wycliffe: “Er ligt in Uruzgan op dit moment wel werk voor tien Mission Teams. Maar daar gaan wij als militaire organisatie niet over; dat is een politieke beslissing. Meer teams betekent ook meer force protection en ik geloof dat we ons personeelsplafond inmiddels wel hebben bereikt.”

… De Metamorfose: van cavalerist naar ‘opbouwwerker’.

Opper Marcel: “Ik vond het niet moeilijk om de knop om te zetten. Deze functie is reuze leuk en interessant om mee te maken. Enorm leerzaam ook. Bovendien laat deze missie zich met geen enkele andere vergelijken. Enig nadeel is het tijdelijk kwijt raken van de feeling met de mensen van het eskadron. Door de intensieve voorbereiding op deze uitzending weet je niet meer zo goed wat er leeft binnen de moedereenheid.”

… En Over.

Baarden.

Majoor Wycliffe: “De baard staat in Afghanistan symbool voor mannelijkheid. Het kan als ISAF-militair dus extra in je voordeel werken wanneer je je baard laat staan. Mogelijk wordt je met meer respect bejegend. Ik heb natuurlijk mijn getinte uiterlijk mee. Voor mij was de keuze daarom niet zo moeilijk. Maar na de uitzending gaat ie er weer af hoor.”

Opper Marcel en Eerste Luitenant Jurjen: “De majoor zou zo voor Afghaan door kunnen gaan.(..) Nee, wij laten onze baard niet staan. We zullen ´zonder´ respect af moeten zien te dwingen.”

Eerste Luitenant Hanneke: … (lacht)

PRT in het kort.

Het Provincial Reconstruction Team is een Amerikaanse ´vinding´ die voor het eerst werd toegepast in Irak: Tijdens ISAF worden de PRT’s voor het eerst gedurende Stage II van de missie als opbouwinstrument ingezet. Zoals de naam al aangeeft richt een PRT zich op de wederopbouw van een provincie door randvoorwaarden te creëren voor herstel van lokaal bestuur, lokale economie en veiligheid. Nederland draagt sinds oktober 2004 binnen ISAF zijn steuntje aan het PRT bij. Eerst in de noordelijke provincie Baghlan en vanaf dit jaar in Uruzgan tijdens Task Force Uruzgan als onderdeel van ISAF Stage III.
Met ingang van Task Force Uruzgan II zal het Nederlandse Provincial Reconstruction Team uit vier mission teams (tot nu toe waren dat er ‘drie’) en een staf, gaan bestaan. De leiding is in handen van Luitenant-kolonel Gerard Koot, normaliter commandant bij 11 Tankbataljon.
Hoe de organisatie van het (Nederlandse) PRT in elkaar steekt?
Elk mission team draagt de verantwoordelijkheid over één district. De staf brengt allerlei – door de MT’s in het veld verzamelde gegevens plus mogelijke knelpunten – in kaart. Vervolgens zoekt het PRT naar mogelijke oplossingen voor deze problemen. Dat doet het door in contact te treden met lokale autoriteiten.
Afhankelijk van onderwerp en gesprekspartner zijn ook andere functionarissen van de partij zoals vertegenwoordigers van de Koninklijke Marechaussee (opleiden van de Afghaanse politie staat bijvoorbeeld hoog op de politieke agenda). Een PRT zal overigens nooit op pad gaan zonder bijstand van de infanterie voor de gewenste Force Protection.

Hallo allemaal 01: 11 december 2006.

Ik ben geland. Na een lange reis met enige vertraging uiteindelijk in Tarin Kowt geland. In tegenstelling tot het schitterende weer tijdens de verkenning, was het nu nat en koud. Dat is op zich niet erg, maar het was hier een grote modderpoel. Alles spekglad en overal vette bagger. Het kamp is nog volop in opbouw. Ik slaap dan ook samen met mijn voorganger in zijn bureaucontainer: klein dus gezellig (zeg maar). We zijn begonnen aan de overdracht: lange dagen met heel veel informatie. Ik viel wel met m’n neus in de boter: de eerste avond een ontmoeting met onze collega’s uit de verengde Arabische emiraten. Heerlijk gegeten, en tevens enkele belangrijke spelers ontmoet.

Zondags was de broer van President Karzai in Uruzgan. De gouverneur organiseerde een shura: een vergadering met de stamhoofden (ca 100).
Fantastische gewaarwording: alle spelers tezamen. Interessant hoe dat hier gaat. Dit is eigenlijk een voorloper van ons eigen democratische bestel.
Hoewel niet gekozen, vertegenwoordigen ze hun stammen. Na afloop een lunch met de gouverneur, Qayum Karzai, en de verschillende andere “key players”.
Tijdens de lunch bood de gouverneur mij een geschenk aan: een tulband. Ik zei hem dat ik zeer vereerd was, maar dat hij mijn wel moest uitleggen hoe ik van de mooie lap stof en goede tulband maakte? Hij zei: nu of later? Dus nu: aan tafel werd mij de tulband vakkundig omgeknoopt. Zijn lijfwacht zei buiten (lachend): Ahhh, Taliban! Leuk begin. Ik begrijp dat in de Volkskrant op internet iets over de shura staat: ik kijk straks even of dat klopt.

Het is net na tienen hier. Even rust. Buiten is het donker, met een schitterende sterrenhemel. Prachtig, je moet er wel even de tijd voor nemen om daar van te genieten. Net uit een lange briefing gekomen. Het gaat goed met de overdracht. Heel veel ervaring, heel veel namen, achtergronden, verbanden, stammen, lijnen, projecten, besprekingen, plannen, opdrachten, ideeën, etc. etc. Dat allemaal opnemen heeft de omvang van mijn hoofd met enkele centimeters doen toenemen. Het bedrijf gaat echter normaal door, dus ook regelmatig naar buiten voor de nodige besprekingen of mensen komen naar ons toe. Eergisteren was er een aanval op een politiepost in het zuidoosten door de Taliban. We hebben daarbij kunnen steunen. Aanval afgeslagen de volgende ochtend. Goed optreden van de lokale politie: dappere strijders.

Alleen je ziet weer eens dat de bevolking van het dorp de dupe is: Taliban valt binnen, vecht vanuit hun huizen en verlaat ten slotte het dorp met de staart tussen de benen en met verlies van vier man. Er wordt niet gevraagd of het goed is, Taliban dicteert. Draagvlak onder de bevolking is er dus zeker niet overal, in tegen deel in grote delen hebben ze de buik vol van hen.

Het weer is opgeknapt: het is droog, ’s nachts een beetje vorst. Prima weer, de teams kunnen naar buiten en zaken doen. Er lopen heel erg veel projecten, en wij zetten die lijn door. Er komt langzaam maar zeker beweging, het gaat langzaam de goede kant op. Maar er is nog een hele lange en moeilijke weg te gaan. Je hebt hier te maken met een complexe samenleving, waar stammenverbanden een dominante rol spelen. Daarnaast loopt daar dwars overheen een politieke laag: wie is lid van welke partij en hoe staan die weer tegenover elkaar? De relatie met stammen ontbreekt dan weer.

Tenslotte is het ook nog van belang wat je tijdens de Russische bezetting hebt gedaan: was je een communist of niet? Leg dat allemaal op elkaar, trek daar nog eens dwars doorheen de Pashtunwali (de leefregels van de Pashtun) en kijk dan ook nog even welke rol een persoon in het openbare leven vervult, of hij macht heeft of niet en wie zijn vriendjes zijn en dan heb je het plaatje compleet: hij is een vriend, is neutraal of staat negatief tegenover ons, de ander of wat dan ook. Kortom, echt eenvoudig is het niet hier, maar des te boeiender. De mensen zijn bezig met overleven, we kunnen ze samen met de overheid een beetje perspectief bieden. De kinderen zijn enthousiast, net als op elke andere plek van de wereld. Zij geven aan of je echt welkom bent of echt niet.
De raketbeschieting vorige week is ook een realiteit waarmee we leren leven.
We werken en slapen in gepantserde onderkomens. De aanval is meestal beperkt tot twee raketten die van grote afstand, zeer primitief en zeer onnauwkeurig worden afgevuurd. Vaak hoor je de inslag niet eens. We maken er ons niet echt druk om, we zitten veilig. Ook dit is de realiteit, we laten ons niet afleiden. De lokale bevolking heeft het veel slechter dan wij, en om hen draait het hier. Ik ben ervan overtuigd dat ons werk er echt toe doet. Er is veel in beweging gezet, wij nemen het stokje van onze voorgangers over en zullen verder bouwen.

Groeten, Gerard.

Hallo allemaal 02: 17 december 2006.

Zaterdagavond: tijd om even bij te praten. Net een briefing klaar gemaakt, morgen hebben we bezoek van een Amerikaanse delegatie (20 man) die komen informeren naar onze politietraining. Dit is niet de eerste keer dat daar belangstelling voor is. De Amerikanen hebben nu drie keer bezoek gestuurd. Eerst een overste van hun trainingsstaf die kwam kijken of wij ons wel aan de richtlijnen van de Amerikanen hielden (die zijn verantwoordelijk voor de opleiding van de Auxilliary Police (een soort basisagenten die het enorme tekort aan politie moeten opvullen)). Deze man is drie dagen bij ons geweest, heeft alles gezien en was razend enthousiast over onze aanpak. We doen alles wat er in het Amerikaanse programma staat en er een klein beetje bij omdat Uruzgan nu eenmaal niet hetzelfde is als Kabul. Daarna kwam een delegatie van HQ ISAF en de Amerikaanse ambassade: ook drie dagen: ook weer enthousiast. Nu komt de hoogste Amerikaanse baas zelf kijken met een gevolg van 19 man met daarin nog een andere generaal. Als die zijn geweest kan alleen Bush himself nog komen denk ik. Maar, elk bezoek is een kans: we kunnen nogmaals ons verhaal vertellen.
We hadden het redelijk druk deze week: veel naar buiten geweest. Dat moet ook, want daar ligt ons werk. De missieteams zijn heel actief. Ik heb ze afgelopen zaterdag het bevel gegeven voor de gehele periode: ze weten nu wat ze waar moeten gaan doen. Hoe ze het doen, bepalen ze helemaal zelf. Maar we leggen wel prioriteiten en de juiste accenten. De teams zijn razend enthousiast en hebben goede contacten weten te leggen. Er komt heel erg veel informatie uit die contacten, die ons weer in staat stelt een goed beeld op te bouwen wat er precies gebeurt. Dat is hier behoorlijk complex: heel veel factoren van invloed spelen een rol, waarbij je pas na lang doorvragen en een goede verstandhouding de juiste antwoorden krijgt.
We hebben een PRT huis gebouwd op het kamp. Dit huis is in Afghaanse stijl opgetrokken en wordt werkruimte en ontvangstruimte voor ons. Dat het Afghaans is weten we onder de hand: het lekt, de stalen balken hangen door en ook zijn de muren niet altijd even recht. Misschien had onze genist toch wat vaker moeten kijken tijdens de bouw. De aannemer heeft beloofd alles te repareren, en de genie heeft gezegd dat er zeker geen onveilige situaties zijn. OK, Afghaanse stijl zullen we maar zeggen. De inrichting komt morgen, kortom het wordt nog wel wat
Deze week zouden de Minister van Defensie en de Minister van Ontwikkelingssamenwerking komen. Een bezoek dat met de nodige geheimzinnigheid was omgeven. Toen het programma na zeker tien wijzigingen eindelijk vast stond, kwam er een bijna-crisis in Nederland. De ministers vertrokken vanaf Kabul weer terug. Gelukkig kwam de rest alsnog, maar werd het programma alsnog aangepast. Geeft niks, we zijn hier toch binnen en hoeven niet naar huis. Goed bezoek overigens, waar we als Task Force ons verhaal hebben kunnen vertellen aan zowel de NL ambassadeur bij de NAVO als die bij de EU.
Vanochtend kwam de nieuwe Russische Mi 26 HALO helikopter binnen. Na het tragische ongeval met de vorige, toch een spannend moment. Het was mistig en de zon stond al boven de horizon: een prachtig lichtspel. Als dan die enorme helikopter tegen de zon in aan komt vliegen en met zijn enorme rotor de mist letterlijk wegblaast, is dat wel een fantastisch schouwspel. Veel post, het hele kamp weer gelukkig.
Deze week was ook de gouverneur weer terug. Met hem gesproken over verschillende zaken. Onder andere over een antipapaver programma. Hij moet ervoor zorgen dat er dit komende jaar veel minder heroïne wordt geproduceerd. Dat is geen gemakkelijke opgave. De heroïne-industrie is een echte multinational waar heel erg veel geld in omgaat. Om nu te verwachten dat een eenvoudige gouverneur van een armzalige provincie als Uruzgan dit in een paar maanden even oplost, is wel wat veel gevraagd. Gisteren is hij weer vertrokken naar Kabul om daar met het ministerie van Counter Narcotics over te praten. Ook zijn er workshops, dus wie weet rolt er een briljant plan uit. Ik heb zo mijn twijfels: het is wel wat veel gevraagd. Wij willen in ieder geval met hem meedenken, maar het moet wel zijn plan zijn en hij zal het echt zelf moeten uitvoeren.
De media vergeten ons niet. We hebben al twee weken een team van de KRO binnen die een reportage maken over onze uitzending. Tijs en Gwenda worden al vanaf Oirschot door ze gevolgd. Na onze terugkeer komt het op TV. Een echte soap misschien? Ook Vrij Nederland en De Groene Amsterdammer zijn op bezoek. Interviews gegeven, maar afwachten wat er uiteindelijk wordt gepubliceerd. We hebben ze ook meegenomen met de missieteams op meerdaagse patrouilles. Ben benieuwd wat ze schrijven, ze waren heel erg enthousiast. Ook Time Magazine was op bezoek. Die is wel naar de Gouverneur geweest en heeft mij geïnterviewd, maar niet met een missieteam mee. Ach ja, je kunt niet alles hebben.
Goed nieuws vanuit Nederland. Mijn verzoek om een vierde missieteam is goedgekeurd en begin januari komen ze binnen. Ik ben daar heel blij mee, we hebben meer dan genoeg werk en een vierde team geeft ons echt veel meer capaciteit. Ik vind het daarnaast ook heel leuk voor het team zelf: zij hadden zich helemaal opgewerkt met ons en ik heb ze moeten teleurstellen dat ze niet meekonden. Ik heb ze wel beloofd om de eerste de beste gelegenheid aan te pakken om ze op te laten roepen als ik ze om operationele redenen dacht nodig te hebben. Die waren er, en Den Haag heeft heel snel besloten: goede zaak!
Het is inmiddels 23.30 uur, Richard komt binnen om te vragen of ik wel lekker ben: tijd om er een punt achter te zetten. Tot de volgende mail, groeten van een heel enthousiast PRT-team.

Groeten, Gerard.

Gelukkig Nieuwjaar vanuit Uruzgan voor jullie allemaal.

We hebben hier een heel gezellig nieuwjaarsfeest achter de rug. Zonder vuurwerk en alcohol, dus een beter begin van 2007 is nauwelijks mogelijk. 3FM heeft er een heel gezellige avond van gemaakt. We hadden de eetzaal compleet omgetoverd tot de gezelligste discotheek van Tarin Kowt (ongelogen waar!).

Ons oud en nieuw viel samen met het Eid Al Adha, het offerfeest, van de Afghanen. Dit feest markeert het einde van de Hadj en wordt overal uitgebreid gevierd. ’s Middags zijn we met de CDS en C-LAS op bezoek geweest bij de gouverneur. De hele stad was in feeststemming: iedereen in zijn mooiste kleren, heel erg veel mensen op straat en de gouverneur had een uitgebreide variëteit van koek op tafel staan. Een kort beleefdheidsbezoek van de CDS, want hij was hier om met ons en C-LAS oud en nieuw te vieren. Dat is prima gelukt. Ook de jongens in Deh Rawod heeft hij niet vergeten, kortom een goed bezoek voor ons allemaal.

Rondom het Eid feest hadden de Afghanen de nodige veiligheidsmaatregelen genomen. De dreiging is er hier nog altijd, en zeker feestdagen zijn gewilde dagen voor aanslagen. Tot nu toe redelijk rustig gebleven. Gisteren in Deh Rawod is een ANP-politieman doodgeschoten door een militia-agent. De toedracht is onduidelijk, maar de militia-leider en de District Chief zijn onvindbaar. Het stinkt wel, maar we hebben nog niet helemaal scherp wat er precies is gebeurd. We proberen in ieder geval dit voorval te gebruiken als extra munitie om niet functionerende overheidsdienaren aan een andere baan te helpen.

Ons werk ligt vooral buiten het kamp. Gelukkig dat de teams vrij veel naar buiten kunnen, al hoewel de teams zelf nog veel vaker naar buiten zouden willen. We koppelen de teams aan de pelotons van de battle group, maar ook aan de Australische Reconstruction Task Force en aan onze commando’s. Richard en Gwenda zijn net terug van een meerdaagse patrouille naar Chora met het KCT. Prima verlopen, en erg nuttig voor ons: buiten kunnen we zaken doen. We voeren regelmatig meerdaagse patrouilles uit door het gehele gebied. Deze zijn zeer effectief, want je bent veel langer tussen de bevolking. De contacten zijn erg goed, maar in de gebieden waar Taliban veel invloed heeft is dat anders. Vaders sturen hun kinderen naar binnen en mijden elk contact. Dat hoeft niet perse afkeer van ISAF te betekenen. Vaak is het een gevolg van de angst voor Taliban. Taliban straft mensen op niet zachtzinnige wijze wanneer zijn contact hebben met de Kaffirs (ongelovigen, dat zijn wij dus). Mensen worden bedreigd, ontvangen zogenoemde night letters waarin allerlei bedreigingen staan. Mensen die met ons werken, zoals werknemers op het kamp, lopen extra risico. In Deh Rawod is het al gebeurd dat een medewerker thuis werd bezocht, men zijn kuit open sneed en er vervolgens zand in wreef om het nog even erger te maken. Ook onze ANAP-agenten-in-opleiding zijn met dergelijke brieven geconfronteerd. Dapper dat zij desondanks toch hun training hebben voortgezet bij ons. We zijn hier dus niet voor niks.

Het werk verloopt goed. We hebben in onze eerste maand al 30 projecten opgezet. Variërend van kleine zaken (een waterpomp, dekens) tot grotere projecten (vuilverzamelbakken in de hele stad (kost $50.0000). Daarnaast staan er nog een aantal echt grote projecten op stapel. Zo gaan we de weg van TK naar Chora verbeteren. Dit is een miljoenen project, en erg belangrijk voor het ontsluiten van bepaalde gebieden. Ook de bouw van bruggen staat op stapel. Eergisteren zijn ze begonnen aan de bouw van een brug aan de oostzijde van TK. Ook gaan we in andere delen van ons gebied bruggen aanleggen. Infrastructuur is belangrijk voor het ontsluiten van gebieden en daarmee het bevorderen van de handel. Tenslotte ligt daar de toekomst. Onderwijs wordt een thema dit jaar. Niet alleen de overheid wil hierin investeren, maar ook wij zijn ermee bezig. Wij verzinnen het niet allemaal in splendid isolation. Via het Provincial Development Committee stemmen we de plannen van de Afghanen en onze ideeën op elkaar af. Alles wat we doen is in nauw overleg met de Afghanen: zij zitten niet te wachten op westerse oplossingen voor Afghaanse problemen. Op deze wijze stellen we ook zeker dat de Afghanen zich verantwoordelijk voelen voor de projecten die wij realiseren.

Ook voor de politie staat het een en ander op stapel. Zo komen er nieuwe politiebureaus in de districten en gaan we een Provinciaal Trainings Centrum opzetten. Geen kleine projecten. Niet alleen het bouwen van het gebouw hoort hierbij, maar ook de gehele opzet van het trainingscentrum, het management en de inhoud van trainingen. We doen dit in nauwe samenwerking met de Amerikanen, want die zijn onze vrienden sinds hun laatste bezoek.

Overigens hebben ze absoluut woord gehouden. Al onze wensen en verzoeken willigen ze in, de eerste spullen zijn al onderweg. Prima samenwerking zo. Over samenwerking mogen we toch al niet klagen. Dat loopt soepel en gesmeerd, op alle niveaus. Ik neem m’n petje af voor de Task Force staf. Ze hebben een lange periode heel intensief gewerkt met onze voorgangers.

Nu zijn wij er als nieuwelingen, die toch net weer even anders werken en vooral ook andere ideeën hebben. Dan zou je kunnen verwachten dat men daar niet voor open staat en de laatste twee maanden vooral op oude voet verder gaat. Maar ze staan open voor onze ideeën en hebben dat ook vertaald in het nieuwe operatieplan. Flexibiliteit is dus echt een kenmerk van de mannen van het jaar. Dat was natuurlijk wel even leuk om te horen dat wij, de militairen in Uruzgan, tot mannen en vrouwen van het jaar gekozen zijn. Niet alleen leuk, maar vooral een erkenning voor het werk wat we doen en de belangstelling die ervoor in Nederland is. Ik denk dat de waardering voor de gehele krijgsmacht de laatste jaren sterk is toegenomen, en dat deze missie daar extra aan heeft bijgedragen. De moeizame besluitvorming in Nederland was geen goed voorteken, maar ik denk dat de wijze waarop alle militairen hier hun opdracht hebben uitgevoerd (en dat nog steeds doen) niet alleen nationaal maar ook internationaal wordt gewaardeerd. Natuurlijk zijn er nog steeds sceptici, maar die zijn van harte uitgenodigd om te komen kijken.

Ik ben heel benieuwd hoe het artikel in de Groene Amsterdammer eruit gaat zien. Harm Botje is hier twee weken geweest. Hij bekende zelf dat hij helemaal om was: als fervent tegenstander van deze missie had hij hier gezien dat we verdomd goed werk deden en op een respectvolle wijze. Ach zo zie je maar, dat het makkelijk oordelen is vanaf de zijlijn. Begin januari zou het artikel geplaatst worden, ik ben benieuwd.

1 januari, voor ons net zoals gisteren, een gewone werkdag. Alle teams zijn eruit, de staf is bezig met allerlei stafzaken en het verder uitwerken van plannen (op politiegebied ligt er nog wel het een en ander), namens ons allemaal het allerbeste voor 2007, succes met de zoveelste goede voornemens en tot mails. Gerard.

Hallo allemaal 04: 23 januari 2007.

T’is al een tijdje geleden dat ik jullie heb bijgepraat. Er is dan ook veel gebeurd in de afgelopen drie weken.

Begin januari hebben we een shura gehouden in Khas Uruzgan. Een shura is een bijeenkomst van stamoudsten en stamleiders waarin er over van allerlei onderwerpen wordt gesproken. Dat gebeurd op kleine schaal (een dorpsshura over de aanleg van een waterput) maar ook op districtsniveau en op provinciaal niveau. Eigenlijk is het een eenvoudige vorm van democratie, die al eeuwenlang in Afghanistan wordt gebruikt.

Zo ook de gouverneur. Hij gebruikt shura’s om in de districten te praten met de bewoners van de districten. Die bewoners worden dan vertegenwoordigd door de stamoudsten. Een fascinerend gebeuren, wat een hele directe vorm van democratie is (misschien een ideetje voor D’66?). Nu is het reizen binnen Uruzgan niet altijd even makkelijk. Niet alleen de wegen zijn van matige kwaliteit maar vooral Taliban is erg lastig, al helemaal voor overheidsdienaren. Dus in dergelijke gevallen vliegen wij de gouverneur en zijn gevolg in.

Ik heb een klein team vooruit gestuurd die op de Amerikaanse basis (Forward Operating Base Anaconda) samen met de Amerikaanse Special Forces de voorbereidingen hebben getroffen. Vervolgens vliegen wij een dag van te voren in. De gouverneur neemt daarbij een man of twaalf mee: de voorzitter van de Provincial Council, de Chief Judge, de directeur van de inlichtingendienst NDS, zijn spokesman en de nodige directors.

Wij slapen op de US base, de gouverneur en zijn gevolg slapen bij de lokale District Chief. De dag erop vindt de shura plaats. De US special forces dragen samen met de lokale politie org voor de veiligheid. Om tien uur begint de shura, ei de gouverneur. Bijna goed: vanaf tien over tien kwamen de eerste dorpsoudsten binnen. Om elf uur kwam de gouverneur binnen. Iedereen staat op en de gouv begroet een ieder persoonlijk. Vervolgens gaat hij naar de plaats het verst van de deur: de ere plaats en nodigt mij uit om vooral naast hem te komen zitten (het heeft soms voordelen om baas te zijn).

Plaatsen zijn erg belangrijk hier. Afhankelijk van je positie mag je ergens zitten, of nergens als je onbelangrijk bent dus. Iedereen zit op de grond op tapijten. Bij ons worden nog snel wat extra dekens neergelegd, zodat je iets minder hard zit.
Alle Afghanen, op de gouverneur en enkele andere hoogwaardigheidsbekleders na, trekken hun schoenen aan het begin van de ruimte uit. Wij houden onze schoenen aan, maar zorgen ervoor dat er niet te veel bagger onder zit. Een mullah opent de bijeenkomst met een gebed of citaat uit de heilige koran.

Vervolgens opent de “gespreksleider” en vraagt wie er allemaal iets wil zeggen. Vervolgens krijgt elke spreker om de beurt de mogelijkheid om zijn zegje te doen. Men geeft aan wat de problemen zijn, wat er speelt, wat ze van de regering vinden en verwachten. Soms zeer beleefd (fijn dat u naar ons toekomt, u bent een goede gouverneur), vaak heel eerlijk en open (de regering belooft van alles maar doet niks, jullie luisteren niet naar ons, er worden onschuldige mensen vermoord of gevangen gehouden).

Ook spreken ze mij aan op zaken die ISAF wel of niet zou doen, waarbij vaak ook de Amerikanen worden bedoeld. De gouverneur reageert aan het einde.
Ik spreek van als voorlaatste en leg uit wie we zijn, wat we doen, waar we vandaan komen en dat we de Afghaanse cultuur respecteren. Soms ga ik op de vragen of opmerkingen aan mijn adres in. In dit geval sprak Jumagul mij aan over de gevangenneming van een belangrijke stamleiders. Jumagul is een oude mudjaheddin strijder die een zeer gerespecteerde stamoudste is.
Hij wordt vol ontzag aangesproken met commandant. Hij is eerder met een delegatie van tien man helemaal naar TK gekomen om over deze gevangenneming te spreken. De man in kwestie is door de Amerikanen opgepakt en verblijft sinds dien in Bagram. Hij zit vast vanwege mogelijke Taliban connecties.
Ik heb hem toen beloofd te kijken wat ik kon doen. Dat is geen sinecure: de Amerikaanse lijnen zijn even anders dan de ISAF lijnen, en wij hebben daar geen enkele invloed op. Ik heb het uiteindelijk via Generaal van Loon, Commandant Reginal Command South, gespeeld. Maar ook hij kon geen verdere invloed uitoefenen.

Dat hebben we ook telefonisch aan Jumagul laten weten. Maar natuurlijk probeert hij het nu nog een keer in deze shura. Ik heb hem aangegeven dat de man in goede gezindheid verkeert maar nog steeds vast zit. Wij kunnen hem niet vrij krijgen, we zullen dus het Amerikaanse onderzoek moeten afwachten. Als de man onschuldig is, komt hij uiteindelijk vrij. Dan is het aardig om te zien hoe men hiermee omgaat: “dank voor al uw inspanningen, ik begrijp dat ISAF zijn best heeft gedaan. Alleen jammer dat hij nu nog niet bij ons is.”

De shura is na zo’n twee en half uur afgelopen. Iedereen is tevreden: de overheid heeft naar de mensen geluisterd, Munib (de gouv) heeft aangegeven wat er momenteel wordt gedaan in hun district maar heeft ze ook op een aantal zaken gewezen waar hij minder tevreden over is.
De weg terug duurde iets langer. De geplande helikoptervlucht om 12 uur ’s nachts werd eerst verlaat en ten slotte, om twee uur ’s nachts afgelast.
Ik heb in de tussentijd een Afghaans spelletje geleerd van de gouverneur om de tijd te kunnen doden. Vervolgens iedereen weer naar bed, wachten op een volgende vlucht. Khas Uruzgan is een redelijke uithoek. Hoog gelegen in de bergen (2.500 m), een Alpen sfeertje compleet met sneeuw.

Helikopters vliegen hier geen lijndiensten, kortom twee dagen later vlogen we weer terug. Aansluitend verbleef ik precies twee uur op Kamp Holland om vervolgens door te vliegen naar Kabul voor een korte PRT cursus. ’s Avonds een bezoek aan de ambassade om even bij te praten over onze plannen, problemen en andere zaken. Heel nuttig. De ambassade speelt een heel belangrijke rol: veel duurzame projecten voor de wederopbouw lopen via de ambassade.

Ook hebben ze goede contacten in Kabul met de overheid en de internationale organisaties. Als we iets niet voor elkaar krijgen in Uruzgan, dan proberen we het via de ambassade. De ambassadeur is zeer gedreven man. Ook zijn stafleden gaan ervoor. Dat maakt het allemaal wel wat makkelijker, maar de kerst en oud/nieuw periode vertraagt het een en ander wel een beetje. Wij werken wel zeven dagen per week, maar normale mensen natuurlijk niet. Het ambassade personeel werkt zes dagen per week en gaat af en toe met verlof. Rond kerst is het dus wat rustiger, maar dat hebben we nu weer ingehaald.

De cursus was op het hoofdkwartier van ISAF. Hoog reünie gehalte: veel bekenden tegengekomen. Niet alleen Nederlanders, maar ook een aantal Engelsen die ik uit Münster en Bosnië kende en een Duitser die ik uit mijn DCBC periode kende. De cursus was kort en heftig. We waren met 20 man, voornamelijk PRT en G9 personeel. Het gebruikelijke ritueel: hele goede briefings afgewisseld met absolute bagger. Op de vraag: wat kunt u voor mij betekenen, blijven sommige briefers het antwoord schuldig: niet zo zinvol dus. Maar goed voor de contacten, zowel tussen de PRT’s als met het hoofdkwartier. Ook heb ik een bezoekje gebracht aan de staf van de Special Civilian Representative, Daan Evers. De SCR is de civiele evenknie van Com ISAF. In zijn staf werken voornamelijk politieke adviseurs, maar ook een paar militairen.

Via Kandahar weer terug naar Uruzgan. In Kandahar eerst even langs het OGRVpeloton. Dit is een peloton van mijn bataljon dat daar de bewaking van de Nederlandse F-16’s regelt. Goed om daar weer even te zijn, met mijn mensen te praten en te kijken of ik nog iets voor ze kan betekenen. In Uruzgan liep het PRT natuurlijk gewoon door. Mijn plaatsvervanger had op uitstekende wijze de toko gerund tijdens mijn afwezigheid. Ons tempo ligt erg hoog en er gebeuren heel veel dingen tegelijkertijd. Maar iedereen hier werkt keihard en heel effectief. Ik had dus echt twee dagen nodig om weer helemaal bijgepraat te worden.

Machtig mooi om te zien hoe een klein team zo veel werk kan verzetten. Het loopt dus erg goed hier. We hebben nu meer dan 100 projecten lopen of afgerond. Een deel daarvan is het werk van onze voorgangers (56 projecten) maar ik wil alleen maar illustreren dat er veel werk wordt verzet. De samenwerking met de battle group is uitstekend. We kennen elkaar al vanuit Oirschot, en de meeste mensen kennen elkaar ook persoonlijk. Dat scheelt veel vragen. Deze week is de eerste helft van de nieuwe task force staf binnen gekomen.

De oude draagt volgende week het werk over aan de nieuwe. Dat loop heel soepel en gesmeerd, het werk gaat gewoon door. We zijn nog steeds veel buiten, al zouden we nog meer naar buiten willen. Samen met de battle group zoeken we naar manieren om dat mogelijk te maken. Dat valt niet mee, want voor elke verplaatsing is force protection nodig. Helaas is het nog niet zo dat we als missie teams alleen op pad kunnen. Gisteren werd dat nog eens onderstreept. Een zelfmoordenaar in een auto boorde zich in een patrouille. 5 man raakten gewond. Een ervan was van mijn missieteams. Ik heb hem gisteravond bezocht in het hospitaal hier.

Hij, en de vier anderen hebben heel veel geluk gehad. Ze hadden allemaal net zo goed dood kunnen zijn. De verwondingen zijn vooral aan het gezicht en de handen. Een man heeft ernstig oogletsel en ligt nu in een Amerikaans hospitaal. Mijn collega heeft verwondingen aan zijn hoofd en gezicht en aan zijn hand. Hij zal, net als drie anderen, terug moeten naar Nederland voor verdere operaties. Maar niets is levensbedreigend en hij komt er wel weer bovenop.

Het hoort er helaas bij, maar zo’n aanval drukt je weer even met de neus op de feiten: het is hier nog niet veilig. Het werk gaat gewoon door, de pelotons en missieteams zijn gewoon buiten. We blijven alert, vinden veel IED’s (Improvised Explosive Devices: bommen en boobytraps). Morgen gaat hij naar Nederland, dus ik ga nog even bij hem langs om te kijken hoe het hem vergaat. Hij heeft zijn humor behouden, maar zal zich vandaag best wel een beetje brak voelen. Vanmiddag hebben we in ieder geval zijn medaille opgespeld, dus hij gaat gedecoreerd terug!
Groeten,

Gerard.

Hallo allemaal 05: 5 maart 2007.

Het heeft een tijdje geduurd sinds jullie van mij hebben gehoord. Het is hier behoorlijk druk gebleven. Vandaar dat het even gaan zitten voor een mail enigszins onder de tram is gekomen. Ik ben net terug van een week op pad naar Kandahar en Kabul. Regelmatig zijn er regionale besprekingen. Afgelopen zondag was de bespreking in Kandahar bij Regional Command South. Alle vier de PRT’s waren daar voor uitgenodigd, evenals de politieke adviseurs en de ontwikkelingsadviseurs. Tevens zijn daar ook vertegenwoordigers van organisaties zoals USAID, een belangrijke NGO hier. Zo’n bespreking geeft je niet alleen de kans om veel informatie te vergaren, maar ook de problemen en uitdagingen van onze eigen provincie over het voetlicht te brengen. Een ander belangrijk punt is het leggen van contacten. Ik roep al sinds december dat Uruzgan niet mag worden vergeten, zowel tegen Afghaanse overheidsfunctionarissen als tegen de internationale gemeenschap hier. Overal waar ik kom vraag ik er aandacht voor. Dat begint nu langzaam zijn vruchten af te werpen. Tijdens de conferentie in Kandahar had de baas van USAID aandacht voor onze provincie. Zij gaf ook aan dat de vertegenwoordiger van USAID bij ons meer projecten zou gaan doen: prima: daar zitten we nu precies op te wachten. Tijdens de twee daagse conferentie in Kabul, is Uruzgan de meest genoemde provincie geweest. Heel veel sprekers noemden met name onze provincie. Dat betekent dus dat ze er aandacht aan besteden. Wil nog niet zeggen dat morgen alle problemen zijn opgelost, maar het beweegt in de goede richting. Ik geniet wel van dergelijke bijeenkomsten: interessante besprekingen, goede briefers (onder andere commandant ISAF, de hoogste burger van NAVO (ambassadeur Everts) en hele interessante discussies. Geeft een goed beeld van wat er allemaal speelt. Ook is het goed om daar de contacten te leggen. Helpt ons altijd weer verder.

Ik had maandagavond twee besprekingen op de ambassade: een delegatie uit Nederland die over Counter Narcotics wilde praten en de plaatsvervangend minister van het ministerie van Rural Rehabilitation and Development. Zinvolle besprekingen, die ons werk hier verder ondersteunen. De Counter Narcotics commissie was door de nieuwe minister van ontwikkelingssamenwerking aan de Tweede Kamer toegezegd. Deze commissie kijkt naar de ontwikkelingen op dit gebied in Afghanistan en Uruzgan in het bijzonder. Vervolgens zijn zij doorgevlogen naar Uruzgan en hebben daar met zowel de Task Force als met de gouverneur gesproken. Minister Rahimi van MRRD zei toe op heel korte termijn veel in Uruzgan te gaan investeren: zowel met mensen als met geld en projecten: prima, dat helpt hier de handel vooruit! Donderdag teruggevlogen met een klein toestelletje, dwars over de Hindukush bergen: schitterend. Veel sneeuw, dus we kunnen nog wat smeltwater verwachten. Ik ben dus een week weggeweest: er ligt dan meteen een puist werk op je te wachten: dat mag enige naam hebben. Het was donderdagavond meteen 11 uur, en vrijdagavond ook al. Maar we komen weer bij.

Gisteren hebben we ons eindfeest gevierd. We doen dat wat vroeg omdat de eerste mensen binnenkort al terug gaan (sommigen zitten hier al vier en een halve maand). Dus gisteren een leuke middag en avond: volleyballen, medaille-uitreiking, BBQ en een spetterende quizavond: fantastisch. Heel veel lol gehad, iedereen razend enthousiast. Kortom, de sfeer is nog altijd optimaal. Ik ben dan ook heel erg blij met en trots op deze club: fantastische mannen en vrouwen die een heel puik stukje werk wegzetten. We hebben vanaf het begin een heel hoog operationeel tempo ingezet, dat we continu volhouden. De hoeveelheid projecten die we ingang hebben gezet is fenomenaal. Ook het investeren in de Provincial Development Committee is groot. Dat levert niet direct tastbare resultaten op, maar dit committee met drie belangrijke ontwikkelingswerkgroepen vormt de sleutel voor het opbouwen van deze provincie. Mijn mensen stoppen er enorm veel effort in om deze mensen te leren hoe ze moeten plannen. Dat kost veel tijd en energie, maar is een echte diepte investering. Ook hebben we UNAMA (een overkoepelende VN organisatie) en UNDP bereid gevonden om trainingen aan de mensen van het PDC te geven. Kortom, ook hier beweegt alles de goede kant op. Is het dan allemaal rozengeur en maneschijn? Dat niet, de veiligheid is een zorgpunt. De politie loopt achter en kan onvoldoende veiligheid bieden. Vandaar dat de Task Force tijdelijk de uitbreiding van ons gebied wat afremt. We hebben de politie nodig om verder te kunnen gaan. Doe je dat niet, dan trek je een vacuüm achter je waar de Taliban weer vrij spel kan krijgen. Dat willen we voorkomen. We hebben een aantal initiatieven ontplooid die we in de verschillende kanalen hebben ingeschoten om deze situatie in de nabije toekomst te verbeteren. Ook dat is een deel van ons werk. Daar zijn de verschillende contacten die de politieke adviseur en ik leggen wel heel erg handig voor. Daarnaast ondersteunt de ambassade in Kabul ons ook perfect in ons werk. Het is een beetje schaken op tien borden tegelijk, maar dat maakt het werk wel heel interessant. Het is jammer dat we aan het eind van de maand het stokje moeten overdragen aan onze opvolgers, juist omdat we nu momentum hebben gekregen en een aantal belangrijke ontwikkelingen ingang hebben kunnen zetten. Maar aan de andere kant, het vooruitzicht om vrouw en kinderen weer te zien is ook heel erg prettig.

Groeten uit een zonovergoten Tarin Kowt,

Gerard.

Bericht aan thuisfront 2006-01.

Tarin Kowt, 17 december 2006.

Algemeen
PRT rotatie 2 heeft na een handover – takeover periode het roer overgenomen van de voorgangers. Op 1 december was het merendeel van onze mensen al in het gebied. Inmiddels zijn ook de laatste bestuurders aangekomen. Sterker nog missieteam 4 staat al in de startblokken en zal ons binnenkort komen versterken.

De Start
Een aantal mensen was al op een verkenning geweest in september maar voor de rest was het de eerste keer in Afghanistan.
Maandenlang hebben we ons in Nederland zo goed mogelijk voorbereid. Hierbij hebben we getraind in allerlei procedures en daarnaast veel gelezen en geleerd over de lokale cultuur. Dat laatste heeft ons hier veel voordeel opgeleverd.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat je wat je hier in het operatiegebied aantreft nooit helemaal kan voorbereiden in Nederland. Als je hier bent en alles ziet, ruikt en voelt krijg je pas het beeld van wat anderen al verteld hadden.

Operaties
De Missieteams zijn van start gegaan om alle belangrijke mensen in hun deel van het gebied te spreken te krijgen. Zowel in Tarin Kowt, de buitengebieden, m.n. Chora en ook Deh Rawod. Ook zijn er gelijk een aantal projecten opgestart om de armste mensen de winter door te helpen. Hierbij zorgt onze S8 voor alle financiën.

De samenwerking met de battle group die onze beveiliging levert verloopt uitermate goed.
Binnen de staf is de KMar druk bezig met de opleiding van grote aantallen nieuwe politiemensen. Onze instructeurs geven zelf lessen, gaan mee schieten en bepalen wie er slaagt voor de cursus. We hebben net 84 man opgeleid afgeleverd. Je ziet ze al staan in de stad bij belangrijke gebouwen en in checkpoints die het verkeer controleren.

Het Cimic Support Element is bezig met contacten met het provinciale bestuur. Er zijn allerlei vergaderingen waarbij de ministers nadenken over de toekomst van Afghanistan. Wij helpen hen bij het denken en uitvoeren daar waar ze er zelf niet uitkomen.
De Sectie 2 is erg druk met het bijhouden van alle informatie die uit alle gesprekken komt. Zij weten als beste van de taskforce hoe het zit met belangrijke lokale figuren en verdiepen zich ook in de stammencultuur.
Bij de Sectie 3 is men de hele dag bezig om voor iedereen die naar buiten wil de juiste beveiliging en voertuigen en tolken en helikopters te regelen. Ook gaan ze zelf vaak mee om zelf de transporten met de Nyala voertuigen te kunnen uitvoeren.

Last but not least, de commandogroep. Daar waar de Ba al druk bezig is met extra nieuwe tolken en onze gepantserde slaapkamertjes, is de HID bezig met alle inwendige dienst zaken. De PBC leidt alle besprekingen en de baas … de baas … hij heeft alles al op een rijtje gezet, nagedacht en de randvoorwaarden en focus voor de komende periode uitgezet, en rent van de ene vergadering met lokale leiders naar de andere. Bij PRT rotatie 2 zit de sfeer er goed in. Natuurlijk mist iedereen het thuisfront. Samen met elkaar maken we er echter het beste van. We maken lange dagen, werken hard, en proberen af en toe met zijn allen eens te ontspannen met een filmpje in de briefingroom en koffie en gebak traditie op zondagochtend.

Op zondag 17 december was er een speciaal appèl omdat de Wachtmeester 1 Mitchel zijn bronzen medaille voor 12 jaar eerlijke en langdurige trouwe dienst kreeg uitgereikt. Vele groeten aan iedereen, en we houden jullie op de hoogte van onze belevenissen in Uruzgan.

De aftrap.

Hoe was het ook al weer in Nederland? Een vraag die al na een paar dagen opkomt. Na een soms emotioneel afscheid van het thuisfront zitten we als Missieteam 1 inmiddels al een dikke twee weken compleet in Tarin Kowt. Al het werk is overgenomen en de sneltrein is al weer op volle snelheid. Het planbord voor december staat lekker vol. En de staf heeft grote moeite om het tempo van de teams bij te houden.
Er zijn een aantal die de hoofdaandacht opeisen.

De winter barst hier inmiddels los. ’s Nachts daalt de temperatuur tot rond de -6 overdag is het iets boven nul. Voor ons niet zo’n probleem maar voor de lokale bevolking brengt het grote problemen met zich mee. De oogst is afgelopen jaar niet je van het geweest waardoor een voedsel schaarste wordt verwacht in de loop van de winter. We proberen dit voor te zijn door een Winterisatie project dat rust op twee pijlers namelijk voedsel en warmte. Een ingewikkeld en uitgebreid project, maar wel super belangrijk. U hoort daar nog wel meer over. Verder draait het project ‘Clean up TK’ ook nog steeds. Inmiddels zijn al meer dan 200 afvalbakken gemaakt. Elk huishouden krijgt er tzt een uitgereikt door het gemeentebestuur. Schone straten zijn erg belangrijk in het kader van de preventieve gezondheidszorg. Onze contacten met de waarnemende burgemeester zijn uitstekend en leveren veel mogelijkheden tot samenwerking op. We zijn al een aantal keer de poort uitgeweest.

Ook dit levert weer kansen op om tot projecten te komen. Zo zijn we druk bezig met het realiseren van een waterpomp in een bergdorpje. Het team heeft nu zelfs een motto: Zoek het in de combinatie! Hiermee komt tot uitdrukking de onderhandelingsstrategie die nodig is om hier effectieve zaken te kunnen doen. Met ons persoonlijk gaat het prima. De samenwerking gaat steeds beter. Door de totaal verschillende karakters in het team komen ieders kwaliteiten tot uiting. De competitie ‘wie krijgt de meeste kaarten’ is wreed verstoord door het neerstorten van de transportheli. We houden u ook op dit punt op de hoogte.

Namens Missieteam 1
Jurjen.

Missieteam 1 ‘Tiger’ wordt mede mogelijk gemaakt door BEsk 11Tkbat.

Hallo beste achterban van Missieteam 2.

Het missieteam draait op volle toeren en is druk bezig om maar zo vaak als mogelijk de poort uit te gaan om met Afghanen te gaan praten om de diversiteit aan problemen die hier spelen op te lossen door te assisteren en te monitoren. Het team heeft zichzelf het A-Team gedoopt omdat de verscheidene karakters daar wel bij passen. Richard “Hannibal”, Dennis “Face”, Thijs “BA”, Gwenda “Amy”, Bram “Murdock” en Ronald “Bushmaster”. Het team is een uitgebalanceerde mix van ervaring en zienswijze waardoor veel voorkomende problemen vanuit verschillende gezichtspunten worden bekeken.

Het team slaapt nu op verschillende plekken in afwachting van de definitieve legering. Richard en Dennis slapen op hun werkplek in een stapelbed waarbij Dennis boven ligt omdat hij de langste is. Ik slaap beneden omdat ik toch nog altijd aan het werk ben. Thijs, Gwenda, Bram en Ronald slapen in de Fitness ook wel genoemd “het massagraf” omdat de luchten die ’s nachts verspreidt worden door 150 man niks te raden overlaten. Het team heeft een groot gevoel voor humor en er gaat dan ook geen dag voorbij dat er niet gelachen wordt, zelfs als we de poort uit zijn en weten dat de risico’s groter zijn dan op het kamp betekent niet dat we geen plezier hebben. Dennis heeft zelfs onderweg al gespeeld op zijn mondharmonica. Thijs wilde dit ook maar hij heeft een mondharmonica zo groot als een bazooka en gespeeld heeft hij dus nog niet, dat zal (hopelijk) nog wel even duren. Ons dagritme ziet er als volgt uit. 0730 de eerste briefing met de gebeurtenissen van de dag ervoor en de programma’s van de komende twee dagen. Aansluitend gaan we aan het werk dit kan betekenen met de pantservoertuigen 1 dag of meerdere dagen de poort uit en na een rit van soms 5 à 7 uren aankomen op locatie en daar ons werk gaan doen. Of we hebben hier op het kamp werkzaamheden die variëren van tenten opbouwen, sporten en het spreken van Afghanen die zich hier aan de poort melden om met PRT te spreken. Want als je ergens de naam PRT laat vallen gaan de mensen gelijk lachen en zijn ze vriendelijk.

De cultuur is hier apart te noemen als je er met een Nederlandse bril naar kijkt. Prik je hier doorheen dan valt dat best mee. Er blijven echter zaken waar je je over verwondert. Kinderen zonder schoenen, geen riolering, geen afvaldienst, scholen die 3 tot 4 maanden winterreces hebben en dergelijke. Dit zijn nu de dingen waar wij ons mee bezig houden. Een opsomming van de zaken waar uw relatie zich mee bezig houdt; lokaal bestuur, lokale politie, lokale milities, infrastructuur, scholing, watermanagement, voedsel en drinkwater, veiligheid, stammen culturen en hun problemen en alles wat daar mee samenhangt. Ook andersom valt er veel te zien, een militair met lange blonde haren brengt menig Afghaan aan het twijfelen … “Het is geen vent … maar een vrouw kan het toch ook niet zijn???” Het is in ieder geval ontzettend leuk.

Wat het meest leuke is, is post ontvangen van het thuisfront hoe klein en nietig dan ook alles is welkom. U bent namelijk degene die deze uitzending van uw relatie mogelijk maakt door uw relatie te steunen in de uitoefening van zijn of haar beroep en zorg te dragen dat alles in Nederland op rolletjes blijft lopen. De laatste tijd is er wat minder post geweest omdat die verloren is gegaan door het neerstorten van een helikopter. Op zo’n moment is post wat minder belangrijk dan de levens van de vliegers van die helikopter.

U mag er vanuit gaan dat we met de gehele PRT en Battlegroup in rangen van hoog tot laag hier in Uruzgan goed op elkaar letten en de risico’s die zijn verbonden aan ons verblijf hier proberen te beperken door ons werk professioneel te doen met steun van het thuisfront.
Dank namens het gehele missieteam 2.

ATF Force Protection peloton Kandahar.

Ons Force Protection peloton heeft een aantal weken geleden de FP taak overgenomen van onze voorgangers van 43 Herstel.
We hebben het behoorlijk druk met onze dagelijkse werkzaamheden, waarvan er een aantal 24 uur per dag doorgaan.
Deze bestaan onder andere uit de controle van locals aan een van de toegangspoorten.
Tientallen vrachtwagens passeren dagelijks onze poort met de meest uiteenlopende vracht.
Verder zijn er nog een groot aantal Afghanen die dagelijks zonder voertuig het kamp opkomen om allerhande werkzaamheden te verrichten op het kamp.

Een andere taak die wij uitvoeren is het leveren van Force Protection rond het onlangs gearriveerde F16 detachement. Het ondersteunen van de Canadezen bij het opbouwen van de bazaar behoort ook tot de werkzaamheden die wij hier uitvoeren.
De bazaar wordt 1 keer per week gehouden, dan kunnen personen uit de omliggende plaatsen hun goederen op het kamp proberen te verkopen.
Een en ander gaat natuurlijk gepaard met de nodige voorzorgsmaatregelen.

Als laatste houden we ons bezig met het bemannen van de toegang tot de Nederlandse Ops Area, in en uitgaand personeel wordt hier gecontroleerd.
Links en rechts worden indien nodig nog diverse hand-en-spandiensten verricht.

Naast de werkzaamheden is er op het kamp genoeg te doen tijdens de uren dat men kan ontspannen, je kunt hier behoorlijk wat kilometers hardlopen, ook is er een grote gym.
Daarnaast hebben we hier een boardwalk met onder andere een Burger King, een Pizza Hut en allerlei andere winkeltjes. En natuurlijk hebben we nog onze eigen ‘Dutch Corner’, zeg maar de Hollandse kantine hier op het kamp, we hebben al met al dus geen reden tot klagen.

De legering waarin we slapen is goed, we slapen in fabs (containers) met 2 of 3 personen, erg luxe als je weet dat het overgrote deel van de militairen die hier geplaatst is met meerdere personen een tent moet delen.

Het is ook hier goed te merken dat de zomer is afgelopen, het weer is namelijk nu behoorlijk koeler als toen we hier arriveerden. Verder valt er zeer regelmatig regen wat als bijkomend voordeel heeft dat het hier niet zo stoffig meer is.

Van afkomst zijn wij ’tankers’ van de Cavalerie, recent hebben we dan ook een pelotonsfoto laten maken op een voor ons bijzondere locatie, namelijk bij een Canadese zustereenheid die hier met Leopard 1 tanks gestationeerd is.

De groeten,
Wachtmeester 1 Niels.

Bericht aan thuisfront 2007-01.

Tarin Kowt, 26 januari 2007.

Beste Regimentsgenoten en achterban,

Hierbij een stukje met de ervaringen van de sectie 3 na ruim 2 maanden in Tarin Kowt.
We zitten inmiddels helemaal in het ritme van de gebeurtenissen in de provincie. Tijdens de eindoefening riepen we al regelmatig dat niets is wat het lijkt, en dat blijkt! Op het gebied van adviseren en ondersteunen van het provinciale bestuur zijn we druk met het ‘vinger aan de pols houden’ bij het opzetten van de plannen voor de toekomst van de provincie. Er zijn allerlei vergaderfora opgezet waarin wijze mannen nadenken over de toekomst. Voor een land waarin men de afgelopen 20 jaar heeft proberen te overleven tot de volgende dag, voorwaar geen sinecure. Toch wordt er vooruitgang geboekt. Er zijn lijsten met constructieve projecten opgezet die bedoeld zijn voor de lange termijn (bruggen, scholen, moskeeën, ziekenhuizen). Daarnaast is het van groot belang dat we ook iets kunnen betekenen voor de mensen op de straat. Hun planningshorizon is vaak overleven tot morgen en als je met kleine zaken iets aan verbetering van hun situatie kunt doen, staan ze tenminste open om met je te praten en kiezen ze later wellicht voor steun aan de regering in plaats van de Taliban.
Voor een tankbataljon hebben we ons aardig aangepast aan het uitvoeren van niet kinetische operaties. Onze inbreng bestaat uit het bedenken van niet voor de hand liggende opties, en het betrekken van de lokale bevolking/bestuurders/ANSF (Afghan National Security Forces) in het oplossen van hun eigen problemen. Optreden op een cultureel verantwoorde manier, met respect voor de mensen, heeft hier een erg positieve uitstraling. Natuurlijk oefenen we nog wel steeds regelmatig onze drills op de schietbaan en wordt er teruggevuurd als we worden aangevallen. In de beperking van de collateral damage, en de bevolking daarvan te overtuigen, ligt de sleutel naar een opening naar afwachtende mensen. Wij schakelen vijand uit en helpen de gewone man op de straat met projecten, ter ondersteuning van de provinciale regering, die de fysieke middelen hiervoor nog niet heeft.
Momenteel zijn we bezig met het ondersteunen van de gouverneur en zijn ministers om in ieder district van de provincie een Shura te houden om te luisteren naar de behoeften van de mensen en de activiteiten van de regering aan hen uit te leggen. Dit wordt erg positief ontvangen en alle belangrijke Mullahs, Maleks en stammenoudsten zijn er bij aanwezig als dit plaatsvindt. Op 4 jan. jl. is de Shura Khas Uruzgan geweest en hier werd NLD PRT geprezen om hun respectvolle maar daadkrachtige manier van optreden in het gebied.
Verder proberen we de politie te versterken door nieuwe rekruten op te leiden en hen verder te begeleiden bij hun werk op de checkpoints aan belangrijke routes. Als ze worden aangevallen door Taliban ondersteunen we hen ook. De winterperiode is wat rustiger en wordt gebruikt om voor te bereiden op een veilige situatie in het gebied voor komende lente. De KMar begint aan de 4^e basiscursus van twee weken en er zijn extra mensen gearriveerd om de checkpoints te gaan monitoren. Men is bezig met het opzetten van herhalingscursussen en ook een programma voor leidinggevenden. Ook beginnen de aangevraagde materialen binnen te stromen.
Langzaam begint in het gebied ook de aanwezigheid van Afghan National Security Forces (ANSF) zichtbaar te worden. De battle group gaat samen met de ANA (army) op patrouille en PRT maakt met ANP (police) plannen voor hen presence in gebieden waar mensen op gespannen voet met elkaar leven.
Met de aankomst van missieteam 4 in het gebied is het PRT nu compleet en kunnen we sneller vooruit op de ingeslagen weg.

Met vriendelijke Huzarengroet, sie 3 PRT Maj Hans, Ritm JW, Owi Rob en Owi Rico.

MT1.

Wederom een stukje uit het werkveld van uw geliefde, toevallige vriend of vage kennis. De feestdagen zitten er weer op. We hebben elkaar ongetwijfeld gemist in deze bijzondere periode van het jaar. Nu kunnen we aan de slag zonder door allerlei kerstliedjes te worden afgeleid. We willen jullie hartelijk bedanken voor al de kerstkaarten en pakketjes die jullie ons gestuurd hebben. Zo waren jullie toch bij ons. Wij vanuit hier, wensen jullie al het goede voor het komende jaar. We hebben tijdens de afgelopen jaarwisseling een aantal gasten langs gehad. De CDS Gen. Berlijn met een aantal andere generaals. Ook hebben we Annemiek van radio Uruzgan langs gehad en Eddy Zoey. Deze laatsten hebben tijdens het oudejaarsfeest de muziek verzorgd. Was erg gezellig al miste iedereen toch wel een stevige borrel. Wyc wilde graag op de foto met Annemiek alleen hij is klein en zij is groot. Hoe los je dat op? Nou dat zie je hier op de foto.

We zijn de afgelopen weken een aantal keer de poort uit geweest naar onder andere Talani, Sefid Khar, Wanu, Shar Mansur, TK-city, Garni, Kash etc. Een aantal projecten is afgerond, een aantal projecten naderen afronding en sommige zijn nog helemaal in ontwikkeling. Ook doemen de contouren op van nieuwe projecten. Het weg herstel in Kirii is afgerond. Op de foto zie je de aangebrachte wegversterking. Nu kunnen onze voertuigen er weer makkelijk langs rijden en de bevolking heeft een paar dagen geld kunnen verdienen. In de gevangenis wordt binnenkort een pomp gebouwd. Zo kunnen de mensonterende omstandigheden daar enigszins verbeterd worden. We zijn nog steeds druk met het helpen opbouwen van een goed functionerende gemeente. De contacten met Ir. Kabir en Wahid blijven goed. We kregen zelfs een kaartje met muziek van hen i.v.m. Kerst. Ook zijn we de afgelopen weken een aantal keer met de Australiërs op pad geweest. Dat is toch ook wel een ervaring. Er gaat een grote hoeveelheid force protection mee. Hun manier van optreden lijkt toch ook wel op de onze. Heel relaxt. Natuurlijk zijn er wel speciale puntjes. Zo gaat meteen het stemvolume op fluisterstand als het licht uit gaat. En begint iedereen ’s ochtends als een razende in te pakken om vervolgens 1,5 uur te wachten tot het licht word. Ach, wij zullen ook wel onze rare dingen hebben. Fijn dat we met ze mee kunnen in ieder geval.

We houden jullie op de hoogte!

Namens MT1
Elnt. Jurjen.

Hallo achterban.

Hier weer een bijdrage aan de nieuwsbrief van missieteam 2. Deze keer gaat het over de lokale cultuur en hoe wij er tegenaan kijken. Ook een aantal van onze projecten zullen aan bod komen zodat u weet wat uw relatie hier doet.

Na uitgebreide lessen te hebben gevolgd in Islam, Pashtun Wali (lokale geloofsstructuur in Uruzgan) en hoe daar mee om te gaan kunnen we na bijna twee maanden stellen dat de strengheid ervan meevalt. Bidden is belangrijk maar als het niet kan omdat je in vergadering zit heeft Allah daar geen problemen mee. Het offerfeest is net geweest en de rijkere families slachten dan levend vee en verdelen dan het vlees ook aan de andere families. Het zaken doen met moslims staat niet ver van onze werkelijkheid af in het westen. De mensen hier zijn alleen niet resultaatgericht. Dat vergt van ons wat aanpassing omdat Nederlands zoals wij zijn willen we zo snel mogelijk resultaat. Dit gegeven staat haaks op onze opdracht hier. Wij willen graag dat de Afghanen zelf met problemen komen en daarvoor ook de oplossingen aanbieden, onze onderhandelingspositie is dat wij hen dan helpen met het kiezen van de beste oplossing en dan assisteren tot een Afghaanse uitkomst. Dit proces kan enkele weken duren. Gevolg is dat de relatie die het missieteam heeft opgebouwd met Afghanen er 1 is die is gebaseerd op wederzijds respect. Er is echter geen ontkomen aan het feit dat corruptie hier gemeengoed is en dat mensen verborgen agenda’s hebben. Wij hebben hier inmiddels redelijk zicht op. Het hand in hand lopen door mannen is ook aan den lijve ondervonden, het omhelzen en zoenen ook. PRT blijkt een toverwoord hier te zijn, de mensen weten dat wij in staat zijn om de aan ons toegezegde gelden, uit te geven voor projecten. Het komt echter steeds vaker voor dat wij ons harder opstellen in de onderhandelingen omdat wij vinden dat de prijzen die lokale aannemers vragen de pan uit rijzen. Soms gaat het zover dat we zelfs zeggen dat het niet door gaat omdat de prijs te hoog is. We hebben inmiddels al aardig wat projecten afgerond en zijn bezig nieuwe te initiëren. Voorbeelden hiervan zijn; renoveren van het district gebouw, renoveren van een school (beide vernield door de Taliban) laten maken van schoolbankjes voor de school, repareren van aan weg, laten maken van een rituele wasplaats met waterpomp bij een moskee. Dit is een greep uit de projecten die wij hier doen.

De leefomstandigheden hier zijn goed, als je op missie bent kan het wat Spartaans worden maar dat is niet erg. Inmiddels is het gehele missieteam verhuisd naar een gepantserde container waar zij slapen. Sommige zijn nog ingericht met kerstspullen, bij Richard, Dennis en Thijs zijn de lampen afgedekt met rode vuilniszakken en hangen de kerstlichtjes aan het plafond. We slapen met 3 personen op 1 container. Veel tijd verblijf je daar niet, klein beetje ontspannen en dan slapen en om 0615 ongeveer gaat het wekkertje. De Echos, een soort kantine, is open van ’s morgens tot ’s avonds waar je een uitsmijter kunt halen of een kop koffie. De kranten die er liggen zijn meestal twee weken oud. Spelletjes zijn er zat, van mens erger je niet tot aan kolonisten van catan. De fitness is nog steeds in gebruik als legering, zodra die leeg is kan alle cardio-apparatuur weer uit een container en dan kan er weer normaal getraind worden. Nu moeten we het doen met gevulde munitiekisten en loopwielen van een pantser voertuig. De eetzaal is groot en elke dag kunnen we kiezen uit twee maaltijden, verse sla en dergelijke.

Thijs.

Naar u allen weet is Thijs, of Thiesdei zoals hij zichzelf af en toe tracht te noemen op vrijdag 19 januari gewond geraakt tijdens het uitvoeren van een patrouille. Thijs was werkzaam bij het PRT en in het 2e missieteam. Vanwege zijn uiterlijk, woeste baard, had hij de bijnaam BA Baracus, naar het gelijknamige karakter uit de tv-serie The A-Team, gekregen. Thijs is op het laatste moment aan ons missieteam toegevoegd en was voor ons een meer dan welkome aanvulling. Hij had idealen en probeerde die tot uitvoering te brengen in het team. Bewonderenswaardig is het feit dat hij fanatiek bezig was met leren van de lokale taal Pashto. Tevens vindt Thijs steun uit spiritualiteit. Dit bleek uit zijn reis altaar met Boeddha. Ook heeft hij zich enorm verdiept in de Koran waar hij een exemplaar van had liggen. Thijs was in het team een stille kracht die zich enorm verdienstelijk heeft gemaakt bij het uitvoeren van patrouilles, gesprekken en het initiëren, begeleiden en afronden van projecten. Ook had Thijs de wet van Murphy meegenomen op uitzending, ik kan het weten want ik heb jammer genoeg zijn spullen moeten inpakken nadat hij gewond was. Met jammer genoeg bedoel ik dat ik veel liever had gehad dat hij dit zelf had gedaan want dan bad hij de uitzending gewoon afgerond. Met de wet van Murphy bedoel ik dat als er ongelukjes gebeuren dat Thijs in de buurt was, koffie over een computer, een deuk in een fotocamera van Defensie, het verliezen van zijn scherfbril, het laten liggen van spinnen (kleine spanbandjes). Hierdoor waren wij genoodzaakt om een lost Money box in te stellen. Elke keer dat hij wat kwijt was of vergeten was moest hij 5 dollar doneren in deze box. Het totaal in de box bedraagt op dit moment 20 dollar, allen afkomstig uit Thijs zijn portefeuille. Ik heb bij het inpakken van de spullen ook dit geld in een envelop gedaan, zodat hij wat voor zijn vriendin kan kopen. We hebben op de slaapcontainer nog een Afghaans kleed hangen. Thijs die nemen we voor je mee.

Wat wij wel heel erg jammer vinden is dat wij als rest van het team jou niet meer hebben kunnen spreken. Toen het gebeurde zat ik nog op Poenijak een helikopter te regelen die de gewonden moest gaan afvoeren en de andere 2 leden van het team waren aan de andere kant van de rivier op patrouille. We hebben nog geprobeerd om naar Kandahar te gaan, dat mocht niet baten omdat de tijd te kort was en we niet zeker wisten of jij er nog zou zijn. Ik heb nog wel gebeld naar de role 3 in Kandahar en als het goed is heb jij mijn bericht nog gehad.

Wij allemaal vinden het enorm jammer dat je weg bent en ervaren het als een gemis dat jij op dit moment geen fysiek deel meer uitmaakt van het team. Wanhoop niet, wij gaan alle foto’s branden op een dvd en zullen die aan je sturen. Tevens gaan we je via de mail op de hoogte houden van alle ontwikkelingen.

Thijs, herstel snel, verwerk het, praat erover, mail. En tot in Nederland.

MT2.

Bericht aan thuisfront 2007-02.

Tarin Kowt, 14 februari 2007.

When the going gets tough, the tough get going.

Deze periode werden we opgeschrikt door de aanslag op de patrouille waar Thijs van MT2 in zat. Hij raakte daarbij gewond en moest naar Nederland terug keren. Wij hopen dat hij spoedig hersteld. Het heeft ons allen weer met de neus op de feiten gedrukt. We zijn hier in een gevaarlijk gebied en niet iedereen is blij met onze hulp en ondersteuning.

Inmiddels is missieteam 4 binnen gekomen. Dat betekend dat onze liefdesverhouding met de Australiërs van korte duur was, want al de gebieden waar zij zaken doen liggen in het AOR van MT4. We hebben de zaken met vertrouwen overgedragen. Wij richten ons nu meer op Tarin Kowt en het nabije noorden, zuiden en oosten van de stad. Tevens hebben wij het gebied oost van Poentjak en Poentjak zelf erbij gekregen. Dat betekend dat we van af nu daar aanwezigheid zullen hebben. In verband met het offerfeest hebben we een heel aantal pakketten met dadels kunnen uitdelen (foto) aan vooral de Koochi stam. Deze nomaden stam is erg arm en heeft in de afgelopen tijd klap op klap gekregen.

We hebben zelfs kunnen zien hoe een man voor onze ogen van zijn, door ons verstrekte, dadels werd beroofd. Iedereen zorgt hier voor zijn eigen hachje en het recht van de sterkste geldt. Een mentaliteitsverandering bij de bevolking is dus nodig. Niet de stam maar de samenleving moet centraal staan. Daarvoor is veel vertrouwen nodig en daar moeten we de Afghaanse autoriteiten in ondersteunen.

Het ‘Clean-up TK’ project loopt goed. Inmiddels is de bouw van de stenen afvalbakken aanbesteedt, en de gemeente heeft een waterwagen op het oog die gaat worden ingezet bij de stadsreiniging. Ook zijn een tweetal waterpompen in aanbouw.
Langzaam breiden we ook onze ‘footprint’ uit. Nieuwe dorpen worden bezocht en nieuwe mensen gesproken.

We hebben twee grote projecten in ontwikkeling waar een hoop haken en ogen aan zitten, en waar we verschillende deskundigen bij nodig hebben. Het eerste is het verbeteren van het elektriciteitsnet van TK het andere project betreft een brug over de Tarin rud.

In het eerste bericht van Missieteam 1 vertelden we u over de post competitie. Hierover is in het team ruzie ontstaan omdat Wyc claimt dat post uit Kandahar mag meetellen. De rest van het team is van mening dat dit als interne post moet worden beschouwd en daarom niet mee telt. Wellicht kunt u ons middels briefkaart meedelen wat uw mening is.

Namens MT1
Jurjen.

Hier alweer de derde bijdrage aan de nieuwsbrief van missieteam 2.

De laatste periode is een roerige periode voor ons geweest. Het team is enorm druk met het naar buiten gaan om op bezoek te gaan bij de Afghanen. De werkdruk is hoog maar dat is niet erg want over niet al te lange tijd kan een ieder weer bij zijn of haar relatie op adem komen en alle verhalen gaan vertellen.

Ondanks het feit dat het enorm druk is zijn toch ook de voorbereidingen al weer begonnen om het onze opvolgers die halverwege maart gaan komen zo gemakkelijk mogelijk te maken. De nieuwste aanwinst van het team, Mitchell heeft zich prima aangepast en draait op volle toeren mee. Gegeven het feit dat hij een apart gevoel voor humor heeft past hij prima in het team. Thijs is natuurlijk lastig te vervangen. Hij lijkt zo op een Afghaan, die lachen ook het hardst om hun eigen grappen. Voor Thijs hebben we nog een inzameling gehouden en we zullen hem dan ook een leuk cadeau overhandigen. Het mail contact met Thijs gaat prima, echter bellen is soms lastig. We gaan er in ieder geval tijd voor vrij maken. Hij zei tegen mij dat hij via Google Earth nog wel eens naar het gebied kijkt.

De laatste tijd lijkt het wat onrustiger te worden, zullen wel lentekriebels zijn. De Taliban zijn en blijven rare jongens. Wat wij niet snappen is dat ze hun eigen bevolking bang maken zodat zij niet met ons samen willen werken. De Taliban heeft hen echter niks te bieden.

Qua projecten gaat het ontzetten goed, heel het PRT timmert enorm aan de weg. We zijn echter wel kritischer aan het worden op de bevolking om ze niet lui te maken. 1 project van ons team is het restaureren van een moskee. Afgesproken was dat de inwoners van het dorpje zelf de loonkosten zouden betalen en wij het materiaal en transportkosten. Toen we echter arriveerden in het dorp zeiden de vertegenwoordigers van de projectgroep moskee, zoals wij hen trachten te noemen dat dit niet mogelijk was omdat de mensen niet gratis wilde werken en dat wij dan maar moesten gaan betalen. Dit hebben wij beleefd geweigerd en gezegd dat het hele project dan niet doorging. Ik weet niet of jullie Afghanen wel eens beteuterd hebben zien kijken, is soms ook wel een leuk gezicht. De Afghanen beginnen nu op sommige plekken ook in te zien dat ze zelf wat moeten gaan doen aan wederopbouw. Zij realiseren zich ook dat de ISAF troepen hier niet voor honderden jaren zullen blijven.

Wat echter wel vervelend begint te worden is het feit dat wij nog niet voor 100% zeker weten wanneer wij precies naar huis vliegen. Hopelijk weten wij dat ruim op tijd zodat we jullie kunnen inlichten.

Over uw relatie hoeft u zich niet druk te maken, stuk voor stuk weten ze precies wat ze doen en doen we er met zijn allen alles aan om de risico’s die wij lopen zo goed mogelijk te beperken. Echter kunnen niet altijd alle risico’s uitgesloten worden.

Vanuit een regenachtig Tarin Kowt, Uruzgan groeten wij U.

Missieteam 2.

“NIETS IS WAT HET LIJKT …”

Dat deze slogan niet los te zien is van MT 4 bleek direct op 3 januari jl., de dag van vertrek richting TK. Hoewel alles erg voorspoedig ging tot en met het tijdstip vertrek aan toe, bleek er toch een -spreekwoordelijke- adder onder het gras te zitten. We kregen geen toestemming om het Turkse luchtruim te gebruiken omdat er iets niet in orde was met de papierwinkel. Resultaat: zeven uur na vertrek vanuit Eindhoven stonden we weer in de vertrek- / aankomsthal. Besloten werd dat iedereen zou overnachten op de kazerne in Oirschot, zodat we het morgen direct weer ‘konden proberen’ (letterlijke woorden van onze piloot).

Op de kazerne heeft iedereen maar even gebeld dat we veilig waren geland … op Eindhoven. Marcel kreeg meteen de eerste teleurstelling te verwerken, zijn moeder herkende hem al niet meer aan de telefoon (dat belooft wat als we over drie maanden weer thuiskomen)!!! De rest van het team heeft hem bij een biertje weer opgebeurd, en vol goede moed stonden we de volgende dag weer klaar voor poging 2. Ditmaal ging het écht voorspoedig, en op zaterdag 7 januari waren ook wij eindelijk op de plaats van bestemming. Voordeel van een later vertrek is dat je als team in een gespreid bedje terecht komt!

Vol goede moed zijn we aan het werk gegaan. Het gebied waar wij werkzaam zijn is tevens werkgebied van de Australische RTF; wij zijn dus vooral met hen op pad als we aan de slag gaan buiten de poort. En dat is een aparte ervaring! Niet alleen is het fantastisch om te zien dat anderen het nog kouder kunnen hebben dan Ninke, ook het Australische eetpatroon is enigszins vreemd. Stoppen met het voertuig betekent eten, en daarmee was de eerste confrontatie van Nederlanders met een jaffle ook een feit.

Voor de leken onder ons: een jaffle is een tosti met daartussen een gevechtsrantsoen. Bijgaande illustratie geeft aan waarom niet iedereen daar even warm voor loopt. Onontbeerlijk bij de jaffle is daarnaast de brew (koffie) in de thermosmok. De overste heeft het team noodgedwongen moeten bevoorraden met mokken tijdens een werkbezoek in Kandahar, nogmaals dank daarvoor! Gelukkig worden de contacten steeds beter, en zijn de Aussies inmiddels al bijna helemaal gewend aan de Nederlandse inbreng. De eerste missies buiten zijn goed verlopen; veel nuttige informatie opgedaan en de eerste projecten in de dorpen kunnen worden opgestart (bijvoorbeeld de installatie van een roeptoeter op een moskee). De komende maand staan nog een aantal interessante missies op de planning in voor ons nieuwe dorpen.

Naast het werk buiten is het team verantwoordelijk voor het PRT huis dat op Kamp Holland staat. Hier kan ‘de gewone Afghaan’ terecht met vragen, problemen of informatie. Het concept met nog groeien, maar hopelijk gaat het in de toekomst een hoop goede dingen opleveren. Het huis zelf is inmiddels helemaal in de lokale stijl ingericht. Vooral de Afghaanse klokken met elektronische melodie (op het hele uur) zijn bij velen binnen het PRT al een gewild object om uiteindelijk mee naar huis te nemen! Helaas …

Op dit moment zit de eerste maand er al op, de andere teams hebben zelfs de symbolische balk al doorgezaagd om hun midterm te ‘vieren’. Voor ons komt dat moment vanzelf! Het hele team wil het thuisfront in ieder geval bedanken voor de pakketjes, brieven, kaarten en mailtjes. Tot de volgende nieuwsbrief!

Dennis, Martin, Ninke, Ron, Marcel & Daan

NB.

Wij waren ook in het gebied aanwezig toen onze collega Thijs (MT 2) betrokken raakte bij de IED aanslag. Dit heeft iedereen zeker aangegrepen; bij deze wensen we Thijs een heel goed herstel toe!

De KMar.

De Marechaussee is verdeeld over twee kampen, Deh Rawod en Tarin Kowt. Inmiddels is het team uitgegroeid tot 17 personen. Als KMar hebben we verschillende taken. De grootste taak is het opleiden van lokale politieagenten met een tijdelijk contract, zeg maar BBT’ers.
Inmiddels zijn er al ongeveer 600 agenten opgeleid. Men begint nu ook vervolgcursussen te geven en cursussen als ‘zware wapens’. Het PCC, de meldkamer voor de lokale politie, loopt nog niet zo heel vlot. Gelukkig zien de vooruitzichten er wat beter uit en hopen we binnenkort de groep van lokale agenten uit te breiden zodat we 24 uur per dag kunnen werken. Als de verbindingen dan ook nog binnen komen dan is het plaatje grotendeels rond.
Een nieuwe taak die we erbij hebben is het checken van de verschillende politieposten in de provincie. De eerste ritten zijn inmiddels geweest en men krijgt nu een beetje een indruk in welke omstandigheden de agenten hun posten bemannen en kunnen er de eerste aanwijzingen worden gegeven.
Als laatste begint de supervisor-detainees het nu ook wat drukker te krijgen. Hij kijkt of de Nederlandse Krijgsmacht zich houdt aan de regels aangaande detainees zoals de Nederlandse Regering deze heeft voorgesteld en afgesproken. Al met al een veelzijdige taak die de mensen van de KMar mogen uitvoeren. Het werk verloopt meestal redelijk soepel en men is nog steeds goed gemotiveerd.

Rico naar Kandahar.

31 januari zou ik samen met 3 chauffeurs en 2 collega’s naar Kandahar vliegen om daar 2 voertuigen van ons op te halen. Deze voertuigen (2 Nyala’s die we leasen van de Canadezen) waren daar gerepareerd, en die zouden we in een konvooi mee terug rijden naar Tarin Kowt.
De heli vlucht naar Kandahar gebeurt hier met een soort taxidienst die op vooraf bepaalde dagen via een vaste route door het zuiden van Afghanistan vliegt. We zouden vliegen met een NL heli type Cougar, een heli waar zo’n 14 personen in kunnen met 1 stuks handbagage (mijn 60 ltr rugzak). Je zit dan in zo’n heli met je volledige uitrusting (kogelwerend vest, OPS-vest, helm en beide wapens) waardoor ik met mijn ranke lichaam al een redelijk robuust uiterlijk krijg. De stoelen in zo’n heli zijn eigenlijk ¾ stoelen, d.w.z. dat ik zonder uitrusting al krap zit, dus met uitrusting is zitten ook echt zitten, je kunt geen kant meer op, zit vastgeklemd tegen je buurman aan en omdat je met je rug naar het kleine raampje zit kun je niet naar buiten kijken zonder een nekhernia te krijgen. Ondanks het feit dat je met verpletterende tussenruimte naast je buurman zit is het onmogelijk te communiceren door het lawaai, en vanwege het feit dat iedereen oordoppen in heeft (vanwege het lawaai). Het lawaai wordt nog eens duidelijker hoorbaar vanwege het feit dat de heli met open deuren vliegt, omdat daar de boordwapens uitsteken.

Na een korte uitleg over het instappen, stellen we ons op om in te stijgen. Als iedereen zit stijgen we op. We vliegen een rondje over ons kamp, ik probeer tussen de schouders van mijn overbuurmannen naar buiten te kijken en kan een glimp opvangen van wat er buiten te zien is.
Na het rondje kamp maakt de heli hoogte en cruisen we op zo’n 400 meter hoogte richting Kandahar. Na een minuut of 5 zie ik dat de heli flairs afschiet (dat doen ze om evt hitte geleide projectielen die afgevuurd worden op de heli te misleiden of als ze beschoten worden) en vervolgens allerlei ontwijk manoeuvres maken. Worden we beschoten??
Na enkele minuten wordt de vlucht op normale wijze voortgezet. We zijn zo’n 20 minuten onderweg als de heli een duikvlucht maakt en op zo’n 25 meter boven de bergtoppen scheert. Ze gaan nu over op het zgn contour vliegen; ze vliegen op een hoogte van 25 meter en volgen het (bergachtige) landschap om zo vijandelijk vuur vanaf de grond onmogelijk te maken. Het ontbijt van vanochtend baant zich een weg omhoog, en ik moet mijn best doen het ontbijt niet in mijn helm te doen belanden. Wat ik daarbij wel heb geleerd is dat bananen prettig werkt tegen dit soort ongemakken, niet dat je die niet uitspuugt, maar ze smaken nog hetzelfde als ze omhoog komen, in tegenstelling tot zuur geworden andere etensresten.
Mijn ontbijt komt gelukkig niet langs mijn huig, ik houdt mijn helm dus schoon, en na een klein uurtje vliegen sta ik weer met beide benen op de grond. Pfff, liever gewoon over de weg ondanks een verhoogde kans op ongewenste contacten met de Taliban.
Het verblijf in “Center Parcs” Kandahar was aangenaam en kort samen te vatten: Mooi weer (25 graden) goed eten (ik heb er zelfs kreeft gegeten) en heel ontspannen.
Maar goed ook want de terugverplaatsing over de weg was ook kort samen te vatten: een grote ramp, en dan niet voor wat betreft vijandelijkheden, maar we werden keer op keer verslagen door eigen troepen. Allerlei logistieke voertuigen die meereden in het 20 voertuig tellende konvooi braken een voor een af, of waren niet terreinvaardig genoeg voor de route. Een mooie 160 km lange route werd afgelegd in bijna 12 uur. Daarvan heb ik er zo’n 9 achter het stuur gezeten. Ik was helemaal naar de K toen we aankwamen in een modderig TK. Snel alles opruimen, douchen en om 1900 naar bed. We waren immers vanochtend al om 0200 opgestaan. Maar goed, al weer een paar dagen voorbij, op naar maart, dan komen de eerste opvolgers en ergens begin april zal ik weer thuis zijn.
TOT DAN
Owi Rico
SIE 3 PRT.

Bericht aan thuisfront 2007-03.

Tarin Kowt, 15 maart 2007.

De laatste informatiebrief vanuit Uruzgan.

Het zit er bijna op voor ons en natuurlijk ook voor jullie. De eerste mensen hebben reeds het inzetgebied verlaten en komen via een korte tussenstop in Kreta terug in Nederland. Vier en een halve maand hebben de meeste er dan opzitten. In die periode is er door al onze mensen enorm hard gewerkt. We hebben heel erg veel in beweging gezet.
De missieteams in Deh Rawod, Tarin Kowt en Chora hebben met veel mensen gesproken, shura’s gehouden, politieke conflicten trachten op te lossen, projecten voor de mensen opgezet. Heel veel projecten zijn er opgepakt en ook afgerond, nieuwe gebieden zijn bezocht. Ter illustratie: we zijn van 60 projecten bij binnenkomst doorgegaan naar 173 projecten op dit moment. Naast die enorme hoeveelheid projecten is er ook geïnvesteerd in de overheid en politie. Onze KMar-mensen hebben niet alleen 700 ANAP politiemensen opgeleid, maar ook gewerkt aan kwaliteitsverbetering van de politie, het opzetten van een opleidingscentrum en het geven van heavy weapons cursussen.
In december is het provincial development committee gestart. In dit comité worden door de Afghanen de ontwikkelingsplannen op allerlei gebieden ontwikkeld. Het CSE en onze POLAD hebben daar veel tijd in gestoken. Men is hier niet gewend om gestructureerd te vergaderen en via een doordacht proces plannen te ontwikkelen. Daarom heeft ons CSE met name aan dit soort zaken veel aandacht besteed. Samen met Afghanen hebben ze gewerkt aan onderwijsplannen, wederopbouwplannen etc. Dit alles is niet meteen zichtbaar voor de burgers van Uruzgan, maar vormt wel de basis waarop men hier kan gaan bouwen.
De mensen van de sectie S2 hebben heel lange dagen gemaakt, maar dat heeft wel geresulteerd in heel goede inlichtingen. Niet alleen hebben onze missieteams in Deh Rawod en Tarin Kowt daar veel gebruik van gemaakt, maar ook de BCie in Deh Rawod en de andere leden van de Task Force. Het niveau van onze PRT-inlichtingen stond op een eenzaam hoog niveau.
De sectie S3 heeft naast het plannen van verschillende operaties de afstemming gedaan met de battle group voor alle missies die de missieteams hebben uitgevoerd. Dat vereiste heel veel flexibiliteit. Veelvuldig moesten zij de planning aanpassen omdat er ontwikkelingen waren die een andere inzet vereisten. Ook heeft de sectie S3 belangrijke contacten onderhouden met verschillende Afghaanse spelers in het kader van de veiligheid. Bij nacht en ontij, wanneer Taliban weer eens politieposten aanviel, stemden zij de ondersteuning van de ANP door de Task Force af. Onze S8 riep altijd: geld is geen probleem! Hij heeft zijn uitspraken ook altijd waar gemaakt. Als kritische “financial guy” zag hij erop toe dat we verantwoord met de fondsen omgingen en dat alle geldzaken goed en vlot werden afgehandeld. Het PRT had verder de beschikking over een heel bijzondere groep PRT-ers: de functioneel specialisten. Dit waren reserve officieren die actief waren op het gebied van gezondheidszorg, irrigatie en justitie. Kleine eenmansbedrijfjes die op de drie gebieden bezig waren met opbouw.
Naast al dit specialisten geweld hadden we een kleine maar heel effectieve pool van allrounders: onze bestuurders. Zij waren niet allen bestuurder, maar ook schutter, Hoofd Inwendige Dienst, regelneven, steun en toeverlaat van de missieteams en de staf, “gouden kerels en vrouw” die door hun inzet het werk van het PRT mogelijk maakten. Tenslotte had ik mijn eigen commandogroep. De BA die het PRT-huis in werking heeft gezet en zorg droeg voor de broodnodige ontspanning. Zijn kerstpakketten actie werd enorm gewaardeerd. En dan mijn plaatsvervanger: mijn linker en rechter hand, mijn geweten en geheugen: een perfecte teammaat!

Het was een hele interessante missie voor ons. We zijn er nagenoeg zonder kleerscheuren door gekomen, ondanks de aanslagen en TIC’s. Gelukkig gaat het ook met onze Thijs weer beter, zijn herstel vordert. We hebben met z’n allen heel veel gerealiseerd in Deh Rawod, Tarin Kowt en Chora. We hebben niet alleen veel gerealiseerd, maar ook een stevig fundament gelegd. Ik ben heel erg trots op al mijn mensen van PRT 2. Zij hebben daadwerkelijk wat betekent voor de mensen in Uruzgan. Er is hier nog een hele lange weg te gaan, met heel veel hindernissen. Maar terugkijkend kunnen we constateren dat Uruzgan weer een stapje verder is: en daar hebben wij met z’n allen een belangrijke bijdrage aan geleverd.

Geniet van de thuiskomst, wees trots op jullie relatie: they made a difference!

LKol Gerard Koot
Commandant PRT 2.

The final countdown.

Dit is al weer het laatste digitale bericht dat u van missieteam 1 krijgt. De volgende keer zal het live zijn van een van de leden, gezellig bij u thuis. Hanneke en Wyc hebben nog een week of twee en Marcel en Jurjen nog drie. Het aftellen is begonnen. Het is nu zaak alles goed over te dragen aan onze opvolgers zodat de PRT-trein op een zelfde tempo door kan denderen. De afgelopen weken zijn best druk geweest. Dit is grotendeels veroorzaakt door de aanwezigheid van de helft van het team op Poentjak.

De andere helft nam de honneurs waar op Kamp Holland. Afgelopen zaterdag heeft het PRT een dagje voor zich zelf genomen. Een volleybalwedstrijd, een heerlijke barbecue en gezellige spelletjes avond. Uit dit alles bleek de gezellige sfeer die toch wel kenmerkend is voor het team, ondanks dat het is samengesteld uit alle krijgsmachtdelen. Een aantal projecten is inmiddels afgerond. Op de foto kunt u de waterwagen zien die aan de stadsreiniging van Tarin Kowt is overhandigd. Hij kan voor veel dingen tegelijk gebruikt worden zoals het nat houden van de straten, het schoonmaken van de betonnen afvalbakken en de publieke toiletten. We hopen dat de bevolking er erg blij mee zal zijn maar dat kunnen onze opvolgers wellicht constateren. De aandacht van het team richt zich ook op het winnen van de harten van de bevolking.

Daarom hebben we de laatste tijd een aantal mini-medcaps gehouden. Dat is een inloopspreekuur van de militairverpleegkundige. Deze plakt wat pleisters, klopt wat op een zere buik en luistert met een stethoscoop op de borst. Vaak geeft hij een doorverwijzing naar het ziekenhuis van Tarin Kowt. Van het thuisfront kreeg het team de beschikking over een grote zak met kinderschoenen. Op de foto ziet u hoe Hanneke een Afghaans jongentje blij maak met een paar peppy schoenen. Hoewel het er in de winter niet naar uitzag, nu schiet overal jong groen uit de grond. De fruitbomen staan in bloei en baby poppy plantjes bereiden zich voor op de productie van opium. Vooral in de omgeving van Poentjak staan de velden er vol mee. Langzaam komt het einde van het planbord en daarmee de uitzending in zicht. We willen u allen middels deze weg bedanken voor uw steun. Tevens zijn we u nog de uitslag van de postwedstrijd verschuldigd. Op gebied van pakjes in Hanneke de winnaar. Op het gebied van kaarten is Jurjen de winnaar. Namens hen beide bedankt voor uw inzendingen.
Namens missieteam 1
Jurjen.

Achterban brief.

Laatste loodjes.

Onze opvolgers komen al druppelsgewijs binnen. Ze komen eerder dan gepland. (of beter gezegd, eerder dan onze planning) Omdat het kamp nu bijna gereed is, en een capaciteit heeft om zo’n 1.500 man te legeren, wordt het met de opvolgers erbij behoorlijk druk. Alle hoeken en gaten worden opgevuld om voor de opvolgers een slaapplaatsje te vinden.
Bijkomend voordeel van het feit dat de opvolgers eerder komen dan verwacht is dat velen van ons ook eerder terug kunnen naar Nederland. Dit alles uiteraard onder militair voorbehoud, we vliegen immers met “Maybe-airlines”. De eerste vluchten zijn al vertraagd door het slechte weer op Kabul, dus we worden al een beetje zenuwachtig hier. Het gros van ons zal zaterdag 17 maart de reis aanvaarden richting Kabul. Daar zullen we dan een aantal dagen verblijven om op 21 maart door te vliegen naar Kreta. Op Kreta zullen we een verkorte inburgeringscursus moeten volgen. (zou Rita hier iets mee te maken hebben) Deze inburgeringscursus bestaat uit:

• Drankjes drinken (van het alcohol houdende soort, om te testen of we daar nog tegen kunnen, zal wel niet dus dat word de volgende dag een herexamen!).
• BBQ
• Uitstapje naar een dorpje op Kreta. (waar we in een civiel tenue tussen Europees geklede lokalen kunnen rondlopen zonder de kans te lopen beschoten te worden).
• En een aantal gesprekken met een arts en iemand van de Maatschappelijke dienst defensie. (Hopelijk niet al te moeilijke vragen).

En als we dit alles met een positief resultaat doorlopen, mogen we op vrijdag, na lekker uitgeslapen te hebben (als dat lukt want we zitten dan nog midden in de Jetlag van 3,5 uur tijdsverschil) terug naar Nederland.

4 maanden Uruzgan, wat heeft het mij gebracht:
Vele indrukken, hele mooie maar ook minder mooie. Mooie vooral ingegeven door het prachtige landschap, de immense vergezichten, de mooie zonsopkomsten en ondergangen tegen een achtergrond van besneeuwde bergtoppen. Mindere mooie door de ellende die je hier ziet, een door vele jaren van oorlog getergde en wantrouwige bevolking. Wie zijn wij wel om de denken dat het door onze aanwezigheid beter zal worden dan voorheen, zijn wij niet gewoon de volgende bezettingsmacht? Wij hebben er vier maanden alles aan gedaan om die voordelen te ontkrachten, keihard gewerkt aan de wederopbouw van een verloren gewaande en door de regering in de steek gelaten provincie. Hopelijk hebben we de bevolking een strohalm kunnen bieden, een sprankje hoop op een betere toekomst, een hopelijk veiligere toekomst.
Door alle drukte is voor mij de tijd bijzonder snel gegaan. We waren druk met het plannen van missies en operaties, het organiseren van Force Protection voor de Missie Teams, het regelen van vluchten per heli of vliegtuig voor onze eigen mensen, maar ook voor de lokale autoriteiten die met grote regelmaat een beroep doen op onze veilige vervoersmiddelen, het bijwonen van talloze vergaderingen, het transporten van politie auto’s met behulp van heli’s, het organiseren van bijna dagelijkse vergaderingen in de stad met lokale ministeries, het organiseren van schietdagen, het regelen van Shura’s (grote bijeenkomsten van stammenleiders en bestuurders) in alle districten van de provincie, het maken van dagelijkse rapportages aan de Task Force, het overdragen van gevangenen aan de provinciale veiligheidsdienst, enz. enz. enz.
Gelukkig kon ik tussendoor nog wel de tijd vinden om dagelijks even te ontspannen door te sporten. Hardlopen, een vak apart hier. De looproute van bijna 10 km is bijzonder gevarieerd, vals plat omhoog, stijl omhoog, stijl omlaag en vervolgens weer vals plat naar beneden. En dat alles op een ondergrond van rotsen, harde klei, stofzand en na een bui regen een grote glibber en glijbaan door de modder. Vele kilometers heb ik er gemaakt, met en zonder collega’s, met mooi en slecht weer. 2 paar schoenen heb ik er versleten maar ik heb van elke meter genoten. Genieten zal ik ook van het moment dat ik weer voet zet op Nederlandse bodem, en mijn vrouw en mijn 2 dochtertjes in levende lijven kan aanschouwen en vasthouden. Want ook zij hebben veel meegemaakt, Sinterklaas, mijn verjaardag, kerst, oud/nieuw, carnaval, de 6^e verjaardag van mijn dochtertjes, een musical op school, hun eerste oorbelletjes, enz. enz. enz.
We hebben elkaar veel te vertellen, en daarna begint het normale leventje weer. Het leventje van een normale beroepsmilitair, met een normaal gezinnetje, oefenen, kazerneweken, oefenen en nog meer oefenen, afgewisseld met hier en daar een steunverlening en zo. En dan na 1,5 jaar van oefenen zijn we er weer klaar voor. Klaar voor de volgende uitzending. Waarheen? Dat weten we nog niet, maar dat we gaan staat wel redelijk vast, want er is altijd wel ergens wat te doen voor een normale beroepsmilitair met een normaal gezinnetje.

Salaam Aleikum
Owi Rico SIE 3 PRT.

Medusa: 18 december 2006.

Beste allemaal,

Inmiddels is het ruim 10 jaar geleden dat ik de grondgebonden cavalerie heb verruild voor de “aircav”, een kreet die door de Amerikanen gebruikt wordt om de Apache gevechtshelikopter operaties te omschrijven.
Makkelijke overstap? Ach, eigenlijk, tactisch gezien, wel. Het optreden is niet zoveel anders als de cavalerie doet. Echter met dien verstande dat het optreden met Apaches enkele honderden meters hoger geschiedt en met aanzienlijk hogere snelheden. Aan de andere kant is de hoeveelheid van informatieverwerking in de cockpit aanzienlijk veel hoger dan ik die ooit als PC en plv EC bij de cavalerie heb ervaren.
Inmiddels ben ik een duizend vlieguren en 4 uitzendingen rijker aan ervaring. Een van deze uitzendingen omvatte o.a. de operatie Medusa begin september 2006 vanaf Kandahar vliegveld waar wij op dat moment gestationeerd waren.
Medusa was bedoeld om de Panjawyi area te ontdoen van de decennialange Talibaninvloed. Deze area, 40 km west van Kandahar stad, was zo’n 15 kilometer lang en 4 tot 5 kilometer breed waarbij het terrein oost west georiënteerd was.
Medusa was de grootste NAVO operatie tot nu toe. Een voornamelijk Canadees bataljon, aangevuld met andere nationaliteiten en Afghaanse troepen vormden de grondcomponent. Een enorm scala aan jets zou de fixed wing-steun verlenen en het NL Apache detachement was de hoofdleverancier van gevechtshelikoptersteun in dit deel van het theater.

De “tanden” van de Apache.	Na terugkeer direct re-armen en re-fuelen.

Ook de artillerie deed een duit in het zakje middels 4 getrokken stukken 155 mm van de Canadezen en in de “closing stages” van de gevechten werden de 2 NL Pantserhouwitsers daar nog aan toegevoegd evenals een NL pantserinfanteriecompagnie die, voor zover ik weet, niet meer actief heeft deelgenomen aan de gevechtsoperaties, echter, deze heeft wel de westelijke toegangswegen van de Panjawyi area dicht gehouden. Onze rol zou een zeer drukke worden en dat bleek ook spoedig. Vrij snel na de opening van de grondgevechten (de fase daarvoor, namelijk de informatievergaring, was reeds weken gaande) werd onze hulp al ingeroepen. Hierbij werden we meestal voornamelijk gebruikt voor:

• TIC support (Troops In Contact), het ontzetten/ondersteunen van eigen troepen,
• CAS (Close Air Support), het door een FAC (Forward Air Controller) op specifieke doelen “gepraat” worden en deze uitschakelen,
• Verkenning van gebieden en objecten,
• Pre-planned doelen opsporen en uitschakelen.

Zonder in details te treden kan worden gesteld dat de NL Apache zijn vuurdoop ruimschoots heeft gehad tijdens Medusa, al hebben de NL Apaches al wat steun moeten verlenen in de voorafgaande periodes maar niet op deze schaal en intensiteit.
De mate van effectiviteit is natuurlijk moeilijk uit te drukken omdat de meeste aanvallen door ons werden uitgevoerd op gebouwen waarin de Taliban zich verschanst had, bomenrijen en zgn grape-drying huts, dikke lemen bunkerachtige constructies met vele gaten in de zijwanden die ooit bedoeld waren om fruit/druiven in te drogen, echter aan de hand van de beschrijving begrijpt u natuurlijk dat deze gebouwen ideaal geschikt waren als weerstandsnest.

De grondtroepen waren gelukkig zeer tevreden over ons optreden, voornamelijk omdat wij zeer snel op de doelen gepraat konden worden, effectieve en precieze wapens ontplooiden die voldoende krachtig waren voor de uitschakeling van de doelen zonder de overkill-capaciteit die de wapens van de jets gewoonlijk bezitten, capabel waren om dicht bij eigen troepen te kunnen opereren met een kleine kans op collateral damage en last but not least: duidelijk zichtbaar waren; een motivator voor de mannen op de grond maar des te minder voor de Taliban.

Het uitzicht schuin naar (rechts)achter.

Een ding moet me wel van het hart: het was een ongelooflijk gemiste kans dat de grondtroepen voor deze operatie niet over gevechtstanks beschikten. De aanwezige voertuigen, uitgerust met 25 mm waren okay voor bestrijding van uitgestegen personeel maar schoten tekort voor uitschakeling van in gebouwen verschanste vijand. De aanwezigheid van tanks had deze bestrijding veel eenvoudiger gemaakt zonder dat voor de uitschakeling hiervan steeds jets of Apaches hadden moeten worden ingezet.
Gelukkig hebben de Canadezen aan de hand van deze ervaring alsnog besloten om tanks het theater in te brengen. Een verstandige keus als je aan dit soort operaties wil beginnen.

Groeten en tot later,
Callsign “Laaf”.